Pats! Je kogel vliegt in vertraagde röntgenvisie door de oogkassen van je target. Stukjes bot en druppels bloed vliegen feestelijk door je scherm, terwijl de kogel doorvliegt naar de nietsvermoedende soldaat die iets verder stond. Die wordt meteen verrast met een verbrijzelde arm, geëxplodeerde longen en tot slot nog wat permanent verplaatste ruggenwervels. Als dat nog niet genoeg was, maak je het af met een goedgerichte kogel op een vat brandstof die samen met een paar voertuigen een kettingexplosie veroorzaakt waar Michael Bay nog trots op zou zijn.
Ontploffende testikels
Sniper Elite III (SE3) draait er niet omheen, want zodra je de eerste missie begint kan je bij nazi-soldaten van veraf schedels, armen, wapens en (als je echt genadeloos bent) testikels opblazen. Allemaal gepresenteerd in ‘slowmotion X-ray Kill Cams’ die in Mortal Kombat stijl alle lichamelijke schade blootleggen. Daarnaast is er nu ook de ‘Vehicle Kill Cam’, waarbij je ook de motor of benzinetank van een voertuig in detail kan zien exploderen. Na een uur of tien spelen heb je de meeste variaties wel gezien, maar je wordt de Kill Cam eigenlijk nooit zat. Van het bombastische geluid tot de beeldvullende gore en de vele manieren van verbrijzeling. Deze beloning na een goed gemikt schot is waar je dit spel voornamelijk voor speelt en maakt van SE3 meer dan een generieke WWII game.
Voor het verhaal, de karakters of enige diepgang hoef je het namelijk niet te doen. Elk level start na een sepia getinte cutscene met een achtergrondverhaal over het Afrikakorps onder leiding van generaal Erwin Rommel, nogal droog verteld door Karl Fairburne. Veel meer dan wat beperkte geschiedenis, een enkel ander karakter en simplistische verhalen over geheime nazi-projecten zit er niet in. Verder is er een lichte botsing tussen de serieuze opzet van de kleurloze verhaalvertelling en de met testosteron gevulde protagonist die met groot gemak orgaandonoren verzamelt. Het verhaal had echt een meerwaarde kunnen zijn als het óf wat serieuzer was óf zichzelf juist wat meer de funfactor gunde. Helaas vervelen de manier van vertellen en het cliché verhaal zo nogal snel, in tegenstelling tot de eindeloos epische Kill Cams.
Haat-liefde verhouding
Zo’n tegenstelling benadert ook meteen de kern van mijn relatie met SE3. Zo raak je de ene missie bijvoorbeeld lichtelijk gefrustreerd door glitches en bugs. De game crasht aan het begin van het level, je loopt door een muurtje heen en Kill Cams focussen op een willekeurige boom. Vervolgens probeer je een ongelukkige soldaat vanuit cover een headshot cadeau te doen, maar een belachelijk laag richeltje zorgt ervoor dat je niets kan raken. Maar dan! Opeens is het volgende level een genot om te spelen. Alle gameplay elementen werken naar behoren, de levels zijn uitgebreide open omgevingen en variërende doelstellingen zorgen voor een goede opbouw. Je kunt nazi´s uitschakelen op welke manier je maar wilt en de headshots die nu wel lukken maken alles de moeite waard.
Of je start een missie met het binnendringen van een kasteel, waarbij je onder dekking van o.a. een herrie makende generator een paar mooie kills kan scoren. Je kan de zoeklichten uitschakelen om het jezelf makkelijker te maken en gaat met gedempt pistool in de hand op zoek naar extra targets, om uiteindelijk de missie af te sluiten door een medesoldaat te verdedigen via een glorieuze aaneenschakeling van headshots. Tot zover alles goed dus. Maar in een volgend level lijkt hetzelfde objective ineens onmogelijk te halen op dezelfde moeilijkheidsgraad. Zo ga je honderdmaal dood, omdat jouw verdedigingstarget als een idioot rond een legerbasis slingert middenin een schijnbaar oneindige stroom vijandelijke soldaten. Ook al zijn de levels meestal wel goed opgebouwd zorgen deze bugs en wisselende moeilijkheidsgraad voor een oneven gameplay-ervaring.
Variabele gameplay dus
De levels zijn groots van opzet, maar je kunt er op een lage moeilijkheidsgraad best Duke-Nukem-stijl doorheen rennen in een half uurtje. Je komt namelijk met best veel geklooi weg, zolang je niet op de hoogste moeilijkheidsgraad speelt. Leuker is het om verschillende routes te proberen, rustig een goede spot te zoeken en vallen te zetten. Ook zijn er altijd optionele objectives en kun je rustig al je targets met de verrekijker markeren alvorens je ze in stijl en zonder enige detectie een paar kilo hersenmaterie lichter maakt. Op deze manier ben je makkelijk één of meerdere uren bezig met een level. Bovendien ben je behoorlijk vrij in de aanpak van een level, welke geregeld bestaat uit meerdere secties en eindigt met een confrontatie in de vorm van een belangrijke officier of een tank. SE3 is geen gigantische sandbox met grote afstanden en de keuzes die je maakt hebben veelal geen gevolgen voor de afloop van een missie, maar de levels zijn goed opgezet om met je eigen tactiek en volgorde los te gaan op alle toekomstige slachtoffers, beter dan in de meer lineaire opzet van de vorige delen. Ook omdat het level design uitnodigt om nieuwe dingen te proberen.
