Op een dag besluiten stripboeken-freak Joe en zijn vriendin Sylvia een romantisch avondje te gaan hebben in de bioscoop. Joe maakt reservering voor een film waar zij de enigen in de zaal zullen zijn en zodra de avond valt, vinden we beide characters in de bioscoop, kijkend naar een klassieke tekenfilm van Captain Blue, een populaire stripheld.
Alhoewel Sylvia eigelijk dacht dat Joe alleen oog voor haar zou hebben, blijkt het dat Joe een die-hard fan is van Captain Blue (of hij is homo en zoekt een excuus, maar dat lijkt me sterk). Enthousiast juichend en aanmoedigend volgt Joe een spectaculair mech-robotgevecht tussen Captain Blue en een op dat moment nog onbekende tegenstander, terwijl Sylvia de grootste moeite doet Joe bij zich in de bank te trekken, om hem eens lekker te verwennen.
Mijn pak komt net van de stomerij, blijf ervan af, of ik sla je tot brij.
En eindelijk, het lukt Sylvia om de hyperactieve Joe achterin z'n stoel te krijgen. Ze springt op Joe's schoot en terwijl ze een zoen-offencief start verliest, in de film, Captain Blue het gevecht met zijn tegenstander. De gigantische robot lacht en met een duister accent zegt hij een aantal slecht verstaanbare woorden, maar je hoeft ze nieteens te verstaan om te weten dat er dikke problemen op komst zijn.
De robot opent zijn mond en neemt diep adem, om vervolgens de robot waarin Captain Blue hem bevocht door het bioscoopscherm heen te lanceren! Wat de volgende secondes gebeurd, is ongelovelijk. De slechte robot ontvoert Sylvia uit de echte wereld en sleurt haar het scherm in, gevolgt door Captain Blue's robot, die met zijn laatste kracht Joe optilt en met onze stripboekenfreak in zijn hand het scherm in te springen!
Behind Blue Screens
Luttele seconden later ontwaakt Joe in een omgeving die hij nog nooit heeft gezien. Joe is geen domme gast en komt er al snel achter; hij is in een wereld achter het scherm, in de film! Hij begint de boel te onderzoeken en vanuit de hemel straalt er een licht naar beneden, waardoor Captain Blue onze held verteld wat hij al wist en verdere instructies geeft over wat Joe moet doen; Sylvia redden en erachter komen wat de slechterikken van plan zijn en wat dat ook is ten alle kosten voorkomen.
Zoals mijn maatje Xaria en ik altijd zeggen over Kelly Clarkson; ''Daar moet een snikkel in!''
Je zou kunnen denken dat Joe angstig zou worden, paniekerig door het idee dat zijn vriendin en misschien wel de hele wereld op zijn schouders rusten, maar nee. Het is wel grappig dat het verhaal in de manual en op websites altijd vertelt over een ''normale gozer''. Joe is echt geen standaard gastje, ik vind 'em nogal een hyperactieve freak, niet dat dat slecht is.
Go-Joe!
Joe is een character dat constant in z'n sas is. Hij is vrolijk en ontzettend grappig in zijn logisch klinkende uitspraken als ''This is a movie, that means things always go wrong once, before you get to a happy ending, hello!''. Die uitspraak maakt ook de kracht van Joe als character duidelijk, je speelt met een over-optimistische gast die geen depressieve zoektocht ondergaat naar een verloren liefde, sterker nog, Joe vind het zijn van de held zo leuk, dat hij bijna vergeet wat zijn doel nou echt is!
Je begint de game als standaard Joe in een kortdurende tutorial waarin je de basics leert van het vechten. Zodra Joe deze simpele leersessie heeft doorstaan, zal Captain Blue je uitdagen tot een gevecht, waarin je de VFX-watch krijgt. Deze horloge bied Joe de krachten om in zijn ''Viewtiful'' alter-ego te veranderen. Een alter-ego dat over onmenselijke ''VFX'' krachten beschikt.
Deze krachten zijn slow, mach-speed en zoom-in en zijn de features die Viewtiful Joe tot een geweldige game van grote klasse bombarderen. Laten we de krachten van dichtbij gaan bekijken.
