tom clancy's splinter cell: chaos theory kopen

Review Tom Clancy's Splinter Cell: Chaos Theory (NDS)

Splinter Cell: Chaos Theory (SC3) kwam zo’n twee weken geleden bij mij de brievenbus inrollen. Er zat een briefje van Casper bij waarop stond: “succes ermee”. Ik vroeg mij af wat het betekende. Betekende het: succes met de review? Of wenste hij mij succes met het spelen van een baggerproduct? Toentertijd wist ik het nog niet. Wil je de diepere betekenis van het briefje weten? Lees dan snel deze late review.

We kennen Splinter Cell als een hele goede stealth-franchise voor de consoles. Op de handheld moet de franchise zich echter nog bewijzen, aangezien de SC-games daar nooit echt denderend op waren. Misschien kan deze game daar verandering in brengen. Laten we daarom eerst maar eens kijken naar de graphics. De graphics in deze game zijn gewoon kut. Ik heb er gewoon geen andere woorden voor. Al vanaf het menu merk je dat de beelden niet echt vloeiend lopen. Dit komt omdat de frame-rate erg laag is in deze game, wat resulteert in schokkerige beelden tijdens het spelen. Verder zijn de graphics gelijk aan die van een slecht uitziende PSX-game. Alles is gigantisch blokkerig en de pixels zijn niet om aan te zien.

Graphics zijn cruciaal voor een SC-game. De mooie omgevingen die je op een console tegenkomt dragen gigantisch veel bij aan de hele sfeer. Deze sfeer word echter gewoon verpest op de DS. Alles is zo pixelachtig donker, wat de sfeer absoluut niet ten goede komt. Wat ook zo mooi is aan de console-versies van SC is de besturing. Met een controller kun je heel mooi Sam Fisher zijn moves laten doen, maar op de DS lijkt dat niet te werken. Sam loopt al niet echt lekker door de lage frame-rate, maar de slechte besturing maakt het allemaal nog erger. Dit is natuurlijk gewoon jammer, want een stealth-game met geen nauwkeurige en lekkere besturing werkt gewoon niet. Hoe kun je nou met een rotbesturing verwachten dat iemand ongezien door het level heen kan komen? Ik zal het eventjes uitleggen hoe erg het allemaal is. Je bestuurt Sam met de D-pad en je beweegt de camera via het touch-screen, iets wat dus totaal niet werkt, omdat je vaak ook nog de ABXY-knoppen moet gebruiken. Vooral het schieten is een ramp. Als je gespot word door een vijand probeer je hem altijd nog eventjes snel neer te schieten. Mij is dit echter nog nooit gelukt. Je moet namelijk eerst snel je geweer met ‘R’ pakken, vervolgens pak je jouw stylus om via het touch-screen te richten, wat ook niet echt lekker werkt, om daarna de trekker over te halen met de L knop. Voordat je dit allemaal hebt gedaan, ben je allang Game Over.

Door de slechte besturing ga je dus heel wat keertjes Game Over. Telkens had ik het gevoel dat het niet aan mij lag, maar aan de crappy besturing. Om niet af te gaan kon ik maar het best gewoon iedereen neerschieten. Het werd echter moeilijk als je in een level kwam waar je niemand mag doden. Ik werd er gewoon gek van. Ook de missiedoelen maken de game nog slechter. Zo moet je bijvoorbeeld vaak gewoon een stuk of acht computers hacken of zes speciale dozen scannen. Dit betekent dat je niet zomaar eventjes door het level heen kan lopen, maar wel dat je met een rotbesturing in lelijke, donkere omgevingen mag zoeken naar dozen of computers. BAH!

Volgens de handleiding zitten er twee minigames in de game waar je constant je stylus moet gebruiken, wat dus nergens op slaat. De eerste minigame is namelijk het ‘lock picken’. Als een deur op slot is, moet je met het touch-screen hem weer openmaken door wat balkjes ophoog te duwen. In de tweede minigame moet je met je stylus wat getallen intoetsen bij een deur zodat deze opengaat. Totaal niet interessant en zeker niet vermakelijk genoeg om een minigame genoemd te mogen worden. Ook de muziek mag bagger genoemd worden. Elke missie weer hetzelfde hypnotiserende deuntje dat na een tijdje mij begon te irriteren. Alles wat goed is aan een SC-game in de console-versies, is slecht in de DS-versie. Ik raad je daarom ook maar aan de console-versies te spelen, want die verschaffen je veel meer plezier.

SC3 is dus een game die je niet voor de lol speelt; ik heb er nu nog nachtmerries van. De woorden op het briefje “succes ermee” waren dus bedoeld voor de trauma die je na het spelen van deze game eraan overhoudt. Ik stuur de rekening van het psychiatrische ziekenhuis wel door naar het hoofdkantoor van GameParty.