Ik ben geen groot fan van shooters. En al helemaal niet als de ene standaard shooter na de andere eruit gepoept wordt. Ik ben vast en zeker niet de enige die er zo overdenkt en speciaal voor dit soort mentaal instabiele mensen zijn er developers die iets speciaals uit hun hoge hoed toveren. Zo vierde het fantastische Rare ten tijden van de N64 zijn hoogtij dagen, behalve onvergetelijke toppers als Banjo Kazooie, Jet Force Gemini en Conker, maakten ze vooral indruk op mijn persoontje met de 2 beste consoleshooters ooit gemaakt. Ik heb het natuurlijk over Golden Eye en Perfect Dark, de 2 shooters die furore maakten op de N64 en die op de dag van vandaag door nog geen enkel spel zijn overklast op consoleshooter gebied. Is het te danken aan de geweldige singleplayer (Golden Eye), waarin een film nog nooit zo goed vertolkt werd naar een spel, of de multiplayer (Perfect Dark), waarin de Easy, Meat en Dark Sims voor dagenlange, zo niet wekenlange speelplezier zorgden, terwijl jij druk bezig was om je rank op te werken naar ‘perfect agent’. Twee shooters die een onuitwisbare indruk hebben achter gelaten. Maar er is nog zo’n shooter, die mij in hogere sferen heeft weten te brengen met behulp van heerlijke, unieke gameplay en een eigen gezicht; Timesplitters 2, vooral in de multiplayer heb ik er met vrienden dagenlang zeer goed vertoefd.
Het is dan ook niet verwonderlijk te noemen dat ik met smart uitkeek naar het derde deel in deze serie. Want het derde deel is het alweer. Hoewel het voor veel mensen, waaronder ondergetekende, zal aanvoelen als het tweede deel. Het eerste deel verscheen exclusief op de PS2 en werd ondanks de aardige gameplay nooit de gehoopte klassieker. Het tweede deel was al een groter commercieel succes, maar behaalde nergens grote verkoopcijfers die toebehoren bij een spel van dit kaliber. Op voorhand lijkt bij het derde deel hier verandering in te komen, Free Radical is namelijk in het bootje gestapt met EA. Een zeer goede stap van de mannen van Free Radical, want als er één bedrijf is dat de kunst van de marketing verstaat dan is dat EA. Aan publiciteit zal het dus niet ontbreken, nu alleen nog een kwalitatief hoogwaardig product van Free Radical. Met Timesplitters 2 als voorganger en enkele ex-Raremedewerkers achter de knoppen had ik er de volste vertrouwen in dat dit iets moois moest worden. En ze hebben mijn vertrouwen niet beschaamd, een geweldig product is uit de Free Radical moestuin ontsprongen.
Flinter Dun
Als je kritiek moest leveren op het vorige deel dan was het de single player modus, het verhaal was flinter dun en de credits waren al gepasseerd voordat je - ‘Rosemarie gaat naar de dokter voor een endeldarmonderzoek’ - kon zeggen. Zou Free Radical hier iets aan gedaan hebben? Radicale veranderingen zijn hier helaas niet te bespeuren, alleen aan het verhaal lijkt nu wat te zijn gedaan; driedubbele alterego’s?
Dit deel gaat verder waar het tweede deel was geëindigd. Cortez heeft wederom de hoofdrol op zich genomen en gaat met behulp van de Time Cristals met grote passen van het heden naar het verleden en weer terug. Het verschil met het tweede deel is dat je Cortez nu een klein beetje leert kennen. Zo beschikt hij over de nodige Bassie en Adriaan humor, waar het hele spel overigens mee is onder gegooid, en blijkt er een portie negerzaad in zijn achterste te zijn gepompt. De stoere trekjes van een grote, brede neger rollen regelmatig van het beeldscherm af. Maar je hebt niet alleen te maken met Cortez en het nodige vijandelijk vleesmateriaal, je komt ook elke missie of tijdszone een karakteristieke vriend of vriendin tegen die bij het bijpassende jaartal past. Van een over de datum zijnde Schot tot een jong en lenig dametje dat de nodige ‘sluipskills’ bezit. Helaas verloopt de samenwerking tussen jou en de computer niet altijd even soepel.