Slow
Zodra Joe slow gebruikt, zal alles om hem heen verslomen en zal de camera een stukje inzoomen. Slow zorgt ervoor dat Joe's moves een langere oplaadtijd krijgen, waardoor de stoten of schoppen die Joe levert veel en veel harder aankomen en veel meer schade doen. Het nadeel van slow is dat Joe's moves natuurlijk niet snel zijn en hij dus minder tegestanders kan afmaken in een korte tijd.
V-Joe werd opgewacht in een grote hal, door het Limburgse commitee van de jaarlijkse Carnaval.
Slow zorgt er ook voor dat zwaartekracht toeneemt. Platformen die hoog in de lucht zweven, dalen richting de grond. Water wat de weg blokkeerd? Wat dacht je van slow gebruiken, zodat het waterpeil zakt? Helicopter? Wat dacht je van slow gebruiken, zodat de propellors het begeven en de helicopter tegen de vlakte gaat?
Je vergroot met slow ook je defensie. Zo zul je als je slow gebruikt automatisch bepaalde moves en objecten ontwijken, waaronder raketten en kogels. Over die twee laatste objecten gesproken, je ziet ze ook echt afgeschoten worden en op je afkomen, iets wat je de mogelijkheid geeft om ze terug te schoppen richting degene die ze in de eerste plaats op je afvuurde.
Mach-Speed
Joe's mach-speed zorgt ervoor dat Joe veranderd in een extreem snelle gast. Alle impact in moves neemt af, maar de snelheid neemt toe waardoor je veel meer tegenstanders tegelijk kunt uitschakelen. Het is ook lekker als je in stukken waar je constant heen en weer moet lopen gewoon snel kan gaan rennen, zodat je niet weer de hele tijd hoeft te lopen.
Louie van Gaal kan meer dan zeiken, hij kan ook op V-Joe lijken.
Mach-Speed neemt niet alleen de impact van moves af, maar ook die van bepaalde objecten. Zo maakt slow een explosie van een bom groot en dodelijk terwijl mach-speed de explosie laat veranderen in een trektouwtjes-achtige mini-knal. Mach-speed heeft ook nog het tegenovergestelde zwaartekrachts-effect van slow en laat de zwaartekracht dus afnemen, waardoor platformen de lucht ingaan en lavarivieren veranderen in oceanen.
Bepaalde puzzles waarin toortsen een rol spelen vragen om vuur waarmee je deze toortsen kunt laten branden. Met mach-speed zal Joe, des te sneller hij beweegt, zichzelf ''on fire'' zetten waardoor zijn moves meer schade doen en hij alles, zowel die toorsten als characters, in brand zet.
Zoom-In
Zoom-in is een kracht die je kunt combineren met slow en mach-speed, waardoor die twee krachten nog meer effecten krijgen, maar zoom-in is meer dan een enchance-power om de andere twee sterker te maken.
Als Joe zoom-in gebruikt begrijp je pas echt waarom hij ''Viewtiful'' Joe heet. Joe staat tijdens zoom-in constant in een pose en deze pose laat bepaalde zwakkere tegenstanders verstijfen van angst en respect. Joe's moves zijn ook superkrachtig tijdens zoom-in, hij kan met zoom-in in drie klappen zowat elke normale tegenstander uitschakelen.
Patricia Paay en Addam Curry in een helicop', ik voorzie een grote flop.
Zoom-in geeft je ook moves waarmee je meerdere tegenstanders tegelijk kunt raken. Deze moves, die je met de gele c-stick en de z-knop uitvoert vanuit de lucht of vanaf de grond, zien er niet alleen supercool uit, maar zijn ook vereist bij bepaalde puzzels, die je vragen om bijvoorbeeld meerdere knoppen tegelijkertijd in te drukken.
Als je dacht dat je met deze krachten de game zo wel even indeukt, alsof het een zacht eitje is, zit je fout, heel erg fout. De VFX-balk boven in je scherm loopt namelijk langzaam leeg terwijl je deze moves gebruikt en als deze balk leeg is, verander je tijdelijk terug in je veel kwetsbaardere normale versie. Je zult dus nooit een heel level lang ingezoomed of in slow-motion afleggen, je moet deze krachten gebruiken op momenten waarin je ze nodig hebt (en om je gerust te stellen over de coolheidsfactor van deze game; dat is om de zoveel seconde wel zo).
