Ja, een verviervoudiging (als we er vanuit gaan dat de game voor zo’n 15 euro online was gekomen) is niet niks, maar Splatterhouse is gewoon een veel te grote game om als download beschikbaar te stellen. We hebben het hier over een beat-em-up met een speelduur van zo’n tien uur, met een survival mode en waarin je ook nog eens de drie klassieke Splatterhouse games, waar dit een spirituele opvolger van is, kan vrijspelen. Er zouden ontwikkelaars zijn die de drie klassiekers alleen al los voor een tientje per stuk zouden verkopen. Als je het zo bekijkt heb je de volwaardige 3D game er voor een paar tientjes bij.
Simpel
Splatterhouse is een simpele game, laat ik dat voorop stellen. Mensen die verwachten diepgaande gameplay, puzzels, lange filosofische monologen en een antwoord op de zin van het leven te vinden moet ik aanraden elders te zoeken. In Splatterhouse speel je met een bizar sterke gast die honderden monsters per minuut doodslaat, hun longen uit hun lijf trekt en ze afmaakt met hun eigen ledematen. Ondertussen vloeit het bloed met liters tegelijk en kraamt een demonisch masker allerlei flauwe one-liners uit.
Demonisch masker
Het verhaal draait om Rick, die met zijn vriendinnetje naar een eng landhuis gaat waar zij uitgenodigd is door Dr. West, een gestoorde wetenschapper. Zoals verwacht loopt het niet goed af en Rick’s vriendin wordt ontvoerd door enge monsters waarna Rick badend in zijn eigen bloed voor dood wordt achtergelaten. Terwijl Rick op de grond ligt spreekt een masker hem aan, en vraagt hem het op te zetten. Met zijn laatste krachten graait Rick het masker en zet het op, waarna hij transformeert in een extreem gespierde versie van zichzelf. Dit klinkt allemaal niet erg diepgaand, maar het verhaal ontrafelt zich verrassend naar het einde toe. Je krijgt steeds meer te weten over Dr. West en zijn motieven om Ricks vriendinnetje te ontvoeren. Ook zijn er audiodagboeken te vinden die nog meer inzicht bieden en speel je naarmate je vordert nog veel meer achtergrondinformatie vrij. Het verhaal is allesbehalve slecht, wat vooral in dit genre best verrassend is.
Liters bloed
Rick zelf is een vrij saai personage. Hij is het stereotype nerd dat sinds hij het masker draagt is omgetoverd tot stereotype spierbundel. Leuker is het masker, wat een eigen persoonlijkheid heeft. De voice-acting van dit masker is toepasselijk en lekker luguber, en de droge oneliners zijn zeker vermakelijk. Het masker houdt voor al van één ding: bloed. Rick mag in zijn behoefte voorzien door te moorden, moorden en nog eens moorden. Dat is dan ook ongeveer waar de gameplay om draait: honderden, zoniet duizenden, monsters vermoorden. Dit gebeurt door middel van beat-em-up gameplay zoals ik die graag zie, lekker simpel dus. Je hebt een snelle aanval, een zware aanval en je kunt blokken en monsters vastpakken. Door dit te combineren maak je indrukwekkende combo’s die er goed uitzien en vooral heerlijk klinken. Je voelt en hoort de impact van elke klap, ook grotendeels door de grote hoeveelheid bloed die erbij vrijkomt. Extra leuk zijn de zogeheten “splatterkills”. Als je een vijand genoeg toegetakeld hebt krijgt deze een rode omranding, waarna je hem op vreselijk brute wijze kunt afmaken. Denk daarbij aan het platknijpen van een hoofd, het uittrekken van de longen of het afrukken van de armen. Dit komt allemaal prachtig in beeld door de grafische stijl, die me het meeste deed denken aan die van Borderlands. Het is allemaal te cartoony om echt ranzig te zijn. Rick kan zo nu en dan ook wapens hanteren die elk voor een nieuw bloederig schouwspel zorgen. Stel je bijvoorbeeld eens voor wat een kettingzaag, een hakmes of een plank met spijkers voor leuke resultaten kan opleveren.
