Yoshi Touch and Go review NDS

Review Yoshi Touch and Go (NDS)

Als er één DS game is waar ik zo reikhalzend als een giraffe naar heb uitgekeken is het Yoshi Touch & Go wel. Een spel dat je doet geloven dat je in een kleurentrip bent beland alsof je net een stel paddo’s hebt verorberd, een vrolijke dino in de hoofdrol, geweldige touchscreen benutting, dit zou helemaal mijn spel gaan worden. En aangezien de Europese release mij te ver weg was, en ik dankzij iemand voor een gunstige prijs de Amerikaanse versie op de kop kon tikken, werd één plus één twee en kon ik beoordelen of Yoshi Touch & Go de hoogspannen verwachtingen voor mij waarmaakte.

Zoet en Sappig
Donkey Kong Jungle Beat, Super Mario Sunshine, qua blijheid zijn ze sterk maar ze worden op dat vlak toch echt keihard verplettert door Yoshi Touch & Go. Al op het moment dat je in het menu terecht komt wordt je bedwelmd door een weeïge, zoetige atmosfeer die het glazuur op je tanden uiteen laat spatten en je blikveld troebel maakt van vertedering. Een kirrend, zachtmoedig wijsje verwend de oren, een grote ooievaar met Baby Mario en Baby Luigi vult samen met een stel spelmodi icoontjes het onderste scherm. Blijheid top notch, zoals het een Nintendo game pur sang betaamd. Nadat ik was bijgekomen van dit alles, werd het voor mij tijd om deze door mij sterk geanticipeerde game aan een uitgebreide speeltest te onderwerpen.

Het spel an sich
De gameplay van Yoshi Touch & Go is werkelijk van de bovenste plank. Het touchscreen laat zich zalig door jouw styluspen beroeren, en de microfoon is op een intuïtieve manier verwerkt in het spel. De levels zijn telkens verdeeld in twee stukken. Allereerst is daar het gedeelte van Baby Mario die een vrije val maakt. Een of andere Koopa op een bezemsteel geeft de moederlijke ooievaar die Baby Mario in zijn snavel houdt een harde duw en daar vliegt het hoopje mens dan, de afgrond in. Gelukkig zijn er aan de kleine Mario een drietal ballonnen bevestigd, zodat een gewisse dood voorkomen kan worden. Waar je echter wel voor moet zorgen, is dat deze ballonnen intact blijven. Shyguys, stekelballen, en maffe heksen krioelen als een stel wormen over het scherm en zullen, als ze je weten te raken, een ballon doen knappen. Gelukkig kun je door middel van het tekenen van wolkenstroken Baby Mario geleiden in deze verticale levels. Ook de glinsterende munten die zich in het level bevinden kunnen worden bereikt met behulp van het tekenen van een tactisch geplaatste wolkenstrook. Hierbij is timing en vooruitkijken van levensbelang, Baby Mario bevind zich namelijk op het bovenste scherm, en zal daar gedurende zijn val ook blijven. Overigens ben je niet weerloos tegenover de kwaadaardige monsters, je kunt ze namelijk omcirkelen met je styluspen om ze op die manier te laten transformeren in een kostbare munt. Deze munt, zich bevindend in een luchtbel, kun je in de richting die kleine snorremans in spé slingeren om zo je geldbuidel te spekken. Hoe meer munten je hebt verzameld, hoe sterker en sneller de Yoshi is wie jij in het tweede deel van het level mag gaan berijden.

Je mag een Yoshi gaan berijden ja, en hier zijn we dan ook gelijk aanbeland bij het tweede en tevens laatste deel van de gameplay. Jij als Baby Mario ploft neer op de zachte en warme rug van de groene, blauwe, gele, roze of rode dino en het echte avontuur kan gaan beginnen.
Als een hoge snelheidstrein waggelt Yoshi door het kleurrijk opgezette platformlevel, geen druk op de A, B, X, Y, D-Pad of op het touchscreen kan hem stoppen. Sinister uitziende Fly- en Shyguys, een kwaadaardige piranhaplant, een diep ravijn, Yoshi stiefelt vrolijk door alsof er niets aan de hand is. Gelukkig heb je wel de mogelijkheid hem ietwat bij te sturen in zijn oneindige marathon; met behulp van je styluspen trek je een streep wolken rondom die Fly- en Shyguys waardoor ze in een munt veranderen, met een stel eieren – die je afvuurt door simpelweg een korte tik op het touchscreen in de richting waar je ze heen wilt hebben te geven – leer je die piranhaplant mores, en met je pennetje creëer je een wolkenbrug over dat diepe ravijn. Overigens kan het voorkomen dat je iets te ver doordraaft in je ‘wolken teken’ enthousiasme, en je zodoende Yoshi en Mario de weg blokkeert. Nu is dit geen probleem, blaas simpelweg in de microfoon, en de wolken ‘woesjen’ het scherm uit. Ook kun je door Yoshi aan te tikken over de wolkenbrij heen springen met behulp van zijn beroemde trappelsprong.

