De jaren slopen voor de Ghost Recon serie voorbij. Gebaseerd op het artwork en de meer donkere speelstijl uit de trailer kregen PSP, Wii en DS bezitters ieder een anoniem deel van Ghost Recon. Allemaal aardige spellen die snel in de budgetbak waren terug te vinden. Ondertussen bleef het akelig stil rondom Future Soldier, de titel die ondertussen is verbonden aan die prachtige trailer. Om eerlijk te zijn was ik de game ondertussen goed en wel vergeten tot er ineens een pakketje mijn brievenbus infiltreerde met daarin een reviewexemplaar van Ghost Recon: Future Soldier (GHFS).
We hebben er dan 3 jaar op mogen wachten, maar in de spelwereld van Ghost Recon zijn er veel meer jaren verstreken. We schrijven namelijk 2024, en de wereld is nog steeds in dezelfde conflicten als nu verstrikt: terroristen dreigen met grote bommen de wereld op te blazen en de Verenigde Staten doet wat iedereen zou doen: ze sturen het op één na beste team van soldaten om de problemen op te lossen.
Omdat de wereld van GHFS verdacht veel lijkt op de wereld van nu en de wapens ook niet futuristisch aandoen, waan je je niet direct in 2024. Om de futuristische vibe in stand te houden heeft Ubisoft de onzichtbare man uit de 2009 trailer toegevoegd. Helaas is deze coole feature wat gereduceerd tot een gimmick. Het werkt in principe leuk; wanneer je langzaam of niet beweegt zorgt optische camouflage techniek ervoor dat je praktisch onzichtbaar wordt. Kom je te dichtbij een vijand, of trek je een sprintje, word je zichtbaar. Op papier werkt dit prima, maar in de game heb je snel het idee dat je voor niets uit het zicht verdwijnt. In eerdere games van de Ghost Recon serie ging het immers ook om ongezien langs vijanden sluipen. Hierdoor lijken de onzichtbaarheids-pakken een beetje op de kleren van de keizer: je bent alleen onzichtbaar als niemand kijkt.
Een ander verkoopaspect van de game is de “gunsmith” optie. Voor iedere missie krijg je een menu te zien waarop je de missie kunt bestuderen, informatie over je doelwit kunt opdoen en je wapens kunt customizen. Hoewel je slechts twee wapens mee mag nemen, kan je ze wel zelf in elkaar sleutelen: van de loop tot de trekker. Er zijn ook nog best een lading opties en verschillende wapens. Deze zijn alleen verre van futuristisch en verwacht niets meer dan standaard kogels. Wel futuristisch zijn je gadgets. Je kunt ervoor kiezen om een aantal verschillende UAV’s (onbemande voertuigjes) te besturen. Zo helpt de standaard UAV je vijanden te identificeren, maar de warhound is een op afstand bestuurbare minitank.
Nadat je hebt gekozen wat je meeneemt op missie begint de actie. Een gemiddeld level GRFS is te verdelen in drie delen. Het eerste deel is de infiltratie. Dit is veruit het leukste onderdeel van het spel. Als je gehoord wordt is het game over en dus sluip je voorzichtig door vluchtelingenkampen en door stadjes. Ondertussen schakel je stilletjes je vijanden uit. Handig is hierbij dat je de overige drie “ghosts”, die door de AI (welke trouwens prima is) bestuurd worden, opdrachten kunt geven. Dit doe je door vijanden te markeren. De computer zoekt dan zelf een plekje op om ongezien af te rekenen met onfortuinlijken. Op jouw commando schakel je daarna een paar boeven tegelijkertijd uit. Helaas duurt dit onderdeel meestal niet zo lang; wanneer je je doel hebt bereikt volgt er een korte “on rails” scène waar jij alleen kan mikken en schieten in slow motion. Dan barst de spreekwoordelijke pleuris uit en verandert de rustige en strategische actie in een Michael Bay film. Met een heftig schuddende camera en schuine hoeken vliegen de kogels je om de oren en ren je van positie naar positie. De adrenaline zal zeker stijgen, maar van Ghost Recon is weinig meer over. Deze stijlbreuk neem ik Ubisoft zeer kwalijk; het reduceert Ghost Recon tot de volgende derde persoons shooter met dekkingszoekende actie. Eigenlijk alleen interessant voor jongens en meiden met posters van soldaten boven hun bed.