Zo zal jou compagnon tijdens vuurgevechten vaker een last dan een helpende hand zijn. Of ze gaat voor de tegenstanders staan, waardoor jij behalve de tegenstander ook jou compagnon van enkele loden kogels zal voorzien óf ze gaat achter jou staan waardoor ze jou vol pompt met wat zilver schietgerij. Behalve dat ze af en toe in de weg staat zorgen ze er ook voor dat het spel wel erg lineair wordt. Je zult ze meestal moeten vergezellen naar een bepaald deel van een level, waarbij je hun als een hersenloos stukje kauwgom moet volgen, de uitdaging is dan ver te zoeken. Gelukkig zijn er ook delen van levels waarbij je lekker alleen kan knallen, sluipen en vermoorden, wat weer een genot voor het oog en oor is.
Naast de storymode, die een geoefende gamer in een uurtje of 5 uitspeelt (verschillende moeilijkheids gradaties niet meegerekend), is er natuurlijk nog genoeg te beleven in Timesplitters: Future Perfect. Evenals in het tweede deel is er weer meer dan genoeg te beleven na het succesvol voltooien van het verhaal, zo kan je uiteraard in coöperatieve het gehele singleplayer avontuur samen met een vriend doorlopen, wat gelijk de frustraties van een computergestuurde medestander verhelpt. Maar dat is uiteraard nog niet alles, zo zijn de geweldige ‘Challenges’ weer in groten getale aanwezig en zien we de klassieker ‘Behead the Undead’ weer terug, maar zijn er ook genoeg nieuwe varianten te vinden. Wat dacht je bijvoorbeeld van Catdriving, een soort Mario Kart waarbij je met een automatisch bestuurbare kat jezelf over een parcours moet zien te bewegen. Volkomen nutteloos, maar wel erg grappig.
Multiplayer
Hoewel je jezelf in je eentje prima kan vermaken met Timesplitters: Future Perfect is en blijft het spel koning op multiplayer gebied. Het is gewoon heerlijk om met enkele vrienden tot in de late uurtjes elkaar een kopje kleiner te maken in één van de vele verschillende spel modus, met één van de vele verschillende wapencombinaties die je zelf kan samenstellen. Het principe is hetzelfde als in Timesplitters 2, alleen zijn de levels een stuk groter en zijn de wapens in mijn ogen een stuk gaver en beter uitgewerkt qua uiterlijk en geluid. Zo speel je in levels met 10 bots en 4 levende mensen, wat voor een hoop zeer snelle gameplay zorgt wat tekenend is voor Timesplitters. Je zult niet stil kunnen zitten en je geweer zal niet de tijd zijn gegund om even af te koelen. Kogels poepen als een konijn moet dat ding en het liefst op het hoofd van een tegenstander. Samen met Mario Party is dit het ideale spel in de multiplayer. Alles wat je tegen kwam in Timesplitters 2 zit ook in het derde deel, maar dan beter, grootster en zelfs nog sneller.
Graphics
Op grafisch vlak is het duidelijk beter dan zijn voorganger en oogt het allemaal een stuk meer volwassen, met een hoop bloed en iets donkere sfeer, terwijl de overall look nog steeds lekker cartoony en vrolijk overkomt. De graphics lijken zichzelf, net als in het tweede deel, nergens serieus te nemen, wat het spel eigenlijk alleen maar goed doet. Het ziet er allemaal erg lekker uit, jammer is alleen dat je merkt dat het spel gemaakt is voor 3 verschillende platformen. Waar exclusieve spellen duidelijk zijn afgestemd op één console, zie je bij Timesplitters: Future Perfect hier en daar van die kleine oneffenheden, zoals framedrops in filmpjes of een niet zo soepele overgang tussen 2 delen van een level. Opvallend is dat je deze 'fouten' eigenlijk alleen tegen komt in de singleplayer, terwijl de multiplayer grafisch super in elkaar steekt.
Sound
Over dit onderdeel ben ik zeer te spreken, evenals in het tweede deel is de soundtrack tijdens een potje multiplayer van grote klasse. De heerlijke, excentrieke geluidjes vliegen over het beeldscherm en zijn een genot om naar te luisteren. De heerlijke, opzwepende melodieuze beats zorgen ervoor dat je blijft gaan in de toch als lekker snelle gameplay. Maar niet alleen de soundtracks tijdens de gevechten, in single- en multiplayer, ook de geluiden van de wapens bezorgden mij kippenvel op de armen. Behalve dat ze een heerlijk geluid produceren, was het voor het eerst dat ik tijdens een consoleshooter terug moest denken aan mijn 2 oude liefdes van Rare. Dit kwam voornamelijk door de wapens, die overduidelijk de touch van Golden Eye en Perfect Dark bezitten. Qua uiterlijk, maar vooral qua geluid. Het geluid van de normale handgun deed mij sterk denken aan mijn favo gun in Golden Eye, de Destroyer, terwijl de SBP500 het geluid van de klassieker der klassiekers produceert, de Laptopgun.
