Ubisoft Blue Byte brengt op 3 november de nieuwste telg van de Anno serie uit: de gameserie waarin je naar hartelust steden bouwt en waarin de jaartallen van de titel altijd optellen tot negen. Na een jarenlange zigzag van jaartallen, waarbij Anno afwisselend steeds meer in het verleden dan wel de toekomst indook, is er voor het eerst gekozen om tweemaal achtereen de klok vooruit te draaien.

Het resulterende Anno 2205 brengt het kolonisatieproces van de eerdere delen dan ook naar het maanlandschap. Hoe ziet Anno op onze hemelbuurman eruit en wat is er allemaal veranderd qua gameplay ten opzichte van Anno 2070? Om dit te kunnen beantwoorden, mochten wij de preview-versie een paar uurtjes verkennen en ook nog even met de makers van de game praten.



Back to the future!
Nu de serie de geschiedenisboeken verlaat en steeds meer op fictieve scenario’s zal gaan draaien, is het de vraag hoe realistisch of science-fictionachtig Blue Byte omgaat met maankolonisatie. Er wordt al snel door één van de begeleiders verteld dat, in tegenstelling tot de futuristische gebouwen uit Anno 2070, er ironisch genoeg gewerkt is aan een meer herkenbaar straatbeeld in Anno 2205. Wolkenkrabbers hebben meer weg van gebouwen die we vandaag de dag zien en de bikkelende mensen in tentjes zien er allemaal net even wat wetenschappelijk verantwoorder uit dan voorheen.

Volgens de makers is er dan ook veel gesproken met wetenschappers om de ontwikkelingen te baseren op wat er over zo’n tweehonderd jaar echt mogelijk zou kunnen zijn. Zo zijn grondstoffen zoals nanokeramiek en helium-3 veelal gebaseerd op echt onderzoek. Zodra je vestigingen gaat bouwen op de ijskoude noordpool of de ongastvrije kraters op de maan, zul je bovendien met warmtegeneratoren en asteroïdeschilden moeten werken om de populatie te beschermen. Het ziet er naar uit dat de game zo realistisch mogelijk blijft, waarbij men de eerste stappen zet naar een interplanetaire samenleving.

Maar hoe zit het dan met de vliegende auto’s die we in de trailers zien? Die worden door de gemiddelde wetenschapper totaal onmogelijk geacht... maar omdat ze zo ontzettend tof zijn, werden ze toch toegevoegd. Er zijn dus nog wat sci-fi tintjes aanwezig en in de preview-versie hebben we hier ook mee mogen spelen. Van grootse spinachtige robots die erts verwerken tot immens gedetailleerde robotfabrieken en space-age producten zoals hersenimplantaten. Het geheel biedt een optimistische blik op de toekomst, een beetje zoals dat in de ruimtegekte van de vorige eeuw het geval was. Het ietwat pessimistische milieu-aspect (Eco versus Tycoon facties) van de vorige game heeft dan ook plaatsgemaakt voor dromerige ruimteliften en zweefauto’s. Uiteindelijk lijkt de sfeer dus grotendeels realistisch te worden, met een sprankeltje verbeelding voor de funfactor.



‘Multi-session gameplay’
Naast de nieuwe blik op de toekomst, is er veel gesleuteld aan de singleplayer ervaring zelf. Sterker nog; de multiplayer is deze keer volledig weggelaten. Er is deze keer helemaal gefocused op het maken van een allesomvattende singleplayermodus. In tegenstelling tot eerdere games, waar de verhaalmissies functioneren als een tutorial met daarnaast een vrije bouwmodus, worden ze hier gecombineerd in een half verhaal/half sandbox opzet.

Zo begin je met het vervaardigen van een stad op de aarde, waarbij je helemaal vrij gelaten wordt om te bouwen. Stap voor stap worden er gameplayconcepten geïntroduceerd door middel van kleine doelstellingen. Zodra je een bepaalde mijlpaal haalt, zoomt de game uit tot boven de aarde en worden er nieuwe gebieden vrijgespeeld. Waar je vervolgens verhalende gevechtsmissies speelt of nieuwe steden bouwt ter uitbreiding. Je zult dus niet eerst kunnen oefenen in een verhaalmodus en daarna een perfecte stad gaan bouwen. Je zal juist langzaam opbouwen naar een kolonisatie van de maan en tussendoor allerlei verhaalelementen en verdiepende gameplay tegenkomen. Met als kers op de taart de mogelijkheid om op elk moment te wisselen tussen alle steden onder jouw beheer, zonder laadschermen.