Naast een opvallend geval van stijlbreuk zit mij nog iets dwars aan GRFS. Het is namelijk erg leeg. Niet het pad dat je moét bewandelen, dat is juist rijkelijk gevuld met plekken om je achter te verschuilen, elementen die je kunt vernielen en burgers (welke je moet proberen niet te raken). Ga je echter op ontdekkingstocht en wijk je daarbij van het gebaande pad af, dan tref je lege straatjes en lege kamers. Nu is dit geen avonturen game, maar het deed mij toch vreemd aan. Deze leegheid staat wel een beetje symbool voor het gehele spel: het spel heeft weinig metaforische inhoud en karakter. Tussen de levels door zal het verhaal door middel van tussenfilmpjes wat ingekleurd moeten worden, maar nergens haalt het verhaal het al matige niveau van een Tom Clancy novelle.
Naast het verhalende deel van het spel, dat je in je eentje of met z’n tweeën zult afleggen, is er nog een tweetal online modi. Het vrij standaard multiplayer gedeelte laat je tegenstanders omleggen en doelen op de kaart veroveren voor ervaringspunten. Hiermee koop je nieuwe wapens en uiteindelijk nieuwe klasses. Buiten vrij standaard, vind ik ook de beloningen laag voor de moeite die je dient te investeren. Leuker is de Guerilla modus. In co-op mag je aanhoudende golven vijanden te lijf gaan. Soms dien je aan te vallen, dan weer te verdedigen. Ook krijg je na iedere ronde de tijd om andere wapens te zoeken. Persoonlijk vond ik het level in Zuid Afrika vooral erg leuk, omdat de tegenstanders in het Zuid Afrikaans hun strategieën roepen. Handig, want wij Nederlanders spreken praktisch dezelfde taal.
GRFS heeft een drietal opties. Deze zullen allemaal de gemiddelde derde persoons shooter fan vermaken. Elk level heeft daarnaast variatie qua opzet en speelstijl. Helaas ontneemt dit diverse mengsel wel het karakter van deze ooit tactische en strategische spelserie. Ben je op zoek naar een gewelddadige en realistische shooter in de stijl van het nieuws -wanneer het nieuws door Michael Bay zou worden opgenomen- dan ben je bij GRFS aan het goede adres.
Wanneer je de opdracht krijgt om een kamp in te sluipen, geen geluid mag maken en die coole postmoderne letters (uit Splinter Cell) in de lucht vertellen dat je ergens in Zambia bent, dan is Ghost Recon op zijn best. Helaas is dit spelelement van te korte duur en verwordt het spel al snel tot banale en clichématige actie voordat je op de helft bent. Net zoals Rainbow Six en Splinter Cell probeert Ubisoft iedere keer weer wat nieuws met zijn Tom Clancy series. Dit tot wisselende kwaliteit. Voor puristen die de originele games hebben gespeeld een schop in de ballen, maar voor de aan actie verslaafden onder ons levert het ongetwijfeld een kick op. Mij kon het spel al snel niet meer bekoren en dat is jammer. Met weemoed denk ik terug aan de trailer uit 2009. Het spel zal nu in ieder geval geen gooi doen naar het spel van het jaar. Ubisoft zal ondertussen wel moeten gaan oppassen dat de zoektocht naar identiteit van de grote drie Tom Clancy spellen niet verder ten koste gaat van de kwaliteit van deze eens roemruchtige series.
Deze review is geschreven door Jeroen Knop
Oordeel Tom Clancy's Ghost Recon: Future Soldier (PS3)
- Graphics
80 - Gameplay 80
- Originality
60 - Sound
90 - Replay 80
- Eindcijfer 75
291 )
08-06-2012 22:50
5)
11-06-2012 09:43
Ik heb paar maanden terug Max Payne 3 gehaald plaats van Ghost Recon.