Replay
De singleplayer is van een alleraardigst niveau, maar de grootste klasse van dit spel schuilt natuurlijk in de multiplayer. Net als in het tweede deel zijn er weer legio mogelijkheden om een fantastisch frag-festijn op te zetten. Ga je voor de standaard deathmatch, dan wel alleen of in teams, of ga je voor één van de vele extravagante spelvarianten zoals Capture the Bag en Virus. Ik weet zeker dat de liefhebbers van een first person schiet spelletje over een jaar nog Timesplitters: Future Perfect uit de kast zullen trekken om met enkele vrienden even flink de bloementjes buiten te zetten. Maar behalve met de multiplayer zal je jezelf meer dan genoeg vermaken in je eentje. Want de 3 verschillende moeilijkheidsgraden zullen bij elke hogere gradatie voor meer weerstand zorgen, maar ook de hoeveelheid te volooien missies zal groeien. Daarnaast is een snel potje tegen 7 bots snel opgestart, is het gehele singleplayer avontuur in coöperatieve minstens net zo leuk als in je eentje en vergeet ik voor het gemak nog even de Challenge en Leugue modus.
Conclusie
Na Timesplitters 2 eindelijk weer een volwaardige shooter voor de Nintendo GameCube, die de kruitdampen je huiskamer in blazen. Als liefhebber van het tweede deel mag dit deel absoluut niet in je collectie ontbreken. De heerlijke intuïtieve controls, de grappige singleplayer, maar vooral de geweldige multiplayer maken van dit spel een absolute must-have. Deel 2 was al een geweldig spel en Free Radical doet het met Future Perfect nog eens dunnetjes over maar dan beter, een tijdloze klassieker die vooral in de multiplayer uitblinkt.
Joost zijn mening:
Als een volleerd scherpschutter baan ik me een weg door het ijselijke Siberië level. Pief pauw! Weer een vijand die het loodje legt, een maffe sneeuwpop ditmaal. ‘Headshot schalt er trots door m’n speakers, dat voelt lekker. Inmiddels heeft een hippe auto m’n aandacht getrokken, zo snel als mogelijk jump ik in de driver seat en voordat ik nog maar met m’n vinger de gas-knop in kan drukken ben ik alweer door een circusbeer opgeblazen. Z’n rocketlauncher rookt nog na op het moment dat ik weer word ge-respawned. Hectisch, zo valt Time Splitters: Future Perfect in één woord te beschrijven; of je je nou waagt aan een maffe katten race in de challenge mode, je met je maten aan de weg timmert in de arcade, of je aan de slag gaat met de extreem vette story-mode, rust zal je nooit gegund worden. Nu is dit geen probleem, helemaal niet zelfs. Chaos en hectiek is immers waar het in de Time Splitters serie om draait en Future Perfect geeft een geheel nieuwe dimensie aan deze begrippen. Een nieuwe dimensie wordt overigens ook aan de story-mode gegeven. Ten eerste ben je er de nodige uren zoet mee, in tegenstelling tot dat driekwart uurtje van Time Splitters 2, en hiernaast is het hulp krijgen van je ‘future self’ echt fris, origineel, en bovendien verschrikkelijk leuk uitgewerkt. Die enorm uitgebreide arcade mode, waar je vele uren zoet mee kunt, en hoogstwaarschijnlijk zult, zijn, vormt dan nog eens de zoete kers op de smakelijke taart. Wel jammer is dat af en toe de framerate genadeloos wil inkakken, Harry Tipper ineens als een stonede, ruige nicht klinkt, en dat de A.I. van de vijand en je kompanen af en toe niet bijster intelligent op jouw acties reageert. Deze kleine vlekken op deze vrijwel smetteloze game doen echter niet veel van het spelplezier af, en dus wil ik Time Splitters: Future Perfect met een degelijke 93 belonen.
Oordeel TimeSplitters: Future Perfect (NGC)
- Graphics
90 - Gameplay 90
- Originality
- Sound 90
- Replay 100
- Eindcijfer 91
700 )
18-07-2005 09:53
1)
29-11-2005 13:44
