République vertelt een verhaal dat wordt opgehangen aan de ontsnapping van Hope, die is opgegroeid in Terminus. Een groot complex, opgezet door een megalomane leider die bekendstaat als de ‘Headmaster’ en alleen onherkenbaar in beeld verschijnt. Bestaande wereldleiders vindt hij maar watjes, dus heeft hij zijn eigen ‘République’ uitgeroepen, waar hij zijn duistere gang kan gaan. Maatschappijkritisch denken is hier uit den boze, en wanneer Hope een verboden boek in handen krijgt zijn de poppen aan het dansen.
Tactical Espionage Action
Van origine is République een Kickstarter-game voor iOS, waarvan de eerste episode eind 2013 uitkwam. Het Kickstarter-doel werd maar net behaald, deels door de inzet van Ryan Payton, die een rol speelde in de ontwikkeling van MGS4, en David Hayter, die we nog wel kennen van zijn stemacteerwerk als Snake. De verbanden met MGS werden dan ook al snel gelegd. Hoewel er wel wat invloeden zichtbaar zijn, is République toch echt zijn eigen game.
De gameplay draait in République vooral om stealth. Door van camera naar camera te springen, begeleid je Hope door de met Prizrak (bewakers in République) bevolkte gangen. In de iOS-game gaf je Hope aan waar ze naartoe moest lopen, maar in de PS4-versie bestuur je haar direct. Hoewel die directe controle een welkome toevoeging is, blijft de gameplay simplistisch. Vooral in de eerste episode valt dit op, met muurstarende, hersendode Prizrak en een zeer beperkt arsenaal aan verdedigingsmiddelen.
Fragmentarisch
Hope wordt tijdens haar ontsnapping geholpen door Cooper, een bewaker die communiceert via een levenloze robotstem die we wel kennen van Stephen Hawking. Meteen in het eerste gesprek biedt hij zijn excuses aan voor zijn grapjes, die op deze manier niet overkomen. Die zelfkennis waardeer ik wel. Helaas weerhoudt het hem er niet van die grapjes tóch te maken!
Het verhaal wordt vooral uit de doeken gedaan door (heel veel) scanbare objecten en collectibles, waarmee je gerelateerde conversaties hoort die zich als een soort hoorspel ontvouwen. Dit is echter zó fragmentarisch, dat je er de helft van de tijd niets van snapt. Bovendien zorgt de saaie gameplay ervoor dat je echt geduldig moet zijn, wil je dit allemaal goed in je opnemen.
Loading…desoriëntatie…loading…
Het concept om Hope te begeleiden door middel van camera’s is wat mij betreft goed bedacht. Helaas werkt het maar zelden goed genoeg om er echt plezier van te hebben. Vooral de laadtijden zijn hinderlijk; soms duurt het wel vijf seconden voor je naar een andere camera bent gesprongen. Regelmatig staat de camera waar je naartoe springt precies de andere kant op gericht, wat zorgt voor de nodige desoriëntatie en je constant uit de flow van de game haalt.
Daarbij schakelen camera’s regelmatig automatisch over op momenten dat je dat niet wil, en soms juist helemaal niet wanneer je dat wel zou willen. Regelmatig was ik Hope kwijt, of liep ik nietsvermoedend een Prizrak tegen het lijf. Gelukkig beschikt de game over een robuuste kaart, die je op ieder moment kan oproepen. Zo zie je in ieder geval geen deuren over het hoofd en weet je welke richting je op moet.
Niet opgeven!
Hoe groot de verleiding ook was om te stoppen tijdens de eerste episode, ik ben blij dat ik het niet heb gedaan! Alle bovenstaande punten blijven zwaktes, maar vanaf episode twee verbetert ieder aspect van République aanzienlijk. Cooper neemt een minder prominente rol in, Prizrak worden leuker om te ontwijken, het verhaal wordt interessanter, en er komt een grotere nadruk op puzzels te liggen. Hoewel je geen breinbrekers hoeft te verwachten, geeft dit wel de nodige afwisseling en spelen ze goed in op de setting.
Helaas blijft Hope een nauwelijks uitgewerkt personage. Hoewel je er constant aan wordt herinnerd dat alles om haar draait, krijg je van die urgentie maar weinig mee. Naast enkele cutscènes is er bijna geen interactie met de speler of andere personages in de gamewereld. Daardoor krijg je totaal geen band met Hope, en heb ik zelfs meer sympathie opgebouwd voor personages die ik alleen ken van audio-logs.
Metamorfose
Hoewel de roots van République bij iOS liggen, merk je hier qua graphics maar weinig van. Met de overstap naar PS4 is de game aangepast voor Unity 5, wat een flinke facelift oplevert. Verwacht geen ‘triple A’-beelden, maar met name de artwork en architectuur, die het machtsvertoon van totalitaire staten goed weten neer te zetten, komen hierdoor mooi tot hun recht. Toch is het jammer dat je bijna de hele game van bovenaf op alles neerkijkt, vanuit je vaste camerastandpunten. Daardoor komen de graphics minder tot hun recht dan het gekund had.
Hoop voor République?
Het is duidelijk dat er veel werk en liefde in République is gestopt. De ontwikkelaars hadden volgens mij een duidelijke visie voor het verhaal dat ze willen vertellen. Daarom is het jammer dat République het zichzelf niet gemakkelijk maakt. De eerste episode is moeilijk door te komen en de gameplay blijft beperkt. Het verhaal ligt begraven achter collectibles en is zo fragmentarisch dat je regelmatig de draad kwijt bent. Toch moedigt dat ook juist aan tot nadenken over het plot, en de voice-acting maakt een hoop goed. Houd je dus van stealth games, collectibles verzamelen en een verhaal dat niet kant en klaar wordt opgediend? Dan verdient République zeker een kans.
Deze review is geschreven door Chris van Breda
Oordeel Republique (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay
60 - Originality
55 - Sound 80
- Replay 50
- Eindcijfer 65
10
7 )
30-03-2016 16:23
3)
30-03-2016 19:19