De tegenstand
Viewtiful Joe zit vol met slechte characters die je op elk punt van de game staan op te wachten. Je hebt normale ''soldaatjes'', elite versies daarvan, jet-pack vliegende bommen-werpers, ballerina's die supersnel ronddraaien met als doel jou te raken, boxende krachtpatsers, met zwaard-bewapende musketiers en je kan zo nog wel een tijdje doorgaan. Elke badguy heeft, naast het constant meppen in de hoop dat je 'em afmaakt, een eigen speciale vereiste manier waardoor je ze makkelijker aan stukken schroot mept.
Dan zijn er nog ''tussenbazen'', Tanks, helicopters met machinegeweer, battlecopters met raketten en gevechtsvliegtuigen kom je zo ongeveer in elk level tegen. Je kan ze uiteindelijk niet echt meer tussenbazen noemen, aangezien je soms een tank, helicopter, battlecopter en nog een tank tegenkomt, voordat je de echte eindbaas ziet.
Als gokkasten krimpen tot minimale grootte, is je GameCube naar de klote.
En wat voor eindbazen zeg! Ten eerste zijn de gevechten met de eindbazen netzo stoer als in Metroid Prime en The Legend Of Zelda: The Wind Waker. Je loopt, springt of valt een ruimte in en een filmpje begint te spelen, waarin Joe en zijn rivaal elkaar spreken en uitdagen. De naam van de baas komt op het beeld tevoorschijn terwijl de baas een onwijs coole pose doet en na een humoristisch opschep-gesprek, waarin Joe uiteindelijk altijd een prachtige dis en een memorabel citaat weet te droppen, word er ''Just Go For It!'' gezegd terwijl Joe het kijkgat van zijn helm afsluit en de gevechtshouding aanneemt...onwijs stoer.
De bazen zijn geen slappe pakjes becel-boter. Je zult bij sommigen een aantal keer het leven verlaten, voordat je erachter komt wat de meest effectieve manier is om de baas te verslaan. Bij mij was het zelfs het geval, dat ik bepaalde bazen versloeg zonder echt te weten hoe ik het gedaan had. Als dit je overkomt, kun je wel lachen en denken, phew, dat heb ik weer gehad...want wie weet...zie je die baas later wel weer terug...
Graphics
Een game met een naam als ''Viewtiful'' moet er cool en flitsend uitzien en dit is meer dan goed gelukt. Viewtiful Joe is, van boxart tot in-game menu's, een titel die coolheid en eyecandy uitstraalt. De intromovie en zelfs het optionsmenu zien er flitsend uit en Capcom heeft hiermee een nieuwe grafische stijl ontwikkelt; Viewtiful-style.
De game is 100% cel-shaded. Het is een ode aan vroegere action-en sidescrolling games, waarin je van punt A naar punt B liep, al vechtend tegen gespuis. Deze game is echter geen retro-graphics game, want je loopt in de levels om bochten heen, terwijl je alles van een zij-perspectief blijft zien. Het is dus geen 2D, maar ook geen 3D, het is...Viewtiful.
Joe is een echte zuiplap, dit is nou al de tweede screen die ik zie waarin 'ie een wijnkrat steelt!
De animaties van Joe's moves zijn geweldig. Je ziet duidelijk hoe hij beweegt en zijn tegenstanders raakt. Het is trouwens echt van lotje getikt-cool hoe je op elk moment in een gevecht op de actie kunt inzoomen en kan verslomen of versnellen. Je schopt, versloomt en ziet uber-gedetailleerd hoe je iemand aan flarden, en dan bedoel ik ook echt flarden, schopt.
De omgevingen en levels zijn ook supermooi. Er zitten geen tot amper interactieve objecten bij en stiekem is het niets meer dan een achtergrond, maar het oogt gewoon erg lekker. De game geeft je een stripboek-achtige stijl van graphics, die ik superveel waardeer en die precies aansluit op de humor en gameplay van Viewtiful Joe.