2D
Naarmate je meer moordt krijg je meer bloed, waarmee je jezelf kunt upgraden. Denk daarbij aan snellere aanvallen, meer gezondheid en compleet nieuwe moves. Ook een leuke toevoeging is de zogeheten “berserker mode”. Terwijl je vijanden afslacht vult niet alleen je experience/bloed-balk, maar ook een balk waarmee je speciale moves kunt uitvoeren. Zo kun je gezondheid terugkrijgen door bloed van nabije vijanden op te nemen, maar later in de game kun je de balk ook gebruiken om bijvoorbeeld je handen in een soort van enorme scharen te transformeren waarmee je normale vijanden in één keer doormidden knipt. Het leukste is echter nog wel de berserker mode. Als je drie segmenten van de balk vol hebt kun je transformeren tot een nog sterkere versie van jezelf. Alles wordt dan zwart-wit, behalve het bloed, waarna Rick probleemloos alles wat leeft in de nabije omgeving afslacht. Een ander leuk puntje wat voor afwisseling zorgt zijn enkele 2D-segmenten waarin het spel in een klassieke 2D-platformer verandert. De graphics blijven 3D, maar de gameplay bestaat meer uit platformen, en de meeste vijanden gaan in een enkele klap dood.
Niet perfect
Nou klinkt het misschien alsof Splatterhouse de perfecte beat-em-up is, maar jammer genoeg heeft de game wel wat mindere puntjes. Ten eerste is de camera niet altijd even perfect. Soms schommelt deze spastisch alle kanten op waardoor het onmogelijk is nog iets te raken. Dit zorgt soms voor onnodige sterfgevallen. Ook zijn er in de eerder genoemde 2D stukjes veel “cheap deaths”. Dat houdt in dat je vaak zomaar geplet wordt door iets wat je niet echt aan zag komen, waarna je opnieuw mag beginnen. En opnieuw beginnen is in Splatterhouse echt een straf. Ten eerste krijg je een belachelijk lange laadtijd voorgeschoteld, die gelukkig erg verkort kan worden door de game te installeren op de xbox, waarna je vaak veel opnieuw moet spelen. Een ander puntje waar ik me aan ergerde waren de bazen. De game bevat enkele kleine bazen en grote die meermaals terugkomen. De kleine bazen zijn leuk, maar worden zo vreselijk vaak ingezet dat je ze na een tijdje spuugzat bent. In een van de laatste levels moest ik achtereenvolgend een stuk of zes bazen verslaan, wat niet alleen veel te moeilijk, maar ook gewoon erg saai was. De grote bazen zijn soms erg leuk en precies moeilijk genoeg, maar er zitten er ook een aantal tussen die je gewoon door puur geluk moet verslaan omdat hun aanvallen zo goed als onmogelijk te ontwijken zijn.
Toch is Splatterhouse gewoon een vreselijk vermakelijke game. Je moet echter wel even heel goed nadenken wat je ervan verwacht. Als je graag B-films kijkt en geniet van lekker oppervlakkige gameplay, veel bloed, veel geweld en zelfs wat porties naakt, dan kan Splatterhouse je heel wat uurtjes bezig houden. Met een speelduur van rond de tien uur is het geen erg korte game, en als je er dan doorheen bent kun je aan de slag met survival mode en de hoogste moeilijkheidsgraad die je dan vrijgespeeld hebt. Een volle zestig euro is misschien net iets te veel, maar als fan van het genre kan ik aanraden de game voor een eurootje of veertig mee te nemen over een aantal maanden.
Deze review is geschreven door Fant
Oordeel Splatterhouse (Xbox360)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality 70
- Sound 70
- Replay 70
- Eindcijfer 75
748 )
12-12-2010 22:33
3)
13-12-2010 16:27
