In Teenage Mutant Ninja Turtles zijn er 4 verhaallijnen die je kunt volgen, namelijk voor elke Turtle eentje apart. Leonardo moet Baxter zien te stoppen voor hij Mousers loslaat op de stad, Donatello moet Raffael gaan bevrijden uit de handen van Shredder, Michelangelo moet op onderzoek gaan naar vreemde en gevaarlijke monsters in de riolen en Raffael komt Casey Jones tegen. Jawel je hoort het goed, ook Casey doet mee in dit spel. Sommigen kennen hem misschien nog uit de eerste Turtles-film. Z’n wapen is een hockeystick en hij draagt daarbij ook nog eens een hockeymasker.
De Teenage Mutant Ninja Turtles stonden vroeger altijd garant voor veel gameplay-plezier, is dit verandert of niet? Eigenlijk niet nee, deze GBA-versie bevat nog altijd evenveel fun en humor als vroeger. Maar toch blijkt het op sommige momenten dat de producers meer tijd hebben gestoken in het creëeren van dialogen en cutscenes dan aan het maken van het spel zelf.
Iedere Turtle heeft z’n eigen levels, dat zijn er 4 per schildpad dus in totaal een 16-tal levels. Ook zal iedere Turtle een level krijgen waar hij niet moet gaan vechten maar waar andere dingen te pas zullen komen. Zo zal Michelangelo moet gaan skateboarden door de riolen, en zal Raffael moeten racen tegen Casey Jones per motor. Deze extraatjes geven het spel wel een relaxed gevoel, een soort van ontspanning tussen de gevechten door. Een groot minpunt in dit spel is dat er geen multiplayer in aangesloten, wat bij de SNES-versies bijvoorbeeld wel het geval was en ook meteen voor veel meer fun zorgde.
Aan de graphics is eigenlijk niet veel aan te merken, de levels en personages zijn zeer gedetailleerd, zo-ook de cutscenes. Enig minpuntje misschien is dat er tijdens deze cutscenes maar een beperkt aantal emoties worden getoond van de Turtles, zoals een lachende Leonardo, een boze Raffael en een laffe Michelangelo. Hier mochten wel wat meer van deze emoties tussengebracht worden. Ook zit er een stukje shooter in in de levels van Leonardo. Je vaart door een tunnel in een soort van boot met geweer op en ondertussen moet je tientallen van die kleine vervelende Mousers afknallen. Ook dit is weer zeer mooi gemaakt met veel detail.
Het geluid is een van de grote pluspunten van het spel, geen enkel level zal dezelfde muziek krijgen wat dus ook voorkomt dat de muziek je gaat vervelen. Ook de geluidseffecten zijn mooi gemaakt, het vechten klinkt zeer vloeiend en telkens als je een level uitspeelt hoor je een stukje uit de theme song van de Teenage Mutant Ninja Turtles.
Replay is minpuntje van dit spel, het spel is redelijk snel uit te spelen maar voor de die-harders zal het zeker de moeite zijn om het nogmaals uit te spelen. En met die-harders bedoel ik Turtles-fans en ook wel liefhebbers van button bash games met vele vijanden. Zoals ik al zei is er jammergenoeg geen multiplayer aan toegevoegd, dit zou de replaywaarde namelijk zeer veel verbeteren.
Conclusie:
De Turtles zijn terug op TV, op je GBA ook maar niet voor zo lang. Natuurlijk zulles Turtles-fans dit spel sowieso willen kopen en misschien ook liefhebbers van button bash maar de casual gamer zou dit spel eerst eens moeten proberen voor hij hem koopt.
Oordeel Teenage Mutant Ninja Turtles (GBA)
- Graphics
75 - Gameplay 80
- Originality
- Sound 85
- Replay
60 - Eindcijfer 75