Utawarerumono: Mask of Deception is een Japanse visuele novelle met strategie-RPG-elementen, die is ontwikkeld door Aquaplus en uitgegeven door Atlus. De game is fysiek uitgebracht op de PlayStation 4 en alleen digitaal voor de PlayStation Vita. Mask of Deception is het vervolg van Utawarerumono uit 2002, wat nooit officieel in het Westen is uitgebracht. Waarschijnlijk zegt deze gameserie je daarom ook niet zo veel, maar Mask of Deception is goed te vergelijken met het meer bekende Tears to Tiara II. Blijkbaar zijn er hoge verwachtingen van Mask of Deception, want het vervolg is ook al aangekondigd voor het Westen. Het derde en laatste hoofdstuk in de visuele novelle rondom de serie komt in september uit en heet Utawarerumono: Mask of Truth. Is het een goede stap om Utawarerumono ook in het Westen uit te brengen? Of had het beter in Japan kunnen blijven?
Een masker vertelt ons meer dan een gezicht
Het verhaal speelt zich af in de wereld die geregeerd wordt door het Yamato Empire. Het begint met een paar bizarre gebeurtenissen waar de protagonist Haku bij betrokken is. Vervolgens wordt hij wakker in een tent, maar hij weet niet meer wie hij is en wat hij heeft gedaan. Wel is er een verzorgster voor hem aanwezig, Kuon. Haku weet niet echt wat hij moet en dus gaat hij maar met Kuon mee. Ze trekken door de wereld heen en komen allerlei personen tegen. Deze personages zijn allemaal erg goed uitgewerkt en hebben interessante persoonlijkheden en verhalen.
Bij een visuele novelle wordt alles verteld aan de hand van tekst, heel veel tekst. Sommige delen van het verhaal vond ik wel net wat te lang duren en waren ook niet erg interessant. Om eerlijk te zijn soms wat slaapverwekkend. Persoonlijk vind ik het fijner om dit soort games op de handheld te spelen, omdat het bijna meer een boek is dan een game. Gelukkig is die keuze er dan ook: de game is weliswaar alleen digitaal op de Vita uitgekomen, of je kunt van de PlayStation 4 naar de Vita streamen.
De tekst wordt wel weer ondersteund door mooie tekeningen. De tekeningen op de achtergrond bevatten weinig tot geen animaties, maar veranderen wel vaak genoeg. Hetzelfde geldt voor de tekeningen van de personages, die ook mooi en van hoge kwaliteit zijn. Het is wel een gemis dat deze weinig emoties tonen. De gezichtsuitdrukkingen veranderen bijna niet als de personages bijvoorbeeld boos of verdrietig zijn.
Het spel is volledig ingesproken in het Japans, en er is geen Engelse optie. Persoonlijk vond ik dit geen probleem, want de Japanse stemacteurs geven de personages goed weer. Als je dit soort games echter het liefst met Engelse stemmen speelt omdat je liever niet alles leest of er je aandacht niet volledig bij wilt houden, kan dit wel een groot gemis zijn. Verder wordt het verhaal voorzien van de nodige bijpassende geluidseffecten. Deze effecten geven het verhaal op audiovisueel gebied toch net dat kleine beetje extra. De achtergrondmuziekjes passen goed bij de sfeer van de game en vallen ook nooit weg, een groot pluspunt.
Bedrieglijk weinig gevechten
Naast alle tekst die er gelezen moet worden voor het avontuur wordt er ook nog gevochten met behulp van een strategisch gevechtssysteem. Mensen die misschien Tears to Tiara II op de PlayStation 3 hebben gespeeld zullen het bekend voorkomen. Als er gevochten wordt is het spel in volledig 3D en bewegen de personages over een rooster met vakken heen. Personages kunnen maar een bepaalde hoeveelheid vakjes vooruit en dan hun aanval uitvoeren. De personages hebben meerdere aanvallen en iedere aanval heeft zijn eigen afstand waarop het gebruikt kan worden. Het spel geeft aan welke aanval je op welke afstand kunt doen. Dit zorgt voor een sneller verloop van de gevechten, want je hoeft niet meer door veel menuutjes heen om te kijken welke aanvallen je wel en niet kunt doen.
Tijdens het vechten is er ook een zogenaamde Ring System aanwezig, deze is vergelijkbaar met die van de game Lost Odyssey. Nadat je een aanval hebt gedaan verschijnen er twee cirkels: een kleine en een grote. Als de twee cirkels elkaar raken en je voert op dat moment een aanval uit, doe je extra schade op de vijanden. Ook bevat het spel een Zeal-balk; iedere keer dat je extra schade doet krijg je extra Zeal op deze meter. De Zeal wordt weer geconsumeerd door eigenschappen en aanvallen die je gebruikt. Als deze balk vol zit komt je personage in een Overzeal-status. Hierdoor krijg je een extra beurt, verdwijnen statuseffecten en kan er een speciale Final Strike-eigenschap gebruikt worden.
Een fout maken in een gevecht is niet een groot probleem, je kunt namelijk tot vijftig beurten de tijd terugdraaien. Hierdoor leer je van je fouten, maar als je bijvoorbeeld per ongeluk te ver bent teruggegaan kun je niet meer vooruit. Dit is wel begrijpelijk, want anders zou je helemaal niet meer bestraft worden voor fouten die je hebt gemaakt.
Jammer genoeg zijn er wel te weinig gevechten in deze game. In het begin krijg je namelijk af en toe eens een gevecht dat je kunt doen. Met af en toe bedoel ik dan eens in het half uur tot een uur. Later in het verhaal wordt dit wel iets vaker, maar voor mij hadden er wel meer gevechten in mogen zitten. Dat houd je ook wat scherper tussen de lange lappen tekst door.
Conclusie
Utawarerumono: Mask of Deception is een aardige visuele novelle. Naar mijn smaak bevat de game net iets te weinig gevechten en kan het soms erg langdradig zijn. Het verhaal is goed geschreven en de personages zijn interessant. De achtergronden zijn mooi getekend, maar zeer statisch. Dit is echt een game voor de liefhebber van het genre. Persoonlijk houd ik erg van Japanse games, maar toch was dit misschien iets té Japans voor mij. Als je van Japanse games houdt en je een goed boek zoekt voor het slapen gaan, dan is dit spel wel wat voor jou.
Deze recensie is geschreven door Pascal Jongsma
Oordeel Utawarerumono: Mask of Deception (PS4)
- Graphics
60 - Gameplay
70 - Originality 65
- Sound 80
- Replay
55 - Eindcijfer 66
581 )
02-06-2017 12:28
