Laten we bij het begin beginnen. We spelen de game met twee beschermers van de wet: Special Agent G(‘His Identity, a mystery’): vers van de opleiding, welbespraakt, intelligent, alles volgens het boekje, eerst vragen dan handelen. Natuurlijk heeft deze knul een wat minder brave partner: Isaac Washington(´Make him mad, and he´ll rip your balls of!´): Een gelouterde agent, bikkelhard, heeft het niet zo op vragen stellen en is niet vies van een fuck of shit hier of daar. Hebben we al eens eerder gehoord toch?
Ook de gameplay is niet baanbrekend. The House of the Dead is een on-rail shooter, wat betekent dat je niet hoeft te lopen. De game neemt je mee door de levels, waarin jij alleen maar hoeft te schieten op mutanten. Dit kun je doen door simpelweg een paar kogels in hun borstkas te pompen, maar de echte mannen onder ons zullen natuurlijk voor de headshots gaan. Wat ook leuk is: De benen onder het lichaam vandaan knallen om vervolgens de strompelende zom… eh, mutant op brute wijze het leven te ontnemen. In het wilde weg schieten is niet aan te bevelen, aangezien je voor een combo(schieten zonder een doelwit te missen) rijkelijk beloond wordt met bonuspunten. Iedere kill levert in de game namelijk punten op. Hoe langer je combo stand houdt, hoe meer punten je voor iedere kill krijgt. Is ook al eens eerder gedaan, toch?
Zelfs de technische kant van de game is niet bijzonder. De graphics ogen wat veroudert. Niet alleen omdat er een mooi filter overheen is gezet, zodat het lijkt alsof je naar een jaren 50 film aan het kijken bent, maar vooral door de rondingen die eigenlijk niet rond zijn, maar vol met kleine hoekjes zitten. Ook wil in het heetst van de strijd de framerate nog wel is inzakken, hierdoor kan je, met een beetje pech, je combo al gauw vaarwel zeggen. Het geluid is echter wel van hoog niveau. De stemmen van de hoofdrolspelers (om nog maar te zwijgen over de verteller) zijn heerlijk overdreven, wat zeer goed past bij de over-the-top sfeer in deze game. Ook heb ik zelden een game gespeeld waar de muziek zo goed past bij de sfeer in de game. Zo bleef ik vaak een paar minuten in een menu hangen, puur om naar de songteksten te luisteren.
Wat ook niet ongenoemd mag blijven, is de multiplayer stand. Het stokpaardje hiervan is natuurlijk het feit dat je de hele game in co-op kan spelen, erg leuk en laat de sfeer (hierover later meer) alleen maar beter tot zijn recht komen. Heb je meer dan één maat in de kamer zitten, dan kan je jezelf vermaken met de mini-games. Drie stuks lijkt karig, maar geloof me, je gaat er geen genoeg van krijgen.
Maar dé reden dat dit spel toch nog een royaal cijfer krijgt (jullie hebben het cijfer natuurlijk al lang bekeken) is de sfeer. De makers hebben het voor elkaar gekregen een verhaal in elkaar te draaien met daarin een wereldrecord aan clichés. Hierdoor is alles zo belachelijk en over-the-top dat je wel een hele chagrijnige pessimist moet zijn om niet om te vallen van het lachen. De ene idiote scène volgt de andere op om tot de meest idiote climax in de game historie te komen. En dat, dames en heren, is knap. Wat ook knap is, is het feit dat je als je alle levels gedaan hebt, je ze allemaal nog wel een keer zou willen doen. De topscores vragen, nee, schreeuwen keer op keer om verbetering.
Nadat mijn Wii weken lang heeft mogen stofhappen, is de droogte nu eindelijk voorbij. Natuurlijk is het jammer dat de framerate het wel eens af laat weten. Natuurlijk hadden de randjes wat meer gepolijst kunnen worden. Maar wat deze game toch maar weer bewijst is dat de sfeer en gameplay voor altijd en eeuwig boven de graphics staan. Gedurende de gehele game heb je het gevoelte zijn beland in de ultieme horror B-film. Maar wel een B-film van A-niveau!
Oordeel The House of the Dead Overkill (Wii)
- Graphics
65 - Gameplay
95 - Originality
40 - Sound 90
- Replay
80 - Eindcijfer 87
3277 
6)
08-03-2009 20:19
(en die film was dan weer een ode aan de oude explotatiefilms van eind jaren 60, 70 en begin 80)
Death Proof nog niet gezien eerlijk gezegd, maar dat gaat ook nog wel gebeuren binnenkort.