Er zitten helemaal geen onafgewerkte, afgeraggelde stukjes of frame-drops in Viewtiful Joe en vooral dat laatste is bizar. Soms is de actie megaheftig, met tientallen characters die tegelijkertijd actief bewegen op je beeldscherm en toch weet Capcom het klaar te spelen om drops in de frame-rate weg te houden.
Sound
Viewtiful Joe brengt qua sound wat opmerkelijke punten met zich mee. Zo is het bijvoorbeeld ongelovelijk hoeveel effecten je op het zelfde moment wel niet hoort tijdens de actie. Gegil, het geluid van uitelkaar vliegend metaal, Joe's moves. Daarnaast is er nog typisch cartoony stuff, zoals grappige effects als iemand springt. Ook zegt Joe vaak wat er gebeurd, als hij bijvoorbeeld een vijandelijke vuist ontwijkt, zal hij de opmerking ''You're too slow!'' maken.
Die heeft duidelijk één oog dicht en één oog vol rode verf.
De game's muziek sluit zich aan bij het gevoel van de game; happy. Optimistisch klinkende trance-deuntjes voegen extra fun toe aan de actie op je scherm en je zou de game qua muziek eigelijk moeten vergelijken met een feestje waarop iedereen het naar zijn of haar zin heeft en waar iedereen dezelfde kleuren kleding draagt.
Tijdens de gevechten met eindbazen zal de muziek veranderen naar een spannend muziekje. De sound is goed, maar waarschijnlijk zal je nooit het idee krijgen dat het er echt is. Je merkt de effecten wel op, maar de muziek is, anders dan alle andere elementen in de game, niet echt in eenheid met de rest. Het is lastig om dit uit te leggen, aangezien de muziek ook niet tegenstrijdig is. De muziek voegt ook wel wat toe...maar je moet er echt opletten om te merken dat het er is.
Replay/Levensduur
Wat me opviel is dat Viewtiful Joe totaal niet de kleine single player game is die ik in me voorstelde. Na zeker 5 uur non-stop spelen was ik pas aan het einde van episode 3 en de game bestaat uit 7 episodes, elk bestaand uit meerdere omgevingen. Vaak zul je wel wat levens verliezen en wat overnieuw moeten doen, maar dit maakt niet uit, omdat de game zwaar verslavend is, het maakt je niet uit als je iets overnieuw moet doen, soms vind je het zelfs cool om het nog een keer te doen!
Mocht Joe nu een scheet laten, moet je slow doen...hihi...(doordenkertje)
De replay van Viewtiful Joe is, wat je nu al snapt, erg hoog. Het is zo'n game die je constant oppikt en begint te spelen voor een aantal uren, een aantal uren die lijken op secondes. Het lijkt net alsof de klok, tijdens een speelsessie van Viewtiful Joe, groeit tot menselijke hoogte. De wijzers krijgen armen, tillen je op zonder dat je het merkt, en nemen je in 1 onvergetelijke seconde 5 uur verder de tijd in.
Je verdient tijdens het spelen V-points voor het maken van ''Viewtiful'' moves. Met deze V-points kun je nieuwe moves voor Joe kopen in een shop, om hem nog meer opties en kracht te geven. Ook koop je in deze shop meer hartjes voor je healthbalk, continues en levens. Het leuke van de shop is dat er zoveel te krijgen is, dat je Joe nog steeds niet volledig hebt uitgerust als je de game uitgespeelt hebt. Dit geeft je een doel om de game nog een keer op te pikken als je alles eigelijk al hebt gehad.
Zijn er dan helemaal geen minpunten?
Nu heb ik dus al 2 dikke pagina's besteed aan het prijzen van Viewtiful Joe en terecht, maar is er dan geen een foutje in deze game?
Ik weet het niet. Er zijn wel minpunten, maar je kunt deze allemaal heel gemakkelijk tegenspreken. Zo zou je kunnen discusieren over de gameplay en daarbij kunnen zeggen dat Viewtiful Joe in lange speelsessies erg eentonig kan gaan worden en ik moet bekennen; ja, dat kan. Maar het hoeft niet.