Geen episch avontuur?
Iets wat ik tot nu toe nog aan je fantasie, of verzamelde kennis rond deze game, heb overgelaten, is hoe het is gesteld met de level/wereld structuur van Yoshi Touch & Go. Hoe zit het met de prachtig geniale levelopzet en thema werelden waar de Mario platformers zo beroemd mee zijn geworden? Die zijn er niet. Het ontbreekt Yoshi Touch & Go aan een uitgebreide en meeslepende story mode, voorzien van een berg levels á la Super Mario World (2). In plaats daarvan wordt je getrakteerd op een viertal highscore speelmodes, die zeker vermakelijk zijn, maar absoluut niet kunnen tippen een het weergaloze avontuur dat dit spel zeker weten had moeten hebben. Was het tijd of geldnood, gebrek aan inspiratie misschien? Ik weet het niet, maar spijtig is het zeker. Gelukkig is een van de vier speelmodi met half dichtgeknepen ogen enigszins als een story mode te zien: de Marathon mode. Hierin is het de bedoeling zo ver als mogelijk in de tropische wereld van Yoshi te komen, afstand uitgedrukt in yards. Elke duizend yard wordt Baby Mario doorgegeven aan een anders gekleurde, en tevens betere Yoshi. Minpuntjes zijn dat het leveldesign niet vreselijk origineel en creatief is, één vijandelijke ‘touch’ onherroepelijk de dood betekent (wat inhoudt dat je vrijwel compleet opnieuw zult moeten beginnen), en het hele principe eigenlijk nogal kaal en doelloos aanvoelt. Naast de Marathon mode heb je ook de zogenaamde Challenge mode (haal een zo hoog mogelijke score door munten te verzamelen ) en nog een tweetal unlockbare speltypes waarin tijd een grote rol speelt.

Dat de vier speltypes op highscore verbetering gebaseerd zijn geeft een flinke zwieper aan de re-play waarde, en hiernaast kun je ook nog eens helemaal te keer gaan in een multiplayer mode voor maximaal twee spelers. Verplaats je op de rug van Yoshi door de spelwereld, en probeer als eerste de finish te bereiken. Je verplaatst je sneller als je je op een sliert wolken begeeft, en je kunt het leven van je tegenstander zuur maken door minimaal drie groene stekelballen op rij te treffen met je eieren om zo drie of meer – afhankelijk van hoeveel groene stekelballen je raakte – rode stekelballen in de spelwereld van je tegenstander te toveren. Grappig, maar niet heel bijzonder.

Suikerzoet & Tropisch
Een regenboog in het kwadraat, zo valt het kleurenspektakel dat Yoshi Touch & Go op je scherm toont te beschrijven. De makers hebben overduidelijk goed hun best gedaan om de game er zo smakelijk mogelijk uit te laten zien. Het tropische sfeertje spettert er van af. Zowel artistiek als technisch ziet het resultaat er boven gemiddeld uit, ondanks het feit dat de wereld uit simpele sprites is opgebouwd.

Het geluid brengt je ook al helemaal in tropische rimboe sferen. Aanstekelijke deuntjes galmen in surround uit de speakers, waarbij gebruik wordt gemaakt van ‘regenwoud’ instrumenten. Ook de soundeffects zijn zeker niet slecht. Baby Mario’s gejengel klinkt zoals het moet horen, en Yoshi’s kreetjes vervelen nooit.

Conclusie
Met de eerste alinea van deze pagina schep ik misschien het beeld dat Yoshi Touch & Go een matige game is, maar niets is minder waar. Het spel biedt volop plezier, zowel op het vlak van gameplay als op het gebied van beeld en geluid, maar het mist gewoon iets essentieels, iets wat dit spel een overduidelijke klassieker had gemaakt en iets waarvoor ik het met een dikke negen – waarvan ik verwachtte dat ik die kon geven – kon belonen. Nadat je je Dual Screen uitzet na een uitgebreide speelsessie, krijg je niet dat triomfantelijke gevoel dat je normaal gesproken zou moeten voelen. Highscores verbeteren is natuurlijk grappig, maar redelijk doel- en zielloos, en vooral bij een game als deze.

Bij het voor het eerst opstarten van dit spel kreeg ik een weeïge, zoete smaak in m’n mond. Na het uitzetten van m’n DS was dat zoete veranderd in lichtelijk zuur, denkend aan hoe ultiem briljant deze game had kunnen zijn en hoe jammer het is dat de potentie die in het spelprincipe zit, niet is benut.