Geen laadschermen zeg je? Nou technisch gezien wel, na verloop van tijd zal je namelijk meerdere steden hebben die verspreid zijn over de drie soorten gebieden: eilanden met een gematigd klimaat, de noordpool en de maan. Wanneer je wisselt tussen de steden via het overzichtsscherm, laadt de nieuwe stad in de achtergrond terwijl je de handelsroutes en grondstoffen kan inzien binnen jouw planetaire systeempje. De steden in de drie verschillende gebieden hebben allemaal hun eigen grondstoffen, gebouwen en soort mensen, waardoor zij voelen als compleet unieke werelden die elkaar nodig hebben om te kunnen groeien. Waar je in eerdere delen meerdere steden bouwde op eilanden en je verschillende facties kon hebben binnen één stad, is het nu verspreid over twee hemellichamen en heeft elke unieke omgeving zijn eigen bijzondere populatie en technologie.



Militaire insteek
De scheepsgevecht-missies zijn overigens een apart onderdeel, die het militaire aspect scheiden van het stedenbouwen. Hier word je vooral geïntroduceerd met verhaalelementen en kan je met een kleine vloot in een tactische setting vechten tegen een vijandelijke groep om snel bij speciale grondstoffen te kunnen komen. Binnen deze ‘crisis sectors’ is er dus een militaire insteek te vinden, maar het lijkt er op dat het voornamelijk een extra is; een manier om meer verhaal erin te brengen en te kunnen vechten zonder jouw stad te hoeven riskeren.

De tactische opzet, waarbij je met slim gebruik van power-ups doelen uitschakelt, steekt leuk in elkaar. Of het echt goed bij de rest van de gameplay aansluit zal nog moeten blijken in de volledige versie. Hoe dit allemaal uitpakt als je eenmaal op de maan komt konden we bijvoorbeeld nog niet ervaren (we mochten helaas nog niet op de maan bouwen). Wel hebben we kunnen ontfutselen dat je uiteindelijk groot genoeg zult zijn om als corporatie NPC tegenstanders uit te kunnen kopen, waarmee je op een economische manier met je planetaire rijk toch kunt domineren. Iets dat in principe beter aansluit op de stedenbouwer aspiraties van de game, maar mocht je hopen op uitgebreide oorlogsgameplay tussen steden, dan zal je dat hier waarschijnlijk niet vinden.



Instapmomentje
Door de vele veranderingen in de opzet, lijkt deze game tegelijkertijd toegankelijker en complexer te zijn geworden dan voorheen. De natuurlijke opbouw en de drie aparte gebieden zorgen er in ieder geval voor dat het niet al te snel ingewikkeld wordt, wat Anno 2205 waarschijnlijk een beter instapmoment voor nieuwe spelers maakt dan Anno 2070. Er komt vrij geleidelijk nieuwe gameplay naar voren en in de eerste paar uur gameplay zorgde de noordpool voor verfrissende gameplay variatie. De indruk is dan ook dat met het maangebied erbij en de wisselwerking tussen de gebieden, het gehele plaatje vrij veel diepgang en uren gameplay zal bieden.

Daarnaast zijn er allerlei kleine aanpassingen gemaakt om de gameplay wat vergevingsgezinder te maken. Bijvoorbeeld door de mogelijkheid om een verkeerd geplaatst gebouw zonder afstraffing te kunnen verplaatsen. De interface (al was deze nog niet gefinaliseerd) is ook zeker gestroomlijnder te noemen, aangezien je niet met de upgrade-stelsels van drie facties door elkaar in één gebied werkt. Iets anders dat fans weer zullen waarderen zijn de nieuwe aanbouwelementen; veel productiegebouwen kunnen uitgebreid worden met een aanbouw, die bijvoorbeeld de productiviteit verhoogt. Iets dat dure grondstoffen vereist, maar waardoor je ook veel efficiënter werkt qua landbezetting en bovendien een mooie visuele upgrade van alle faciliteiten geeft.



Ambitie
Wat Anno 2205 echt uniek lijkt te maken, is het idee om een realistische kolonisatiegame te creëren die richting de rest van het zonnestelsel gaat. Door de maan te verkennen, en met mogelijk verdere ruimteverkenning in het vooruitzicht, zet Anno zich hiermee echt apart van andere stedenbouwers binnen het genre. Mits de fanbase de steeds meer futuristische scenario’s zullen waarderen. Vooralsnog lijkt het de gameplay ten goede te komen, want de manier waarop je meerdere nieuwe steden creëert en langzaamaan opbouwt richting een bezoek van de maan, zorgt voor een natuurlijke progressie en een duidelijk punt om naartoe te werken.

Het is enigszins zonde dat de multiplayer verdwijnt en verbazingwekkend hoeveel kleine veranderingen er zijn gemaakt aan de Anno formule. Wel getuigt het van Blue Byte’s gewilligheid om de gameserie te verbeteren en te luisteren naar wat fans graag willen zien in nieuwe delen. In de eerste paar uurtjes bleek de ‘multi session gameplay’ veelbelovend, draait de game als een zonnetje (zelfs met een indrukwekkend gedetailleerde spelwereld) en lijkt het prima toeven in het toekomstige 2205. In hoeverre dit doorgezet wordt in de volledige game, en of de vernieuwde singleplayer de echte fans én nieuwkomers tegelijk kan verzadigen, daarvoor zullen we nog een maan(d) moeten wachten.