Om traditioneel bij het begin te beginnen, zal ik eerst de titel eens uitleggen. Vrij vertaald: een afgesplitste organisatie. En wat blijkt? Het gaat hier om een terroristische organisatie, die het wereldheerschappij hoog in het vaandel heeft. Voor zover niets nieuws zou je zeggen, maar het verhaal steekt zo goed in elkaar dat het zo maar eens vanavond op het nieuws zou kunnen komen. Dit word aardig geholpen door het feit dat dat het verhaal door middel van nieuwsberichten word verteld.
In het openingsfilmpje komt er een man een donkere kamer binnenlopen, waar een andere man achter een bureau zit. Het blijkt al snel dat het om de leider van een antiterrorisme afdeling gaat, genaamd “Third Echelon”. Dit is allemaal zo geheim dat zelfs de regering het bestaan van de organisatie ontkent. De andere man blijk jij te zijn. Sam Fisher, die niet alleen de stem ontleend heeft gekregen van een bekende acteur, maar ook het uiterlijk heeft van een fitte vijftiger. Sam is niet de eerste de beste, hij blijkt de beste, op gebied van terrorisme bestrijding. Terwijl de situatie aan jou wordt uitgelegd speelt het licht dat door de lamellen door binnenkomt op de twee heren. De toon van het spel is meteen gezet, we kunnen ons opmaken voor duistere gangen, duistere personen, veel sluipen, veel actie, afwisselende omgevingen, en de mooiste lichteffecten mogelijk. En laat dit nou net zijn waar ik tot het eind van het spel van heb genoten.
Controleerbaar?
Om de controlls even onder de knie te krijgen moet je het bekende maar o zo irritante training level doorlopen. Maar dit blijkt niet zo makkelijk als je denkt. Je speelt third person, en hebt de beschikking over moves waar Bruce Lee jaloers zou zijn, variërend van walljumps tot splitjumps en het hangen aan buizen. Nou ja, oke Bruce Lee is misschien een beetje hoog gegrepen, maar ik zie het mijzelf niet doen op mijn vijftigste. Maar zoals ik al zei moet je de besturing even aardig onder de knie krijgen. Hiertegenover staat dat je in het eerste level meteen al aardig in het diepe word gegooid. Dingen die je tegenkomt zijn, zoals voorspeld, donkere kamers, baddies, en veel mogelijkheden om je ding te doen. Maar daar schuilt wel een van de betere dingen van het spel in, je kan namelijk alles doen zoals jij het zelf wilt. Je kan ervoor kiezen om langs mensen te sluipen, ze overhoop te schieten, ze weg te lokken of naar het buitenste westen te helpen. Dit met het nodige arsenaal aan James Bond gadgets. Ik noem een onder-de-deur-door-kijk-camera, sticky cam’s (met of zonder bedwelmend gas en fluitje) rookbommen, camerastoorzender en afluisterapertuur.
De toegang tot het menu dat al deze gadgets verborgen houdt is even wennen, deze zit onder het zwarte knopje, die je ingedrukt moet houden, kiezen, en loslaten. O ja, zou ik bijna de, naar mijn mening coolste, gadget vergeten: de lockpick. Hiermee kan je sloten openen op een verassende manier. Je krijgt namelijk de besturing van de twee pennetjes onder je twee thumbsticks zitten, waarna je dus op je eigen gevoel de sloten moet kraken. Als je hier handigheid in krijgt dan is het verder simpel, maar het blijft zeer gaaf gedaan. Maar om met de controlls verder te gaan, noem ik gelijk een van de minpunten van de game. Je hebt niet standaard een wapen vast, dus die moet je eerst nog trekken als je een baddie tegenkomt, maar hierdoor neemt je snelheid drastisch af. Je kunt dus niet met een getrokken “silenced gun” rennen, maar alleen sluipen, dit kan zeer frustrerend werken. Zeker als je erbij nadenkt dat vaak de enige manier om het alarm een level omlaag te laten gaan, hard rennen is. Doe je dit bestaat er geen mogelijkheid om te schieten.