Ook kan je gaan twijfelen aan de hoeveelheid eindbazen in de game. De baasgevechten zijn namelijk echte hoogpunten in deze game en het is jammer dat je bepaalde eind-en tussenbazen meerdere keren tegenkomt, in plaats van nieuwe uitdagingen. Maar is dat niet gewoon verwend gezeik?
Volgens mij heeft Michael Jackson weer eens iemand van z'n balkon laten donderen.
Het enige minpunt wat je niet kan tegenspreken, is dat het verhaal slechts een excuus is om de game van de grond te krijgen. Joe rent wat rond van hot naar her en alles wat tussen hot en her gebeurd is belangrijk. Het verhaal (hot en her dus) is een grote wolk, die geen vaagheid brengt, maar juist extreme duidelijkheid. Ook spreken de bazen, wat vaak de vreemdste wezens zijn, een vage taal die je soms amper kunt verstaan, iets wat al meteen aantoont dat wat zij zeggen humoristisch is bedoeld en niet gezegd wordt vanwege enige inhoud die je goed moet volgen.
Maar kom op, het is een action game en geen RPG of adventure. Een diep verhaal is niet nodig en het simpele verhaaltje past wederom prachtig bij de gameplay. Je pikt de controller op en speelt Viewtiful Joe, netzo simpel als dat je het verhaal snapt. Je kan alles wat er is gebeurd in de game vertellen aan je vrienden in één korte zin en zij begrijpen het, hoe laag hun IQ ook is.
Capcom...hoe verzinnen jullie het?
Waar ik van versteld sta als het om Viewtiful Joe gaat, is nieteens dat het zo'n toffe game is. Het is nieteens omdat de graphics ownen, de soundeffecten ownen, de gameplay ownt...het is beter samen te vatten in een vraag, een vraag die simpelweg luid; ''Capcom, hoe verzinnen jullie het?''.
Staan hier nou 3 dezelfde characters, of ben ik m'n lens kwijt?
Hoe verzin je het om een game te maken die lijkt op een interactieve stripboek? Hoe verzin je een character die netzo cool is, als dat 'ie een nerd en gestoorde stripboekenfreak is? Hoe weet je de humor uit klassieke stripboeken zo te vervormen dat iedereen er wel om moet lachen? Hoe verzin je een systeem wat je een Matrix-clone zou kunnen noemen, maar dat toch niet durft te doen omdat het om een onbegrijpelijke reden gewoon niet te vergelijken is met de Matrix?
Viewtiful Joe moet het eigelijk niet hebben van graphics, sound of gameplay. Ook niet van levensduur, replay of alle standaard elementen in een normale game. Viewtiful Joe is een typische fun-game, eentje die je tegenkomt en speelt vanwege de pret die je eraan beleeft, niet vanwege de superieure controls, het lekkere gevoel, de onwijs stoere graphics, oorstrelende sound of alle goodies die je kunt unlocken.
Viewtiful Joe is zo'n game die oud-gamers kunnen oppakken en die dan de game spelen met een gevoel van nostalgie. Een gevoel van die ''goeie oude tijd'' waarin we niet spraken over alle elementen, maar een kwartje in de arcadekast gooide om eens lekker te gaan bashen in een game, terwijl we lachend gesprekken voerde over hoe we weer eens gewonnen of verloren hadden met het voetballen.
Kom op Joe, zeik over 'em heen!
Maar tegelijkertijd, is Viewtiful Joe veel dieper en vol features dan die oude games. Het is een mix, in mijn ogen de ultieme mix, tussen alles wat mij tot gamen aantrok toen ik begon. Het is een game die mij na maandenlang weer liet lachen en me weer verslaafd maakte. Een erg hoog cijfer voor Capcom's Viewtiful Joe, niet alleen vanwege alles wat je ziet of doet in de game, maar ook voor alles wat je voelt en alles wat je herkent, op een non-gekopieerde wijze.
Oordeel Viewtiful Joe (NGC)
- Graphics
95 - Gameplay 95
- Originality
- Sound 90
- Replay
85 - Eindcijfer 93
1599 )
14-01-2006 20:39
