Pandora’s Box
Maar ja, wist ik veel van tevoren. Ik had pas een week een Playstation 3, dus dolenthousiast dat ik een PS3 game mocht reviewen! Maar als ik zeg dat ik snel teleurgesteld ben door deze game, is dat een understatement. Huurling Deckard is in deze game de Sjaak. Hij wordt ingehuurd door een organisatie, the Black Order, om Pandora’s Box te stelen en te openen. Ieder normaal mens zou een organisatie met die naam en zulke plannen weigeren te helpen. Gelukkig voor die orde is ieder personage in deze game ongeveer even slim als Robert Jensen zonder zijn schrijvers. En Deckard is helaas geen uitzondering.
Afijn, voordat hij die beruchte doos opent moet hij eerst nog even zijn hand in een gleuf van de Box leggen. Het maar weer eens pleit voor het mijn eerder gemaakte statement, Deckard krijgt namelijk een raar symbool op zijn hand. Daar blijft het echter niet bij, de hel breekt in de meest letterlijk zin van het woord los (snap je het nog?).
Golems, vuurhagedissen, weerwolven, griffioenen, noem ze maar op, allen knallen ze plotsklaps uit de doos. En alsof dat nog niet genoeg is, hebben de hogere mensen van de zwarte orde ook nog eens besloten dat Deckard het avontuur niet mag overleven. Een logisch gevolg daarvan is natuurlijk het feit dat je een privéleger achter je aan krijgt. Kortom, Heel New York in rep en roer, maar natuurlijk ben jij met dat gekke symbool op je hand de sleutel om dit allemaal op te lossen.
Animus
Niet alleen is die hand nuttig om de wereld te redden, je kunt er zelf ook voordeel uit halen. Met de driehoek-toets kan je ‘Animus’(magie) absorberen uit gestorven mythische wezens. Met dezelfde driekhoek-toets kan je die opgenomen Animus je eigen lichaam in pompen, of bijvoorbeeld met 2 kort opeenvolgende tikjes een energiebundel op je tegenstander loslaten. Maar het probleem dat zich voordoet als je alles onder één knopje plaatst is het volgende: stel, je bent tussen allerlei gekke beesten aan het hakken en schieten en je wilt jezelf healen. In plaats van dat je wondjes verdwijnen ga je achtergelaten Animus opnemen. Het gevolg laat zich al raden, Deckard is niet meer. Erg vervelend!
Alsof dat nog niet irritant genoeg is, krijgt ontwikkelaar Spark het voor elkaar om het nog verder te verprutsen. Als je eenmaal het loodje hebt gelegd respawn namelijk je op de meest vage plekken. Zo heb ik op een aantal plekken dezelfde cutscenes keer op keer moeten zien, omdat het spel zo slim is om te saven vóór het filmpje. De drang om de controller dan een enkeltje raam te geven is op zo’n moment bijna niet te bedwingen, dat kan ik je wel vertellen.
Stompzinnig
Naast het feit dat Deckard al snel stompzinnig blijkt, is hij ook niet bepaald een hoogvlieger. Letterlijk dan, met de sprongetjes die hij maakt beklim je nog geen stoeprand. Zie je bijvoorbeeld een hoopje puin van zo’n 30 centimeter hoogte op de grond liggen, dan kun je het wel vergeten dat je daar overheen kunt springen. Dit is vooral vervelend met een horde weerwolven achter je aan waarvoor je aan het vluchten bent en er een blikje cola in de weg ligt. Het is in deze game werkelijk zeldzaam dat je door eigen onkunde het loodje legt.
En zo kan ik nog wel een tijdje een klaagzang op gaan hangen over de jaren negentig graphics, de nep-Engelse accenten en tal van andere dingen. Maar dat doe ik niet. Het enige ‘Legendary’ is de enorme lijst die Atari de laatste tijd heeft opgebouwd in de categorie schijtgames. Die griffioenen mogen Time Square hebben, de weerwolven de metrostations en de vuurhagedissen het riool. Zelfs míjn Londen mogen ze hebben. Deckard nokt ermee!
Oordeel Legendary (PS3)
- Graphics
40 - Gameplay 45
- Originality 40
- Sound
60 - Replay
50 - Eindcijfer 45
12238 
2)
02-12-2008 01:28
Makkelijke en leuke achievements(leuke namen)