De do-it-your-way benadering zit hem ook in de verschillende game mechanics. Zo kun je een goed plekje zoeken waar je cover hebt van luide achtergrondgeluiden, zodat je rustig één voor één soldaten kan uitschakelen zonder meteen een manhunt te starten. Ook al is het ongeloofwaardig dat een leger aan soldaten je met rust laat als je maar hard genoeg een bepaalde afstand op rent, toch zorgt het soms voor een leuk kat-en-muis-spel in combinatie met afleidingsmanoeuvres in de vorm van gegooide stenen, verplaatste lijken en een strategisch geplaatste mijn. Terwijl je dit allemaal doet moet je rekening houden met je hartslag, aangezien het rondrennen ervoor zorgt dat je minder snel je adem kunt inhouden, wat een goedgeplaatst schot op lange afstand veel moeilijker maakt. Verder kun je in plaats van vallen zetten of ongedetecteerd snipen ook je gedempte pistool of een mes gebruiken om soldaten van dichtbij uit te schakelen. Maar je kunt ook gewoon overal langs sneaken en de eindtarget meteen met één clean schot afmaken, het is maar wat je het meest ligt.
Wat krijg je voor de wat zachtere prijs
Er zijn helaas maar acht levels met een totale speeltijd van zo’n 10-15 uur. Ook is het een beetje jammer dat de Hitler missie een pre-order bonus is en als DLC een tientje kost. Toch is de replaywaarde best aardig te noemen. Na een eerste keer spelen kan je de levels bijvoorbeeld opnieuw doen zonder gedetecteerd te worden of met andere (customizable) wapens en loadouts beginnen. Verder kan je gemiste objectives alsnog halen, collectables zoals War Diaries vinden en nieuwe sniperlocaties of tactieken uitproberen. En dan is er natuurlijk nog de multiplayer. Online zijn er 12-player Deathmatch en Team Deathmatch gamemodes. Plus een variatie waar de score gebaseerd is op de schotafstand en één waar de sniperteams aan twee kanten van een gescheiden map zitten en close-combat geen optie meer is. Daarnaast hebben de campaign en survival mode een co-op mogelijkheid. In de survival mode vecht je op twee maps tegen waves aan vijanden, in co-op is hier dan één speler sniper en de ander spotter. Campaign speel je samen simpelweg als sniperteam.
Wat betreft graphics en sound is er weinig op SE3 aan te merken. Zoals wel meer titels komt het uit op vele last-gen én next-gen platformen en zijn de graphics goed maar niet wereldschokkend. Wel zien de levels er levendig en open uit met gedetailleerde velden, ruïnes, gebouwen in een zonnige Afrikaanse omgeving of een sfeervolle nachtsetting. Naast het landschap in sommige missies merk je overigens niet veel van de landlocatie door de overvloed aan nazi-soldaten en weinig anders. De Duitse voice-overs en dialogen zijn, om eerlijk te zijn, hilarisch slecht. Wanneer je onverhoopt gedetecteerd wordt hoor je voortdurend de soldaten de longen uit hun lijf schreeuwen met fanatiek Duits getier. Gezien SE3 niet bepaald een serieuze of verhalende game is voegt dit gelukkig alleen maar meer funfactor toe aan de overdreven aspecten van het spel.
Snipergame voor bullet-time fanboys
Bij een snipergame met een WWII setting denk je niet snel aan de slowmotion gore actie van Sniper Elite 3. Het doet dus iets anders en het doet dit goed, de genadeloze Kill Cams blijven namelijk indruk maken en zijn ietwat verslavend. Verder is het spel ook een verbetering met de vorige delen wat betreft het level design, de graphics en AI. Ook is de replaywaarde niet slecht, al zouden wat extra levels of multiplayer-maps niet misstaan. Erg origineel is het geheel echter niet, grotendeels is er sprake van verbeteringen ten opzichte van Sniper Elite V2, maar het verhaal had een stuk meer kunnen brengen. Daarnaast halen de glitches en bugs soms toch echt de lol uit het spel. Verwacht dus niet in alle opzichten de perfect gepolijste game. Maar ben je niet vies van wat trial-and-error gameplay en houd je van ontploffende oogkassen en dubbele testikelschoten terwijl je wordt afgeblaft door tierende nazi´s, dan ben je hier wel een paar dagen mee zoet.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Sniper Elite III: Afrika (PC)
- Graphics
80 - Gameplay 75
- Originality
65 - Sound 70
- Replay 75
- Eindcijfer 73
1158 )
05-07-2014 16:12