Oplettendheid
Om het even over die verschillende levels van security te hebben, das best een cool systeem. Als je je gedeisd houd zijn de baddies gewoon rustig, als ze je horen dan vragen ze aan elkaar of de ander ook wat hoorde en ze gaan om zich heen kijken. Als je teveel lawaai maakt of als ze je zien, zullen ze op de dichtstbijzijnde alarmknop drukken en hun gun trekken. Maar das niet alles, als jij een ruimte anders achterlaat dan dat zij hem voor het laatst gezien hebben, zullen ze daarop reageren. Als het een gewone kamer betreft en ze zien dat het licht uit is, zullen ze dat proberen aan te doen. Als ze een lijk zien liggen, of als het een zeer belangrijke kamer betreft zullen ze er mensen bij roepen.
De missies
De missies zijn in dit spel aardig lastig. Ten minste als je niet de nodige Bond-films hebt gezien of iets dergelijks. Mocht je die wel gezien hebben dan snap je de logica wat beter. Af en toe is het namelijk best een vergezochte manier om een level te completen. Maar het verhaal is daarentegen zo sterk dat dat je niet kan afleiden. In de verschillende missies is het wel goed geregeld met de A.I., zo kom je in de eerdere missies de huis tuin en keuken crimineeltjes tegen, die zich bevinden in een oud huisje. Zij zullen zeer makkelijk om de tuin te leiden zijn en zij zullen zich eender laten verassen. De guards van de main-computer kamer daarentegen zijn ten eerste zwaar bewapend, ten tweede uitgerust met het nodige zelfvertrouwen en kijken de hele tijd om zich heen. Baan je hier maar een weg langs! Gelukkig is er altijd wel een veiligere oplossing te vinden zoals een balk aan het plafond of een ventilatierooster waar je jezelf doorheen kunt persen. Maar zelfs ik kon deze oplossingen niet altijd vinden, dus ik heb aardig wat baddies met de nodige goed gemikte headshots om het leven gebracht. Waar overigens de man die daarnaast staat aardig in paniek van raakt, in tegenstelling dat ze in andere games gewoon hun gun trekken en koelbloedig doorlopen. Maarja, het zijn dan wel de meest koelbloedige terroristen die er rondlopen.
(te) donker!
Ik wil jullie mijn stukje over het uiterlijk van de gamen niet onthouden, maar ik moet jullie eerlijk iets bekennen. Welke graphics? Het is F*cking donker! Nou ja, vooruit ik zal mijn best doen. In de stukjes dat het licht aan is ziet het er supergelikt uit. Als ik hier iets anders had gezegd had ik het spel tekort gedaan. De schaduw effecten (van het licht dat er is) zijn adembenemend. Maar ik blijf erbij dat het spel te donker is. Het nadeel hiervan is namelijk dat je de hele tijd door je goggles loopt te turen. En deze goggles zijn zo realistisch dat je net als in het echt geen ruk door ziet, behalve dan de spikkels, vlekken en onduidelijkheden. Dit doet niet ten goede aan het uiterlijk van de omgevingen. Dit is mijn bescheiden mening, maar ik ga er niet vanuit dat je erop kickt als de 80% van de game dit moet meemaken, terwijl je weet dat als het licht aankon het er allemaal zo mooi uit zou zien. Tuurlijk is het wel ten goede voor de sfeer, maar ik had het liever anders gezien als je begrijpt wat ik bedoel.
Conclusie
Splinter cell is verreweg de beste spy-game die ik gespeeld heb. De sfeer is geweldig, de geluidseffecten, de schaduweffecten, alles is op dat gebied perfect. De A.I. is ook zeer stoer te noemen, wel beter meegemaakt maar het doet zijn ding. De graphics vind ik prachtig maar dat zie je niet met die goggles. Je zou een hele waslijst kunnen maken met prachtige effecten die je niet ziet omdat je verwend bent met zo’n “light-amplifyer.” De besturing doet tevens zijn ding. Ik had een aantal dingen anders gedaan, maar dat zal altijd zo blijven. Ik pleit ook nog steeds voor de heerlijke “redefine-controls” optie in elke game! Alles bij elkaar is dit een zeer geslaagde game geworden en kunnen we ubi-soft het welbekende schouderklopje geven.
Oordeel Tom Clancy's Splinter Cell (Xbox)
- Graphics
85 - Gameplay
90 - Originality
- Sound 80
- Replay 70
- Eindcijfer 85