Drieënhalf jaar na de release van South Park: The Stick of Truth zijn de brutale kids uit het titulaire stadje weer terug. De fantasy-kostuums zijn ingeruild voor strakke pakjes en capes en Game of Thrones en Lord of the Rings maken plaats voor Marvel en DC. Dat is niet het enige wat plaats heeft moeten maken. RPG-ontwikkelaar Obsidian heeft namelijk plaats moeten maken voor Ubisoft’s in-house studio Ubisoft San Francisco. Ontwikkelaar van de Rocksmith-serie. Als dat maar goed komt.
Superhero backstory
Het spel begint waar The Stick of Truth ophield. Cartman komt met het idee om een vermiste kat op te sporen om de beloning van honderd dollar op te eisen en daarmee de toekomst van zijn superhelden-franchise ‘Coon and Friends’ te financieren. Jij als New Kid hebt nog geen superheldenkrachten en dus creëert Cartman een tragisch achtergrondverhaal voor je: je vader heeft seks gehad met je moeder.
Zoals je waarschijnlijk al doorhebt is de puberale humor van de tv-serie weer volop aanwezig in The Fractured But Whole. En omdat je in een game meer kunt flikken dan op televisie gooien South Park-makers Trey Parker en Matt Stone, die een dikke vinger in de pap van deze game hebben, er regelmatig een schepje bovenop. Zo worden er regelmatig grappen gemaakt over genderneutraliteit, huidskleur en de overleden moeder van Kanye West.
Van greatest hits naar latest hits
Waar The Stick of Truth een soort ‘greatest hits’ verzameling van de beste South Park grappen uit de tv-serie is, focust The Fractured But Whole zich meer op de recentere seizoenen van de cartoon. Natuurlijk kom je hier en daar een leuke verwijzing of tegenstander tegen uit het begin van de serie, alleen gaat de focus hier meer uit naar dingen uit afleveringen van de afgelopen jaren. Denk hierbij aan dingen als de Memberberries, PC Principal en de homo-erotische ‘yaoi’-tekeningen van Tweek en Craig.
Nieuwe gevechten
Een andere verandering in The Fractured But Whole is het combat-systeem, wat voor dit tweede deel compleet op de schop is genomen. Niet langer voelen de gevechten aan als een achttienplus-versie van Paper Mario, maar meer als de gevechten in de Mega Man Battle Network-games. Aan het begin van de gevechten nemen de kids plaats op een grid, waarna je in een simpel menuutje kunt kiezen uit verschillende aanvallen die bij de door jou gekozen klasse horen. Later in de game kun je je favoriete klassen mixen en daarmee je eigen aanval-palet samenstellen, waardoor je bijvoorbeeld voor dichtbij aanvallen van een ‘Brutalist’ kunt gebruiken, en de heal-spell van de ‘Plantmancer’ in kunt zetten om je medevechters weer tot leven te wekken.
Dit vechtsysteem voelt een stuk gestroomlijnder aan dan dat van de voorganger en biedt tegelijkertijd een stuk meer diepgang. Nieuw zijn de zogeheten ‘Time Farts’ waarmee je zoals de naam al doet vermoeden de tijd, zowel binnen als buiten de battles, kunt beïnvloeden. Deze toevoeging zorgt ervoor dat je met één druk op de knop een gevecht wel eens een heel andere wending kunt geven. Al met al een welkome verandering.
Ginger- of redneck-DNA?
De wapens en kledingstukken uit The Stick of Truth hebben in The Fractured But Whole plaatsgemaakt voor ‘artifacts’ en DNA. Langzaamaan verzamel je steeds betere objecten en DNA-strengen van vijanden die je hebt verslagen, of juist van mensen die je hebt gered, waarmee je jezelf en je team sterker kunt maken. Natuurlijk zijn er nog genoeg knotsgekke kledingstukken te vinden in de game, van afgeragde kleedjes tot Tupperware-trommels voor op je hoofd, waarmee je je eigen superheldenkostuum samen kunt stellen, alleen heeft dit geen invloed op de statistieken van je personage.
