Laat me beginnen met het feit dat Star Wars: The Force Unleashed zeker geen slechte game is. Het is eigenlijk een heel degelijk spel. Dit feit wil ik even duidelijk stellen voordat ik echt ga beginnen. Ik voel namelijk dat dit een beetje negatief getinte review is geworden. Dit heeft de volgende reden. Ik ben sinds jaar en dag een groot Star Wars fan. Tel daar bij op dat ik nog nooit een goede Star Wars-game had gespeeld(Ik had geen Xbox om KoTOR op te spelen) en ik was als een kind zo blij toen the Force Unleashed werd aangekondigd. Als je dan na lang wachten het schijfje in de maagdelijk witte Wii stopt, de beelden bekijkt, en moet constateren dat je naar zwaar achterhaalde graphics zit te kijken, is teleurstelling numero uno geboren.
Maar ach, je moet een boek niet beoordelen op zijn kaft, dus speel je verder. Je begint de game als Darth Vader, die op zoek is om alle overgebleven Jedi om te brengen. In het eerste level kan je wat experimenteren met je Force-powers. Ik elektrocuteer wat Wookies, slinger wat generatoren op Clonetroopers en gooi nog maar eens wat van die uitvergrote teddyberen de afgrond in. Dit alles doe je met de knoppen op de Nunchuck. Dit voelt niet alleen heel vet, het werkt ook goed. Verder kun je ook nog de Nunchuck hard naar beneden slingeren om een schokgolf te creëren.
De laatste paar obstakels in level 1 schakel ik uit door mijn door middel van een mooie combo met mijn lightsaber. In het begin zwiepte ik maar wat in het rond, maar nadat ik wat rustiger en vooral doelgerichter ging zwaaien begon ik de subtiele verschillen tussen de verschillende klappen te ontdekken. Je kunt steken, van links naar rechts slaan(en andersom natuurlijk) en, de sterkste van het stel, van boven naar beneden hakken(ook deze kan je omdraaien). In het begin voelt het allemaal wat onwennig, maar als je het een beetje door hebt rijg je met een beetje geluk al snel een paar mooie combo’s aan elkaar. ‘Met een beetje geluk?’, hoor ik je denken. Ja, met een beetje geluk. Hiermee bedoel ik dat je bewegingen sporadisch verkeerd worden opgepikt. Niet heel erg, maar als je een mooie combo aan het voorbereiden bent en je wilt de genadeklap toebrengen is het een beetje vervelend als hij steekt in plaats van die krachtige dreun op het hoofd uitvoert.
Toen alle vijanden een enkeltje hiernamaals hadden gekregen kwam ik bij de eerste bossbattle. Het betrof een weinig betekenende Jedi, die ik dan ook met gemak tot het ‘op sterven na dood’-punt bracht. Wat op zich een klein wonder is, aangezien de camera bij dit soort gevechten nog wel eens de weg kwijt is. Zo zijn er momenten geweest dat ik een gigantische paddenstoel in beeld had, maar mijn character nergens te bekennen was.
Nadat je de Jedi afgemaakt hebt, verschijnt er een klein kind ten tonele. Je raad het al, het is het zoontje van die kerel. Hij pakt met zijn forcepowers de lightsaber van de verraste Darth Vader af. Doch zoals we weten kan de hijgende Sith ook dodelijk zijn zonder zijn zwaard en deze brengt de Jedi om. Hier komt gelijk de volgende teleurstelling om de hoek kijken. De bossbattles zijn niet bevredigend. Met hangen en wurgen breng je het healthbalkje van de bazen terug naar een minimum, om ze vervolgens in een slecht geanimeerd filmpje en een veel te gemakkelijk ‘Quick Time Event’ om te brengen.
Afijn, het zoontje. Vader neemt het kleine ventje mee en maakt hem tot zijn geheime Padawan. Hij heeft grootse plannen met je (je mag zijn taak overnemen in het ombrengen van de overgebleven Jedi), je avontuur begint. Er komt nog een ‘spannende’ plottwist, welke uiteindelijk toch een beetje tegenvalt, maar deze zal je zelf moeten ondervinden.
Deze plottwist verandert echter weinig aan de gameplay. Een ander heikel punt is dan ook dat je in feite de hele tijd hetzelfde aan het doen bent. Je slingert wat ventjes in het rond, schokt wat teddyberen en hakt de eindbazen in mootjes. Dit alles moet je doen in een zeer beperkt aantal omgevingen, die je bezoekt via een soort Tomtom vanuit je ruimteschip. Je moet dus veel backtracken. Dit zou niet heel erg zou zijn, ware het niet dat je de game in een kleine tien uur uitspeelt. Je kunt uiteraard de game opnieuw spelen met al je vrijgespeelde krachten maar dat moet je maar van houden.
Is het dan allemaal kommer en kwel? Integendeel, het voelt namelijk gewoon goed om al die minions in elkaar te hakken, te schokken of door de lucht te werpen. Ook het verslaan van de sommige eindbazen geeft toch zo nu en dan voldoening.
Ik, en ik denk iedere Star Wars-fan met mij, altijd al eens met de darkside van de force heeft willen stoeien. Het gevoel dat je krijgt als je 5 Wookies tegelijk aan het frituren bent is niet te beschrijven. Op dat soort momenten vergeet je de achterhaalde graphics, de dramatische camera en de matige bossbattles. Op dat soort momenten voel je de force door jouw handen via de Wiimote de sensorbalk in glippen. En daar draait het uiteindelijk toch om. Ben je echter geen Star Wars fan, dan ontstijgt Star Wars The Force Unleashed helaas nooit de status van een matige hack and slash game.
Oordeel Star Wars: The Force Unleashed (Wii)
- Graphics
50 - Gameplay
80 - Originality 80
- Sound 75
- Replay
60 - Eindcijfer 70
546 )
25-10-2008 11:23
