Watje
Meteen in het begin is het al duidelijk; aan het verhaal zal het niet liggen. Het introfilmpje laat je zien wat er gebeurd is in de twee jaar sinds het einde van het vorige deel. Er is veel veranderd, en dan vooral op een negatieve manier. Je wordt direct in het verhaal gezogen, en ondanks dat het verhaal vrij ingewikkeld is, blijft het boeien. Wat hier heel erg bij helpt is de humoristische manier van vertellen. Speelsessies worden geregeld onderbroken door totaal zinloze discussies over alledaagse dingen, en dit is fijn tussen al dat serieuze “red-de-wereld-in-10-dagen” geneuzel. Het is trouwens niet makkelijk om deze game helemaal serieus te nemen, de hoofdpersoon is namelijk een onzeker, blond meisjesachtig tienerjongetje. In het begin denk je serieus dat de hoofdpersoon een meisje is, totdat je zijn naam hoort, Emil... Emil is geen baas zoals Lloyd dat was op de Gamecube, Emil is een beetje een watje, en dat is jammer.
Gotta-catch-‘em-all!
Waarschijnlijk heeft Namco Bandai goed gekeken naar andere games in hetzelfde genre als Pokémon, Golden Sun of Spectrobes. Het is namelijk mogelijk om ongeveer 200 monsters te vangen en aan je team toe te voegen. Dit zijn geen fantasievolle monsters a la Pokémon, maar inspiratieloze wezens als wolven, beren en skeletten. Tof is dat deze monsters de lege plaatsen in je team opvullen, hierdoor vecht je eigenlijk nooit met minder dan 4 characters. Dit geeft toch even iets meer vaart aan het toch al fantastische vechtsysteem. In ToS vecht je namelijk niet via statische menuutjes, de gevechten zijn gewoon in realtime. Zelf bestuur je Emil, de computer doet de rest. Al vechtende kun je meerdere combo’s en special attacks gebruiken als ware het een hack-and-slash game.
Nostalgie
Al dit leuks wordt gepresenteerd in een stijlvol cellshaded jasje zoals we dat kennen van games uit de Dragonball of Naruto series. Voor de Wii ziet dit er vrij aardig uit, de animé-look verbergt namelijk de technische tekortkomingen van de Wii. Ga je dit echter vergelijken met Tales of Vesperia op de Xbox360 dan valt de gedateerdheid van de graphics toch wel op. Dit doet echter geen afbreuk aan de ervaring die de game biedt. Wat wel afbreuk aan de ervaring doet, is dat de overworld een statische plattegrond is geworden. In ToS op de Cube liep je zelf naar een nieuwe stad, onderweg menig monster bestrijdend. Omdat dit af en toe erg lang kon duren is dit onderdeel vervangen door een kaart waarop je selecteert waar je heen wilt lopen. Dit geeft je dus wel minder het gevoel echt in de wereld van Tethe’alla en Sylvarant rond te lopen.
Een groot pluspunt is de muziek, al bij het opstarten van het spel kwamen nostalgische gevoelens bij mij naar boven door de orkestrale soundtrack. De muziek brengt je meteen in de goede stemming. Ook de voice-acting trekt je meer in het verhaal. Jammer is dat de originele japanse stemmen niet aanwezig zijn, maar de engelse voice-actors hebben ook zeker hun best gedaan. Het is tof om te horen dat vrijwel alle conversaties zijn voorzien van echte stemmen.
Voor de rest zul je merken dat de game speelt als een standaard Japanse RPG. Jij moet de wereld redden en daarvoor moet je bereidt zijn je leven te geven in de reis naar dat ultieme doel. Om dit te bereiken ben je toch zeker wel 25 a 30 uur bezig. Tales of Symphonia is dus echt een game voor mensen die van het genre houden, en die het leuk vinden zich te verdiepen in een ingewikkeld verhaal. Door het lange verhaal en de vele plotwendingen is de replaywaarde van dit spel niet erg hoog. Bij een tweede keer spelen zul je merken dat het verhaal niet meer interessant is, en daarmee valt een groot deel van de ervaring weg.
Conclusie
Aan het eind van het verhaal is Tales of Symphonia gewoon een hele toffe game. De minpunten als de replay waarde en de ietwat gedateerde graphics wegen niet op tegen de fantastische gevechten en het sterke verhaal. En dat Emil een beetje een mietje is moet je dan maar voor lief nemen, daar wen je vanzelf wel aan.
Mocht je dus een fan zijn van het vorige deel (en die kans acht ik groot als je een Gamecube had) dan is dit een aanrader. Mocht je niets hebben met RPG’s, laat staan Japanse RPG’s, loop dan maar door.
Oordeel Tales of Symphonia: Dawn of the New World (Wii)
- Graphics
80 - Gameplay
90 - Originality
60 - Sound 75
- Replay
55 - Eindcijfer 77
39417 
3)
09-12-2009 22:00
!
True, hij is een beetje vervelend in het begin, maar dat word al snel na 20 uur gefixed en dat vergeten veel reviewers helaas.