Dubbel zoveel graphics
Grafisch ziet de game er nóg beter uit dan z’n voorganger, die al bijna 1-op-1 op de tv-serie leek. Alles is net even iets gedetailleerder of beweegt nét iets meer zoals de show. Daarnaast wordt alles op de console nu ook in 1080p afgebeeld, waar de voorganger dat alleen was op de pc. Daarnaast geeft de game 60 frames per seconde weer, waar dit 30 was bij zijn voorganger. Helaas laat het framepacing-probleem uit The Stick of Truth, waar af en toe het beeld even bleef hangen, wel z’n kop weer zien. Al is dit gelukkig een stuk minder vaak het geval dan in het vorige deel.
Feest van recycling
Wat wel jammer is, is het feit dat de game qua locaties erg overeenkomt met The Stick of Truth. Heb je dit spel recentelijk gespeeld, dan zul je zien dat een groot deel van de locaties, vooral die waar je in de eerste helft van het spel rondloopt, grotendeels zijn overgenomen uit de voorganger. Logisch natuurlijk, want The Fractured But Whole speelt zich vlak na de vorige game af op dezelfde locaties, maar ergens voelt dit toch jammer aan. Helemaal in combinatie met de Time Farts was het leuk geweest om het welbekende stadje bijvoorbeeld in verschillende historische periodes te kunnen zien.
Qua audio zit het wel goed met The Fractured But Whole. Overal in winkels en op tv hoor je bekende clips en liedjes uit de serie langskomen, en voor de personages zijn alle stemacteurs van de serie langsgekomen om de stemmen in te spreken. Personages hebben vaak verschillende dingen te zeggen wanneer je ze aanspreekt, en er komt eigenlijk altijd wel iets grappigs uit hun mond. Ook de muziek is dezelfde orkestrale soundtrack die je kent uit de tekenfilm, wat zorgt voor een zeer authentieke ervaring.
The Fractured Bughole
Helaas heeft het spel naast het eerdergenoemde framepacing-probleem vrij veel last van bugs. Wij hebben de game getest op een PS4 Pro met de ‘day 1 patch’ geïnstalleerd, en liepen regelmatig tegen iets aan wat niet klopte. Zo is het spel een keer gecrasht na een moeilijk gevecht, waarna het hele gevecht opnieuw gespeeld moest worden en konden we in een ander gevecht na een paar beurten ineens geen aanvallen meer kiezen. Ook was er een personage die na het leveren van het door hem gewenste voorwerp, net deed alsof we de quest niet hadden voltooid. Wel was het object weg uit de inventory, dus die quest moest opnieuw gedaan worden. Het is, op de crash na, nooit echt iets wat het spel breekt, want je kunt op ieder moment je laatste checkpoint, of een eerdere savefile laden. Maar na meer dan een jaar uitgesteld te zijn hadden we een meer gepolijst eindproduct verwacht.
Beter een holle stok …
Dan rest de vraag; is The Fractured But Whole beter dan The Stick of Truth? Het antwoord is ja en nee. Aan de ene kant verbetert het spel enorm op z’n voorganger en biedt het genoeg nieuwe grappen en leuke momenten om de gehele spelduur leuk te blijven. Aan de andere kant voelt het, wanneer je voor de tachtigste keer door dezelfde straten loopt, tóch een beetje aan als een déjà vu. Nu biedt het spel een bijna verdubbelde speelduur van z’n voorganger, en als bonus komt ieder exemplaar ook nog eens met een gratis download van The Stick of Truth, dus hoe dan ook krijg je met The Fractured But Whole zeker waar voor je geld.
Conclusie
South Park: The Fractured But Whole is in vrijwel ieder opzicht een verbetering van z’n voorganger. Van de graphics tot de gameplay tot de spelduur. Het spel is voor iedere South Park-fan zeker een aanrader, en biedt met een speelduur van zo’n twintig uur meer content dan een heel seizoen van de serie. Als je The Stick of Truth gespeeld hebt, wil het spel echter af en toe nog wel eens aanvoelen alsof ze een herhaling uitzenden waarvan je niet zeker weet of je ‘m al hebt gezien.
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
Oordeel South Park: The Fractured But Whole (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay
85 - Originality 70
- Sound 85
- Replay 70
- Eindcijfer 80
1452 
3)
21-10-2017 14:00
