Ontwikkelaar Don’t Nod is het afgelopen decennium beroemd geworden met hun veelgeprezen Life Is Strange-serie. Spellen van deze ontwikkelaar spelen vaak haast als een interactieve tv-serie. Verhaalvertelling is altijd de hoofdfocus. Toen Banishers: Ghosts of New Eden plots in mijn YouTube-feed verscheen was ik dan ook dubbel verrast. Ten eerste was het opvallend dat Banishers een typisch actie-avontuurspel bleek te zijn, waarin meer gameplaysystemen te vinden zijn dan we gewend zijn van Don’t Nod. Ten tweede vroeg ik me af waarom een game die er zo knap en veelbelovend uitzag totaal onder de radar leek te vliegen. Een onheilspellend teken of een schandalige miskenning?


Puriteinse Pelgrims
Banishers: Ghosts of New Eden maakte op mij meteen een goede indruk door een setting voor te schotelen die maar zelden voorkomt in gaming. Het verhaal speelt zich af aan het einde van de zeventiende eeuw in het noordoosten van wat nu de VS is. Destijds was dit gebied een toevluchtsoord voor puriteinen en andere ‘afvalligen’ die vrij wilden zijn van religieuze vervolging. Naast hun christelijke wereldbeeld namen ze ook een hoop bijgelovige overtuigingen mee. Het werk van de duivel was voor hen in veel dingen zichtbaar en met name vrouwen liepen het risico om voor heks uitgemaakt te worden (zoals tijdens de beruchte heksensprocessen in Salem in 1692). Waanbeelden voor ons moderne mensen, maar harde realiteit voor veel nieuwe Amerikanen destijds.


Banishers laat zien dat duistere magie en andere bovennatuurlijke krachten geen kwestie van bijgeloof zijn; het is zelfs nog veel erger dan men dacht. In deze wereld zijn de diensten van zogeheten Banishers onmisbaar. Voor een paar munten wenden zij hun kennis van duistere krachten aan om geesten en vloeken te verbannen. Zo ook Red mac Raith en zijn mentor (en schatje) Antea Duarte. Hun hulp is gewenst in New Eden, waar sinds kort mysterieuze krachten lijken te regeren. Wat hierna gebeurt is belangrijk zowel voor het plot als voor de gameplay. Een spoiler kan het niet echt genoemd worden, aangezien een blik op de cover van de game het meteen weggeeft en elke seconde van marketingmateriaal ervan doordrongen is, maar toch … Wanneer je niet wil weten wat er in het eerste uur gebeurt: STOP HIER MET LEZEN.


De eerste klus van Red en Antea gaat meteen gruwelijk mis en Antea laat in een strijd met een krachtige Nachtmerrie het leven. In een ironische en interessante twist verlaat Antea het aardse hierna niet, maar achtervolgt ze Red als geest. Antea wordt datgene wat zij en Red elke dag van hun bestaan proberen te verbannen. Dit punt blijft tijdens het spel een interessant gegeven waar spelers ook invloed op kunnen uitoefenen. Hoe staan Red en Antea tegenover haar nieuwe status? Zijn ze bereid om mensenlevens op te offeren om Antea weer tot leven te roepen of moet ook Antea naar het hiernamaals worden begeleid?

Heilige Drie-eenheid
De gameplay van Banishers rust op drie pillaren: verkenning, dialogen en gevechten. Na de intro wordt Red losgelaten in een soort semi-openwereld bestaande uit grote levels die met elkaar verbonden zijn. De manier waarop Red door deze levels beweegt, doet sterk denken aan cinematische, narratieve games die al jaren populair zijn (zoals A Plague Tale of de nieuwere God of War-games). Het goed verkennen van de wereld kan allerlei grondstoffen opleveren, maar ook een betere uitrusting of permanente upgrades voor Red en Antea’s statistieken. Het spel bevat lichte Metroidvania-elementen, want veel gebieden zijn pas later toegankelijk wanneer de speler over de juiste vaardigheden beschikt. Hierbij moet wel gezegd worden dat de beloning voor al te grondig verkennen vaak matig is, waardoor ik na verloop van tijd minder obsessief door de wereld speurde.


De grootste beloning voor verkenning is het ontdekken van de wereld zelf. Banishers ziet er namelijk prachtig uit. De ongerepte wildernis van Noord-Amerika is een genot om te aanschouwen en ook de bovennatuurlijke elementen zijn mooi vormgegeven. Voor mij is het een goed teken als ik de behoefte krijg om te wandelen, waar ik ook zou kunnen sprinten. Dat gevoel is in Banishers niet zeldzaam. Het is een klein wonder dat deze grafische pracht zelfs voor release geen problemen opleverde op een wat oudere mid-range pc. De grafische opties zijn, zoals het een pc-game betaamt, zeer uitgebreid en de game lijkt nu al aardig geoptimaliseerd te zijn. Met een Ryzen 5 3600 i.c.m. een Radeon RX 5700 bleef ik over het algemeen rond de 60 FPS hangen na wat geklooi met de instellingen. Alleen gebieden met meerdere NPC’s of overgangen naar grotere levels kunnen wel eens voor een frame drop zorgen.


Het tweede belangrijke gameplayelement van Banishers is het voeren van dialogen. Red is in het spel veel meer aan het praten dan ik aanvankelijk had gedacht. Met elke NPC die je tegen het lijf loopt valt te praten. Vaak zijn dit korte gesprekjes, maar ze doen wel altijd genoeg om iets over de context te communiceren of iets bloot te leggen van de persoonlijkheid van een NPC. Doordat een Banisher te werk gaat als een soort detective, is het voor missies in het spel regelmatig van belang om personen goed te ondervragen. Vooral deze bevragingen nemen best wat tijd in beslag. Hoewel deze dialogen altijd prima geschreven zijn, kan hetzelfde niet worden gezegd van de lipsynchronisatie en kwaliteit van het stemmenwerk. Kort gezegd: hoe belangrijker een missie, des te beter deze twee aspecten zijn. Daarmee komen sommige optionele zijmissies ietwat amateuristisch over. Dat is jammer, want ze leveren verder wel een interessante bijdrage aan de wereld. Daartegenover staat dat tussenfilmpjes – die alleen worden ingezet op belangrijke momenten – van een zeer hoge kwaliteit zijn en met veel gevoel voor cinematografie in beeld worden gebracht.


Tenslotte moet een Banisher ook af en toe zijn wapen trekken. Dit is wat mij betreft de achilleshiel van Banishers. Het is niet slecht, maar wel vaak zo simplistisch dat het een beetje kan vervelen. Red begint het spel met een magere move set; hij heeft een snelle en een langzame aanval en kan ontwijken of pareren. Daarnaast beschikt hij over een soort superaanval genaamd Banish. Omdat bewegingen van tegenstanders lastig zijn om te lezen, is pareren zo riskant dat dit het niet vaak waard is. Makkelijker is om gebruik te maken van de onbeperkt bruikbare dodge, die bovendien gul bezaaid is met i-frames. Met een druk op de knop kan Red van plek wisselen met Antea, waarna zij haar spectrale vuisten laat gelden. Antea doet meer schade tegen bepaalde vijanden en het wordt naarmate het spel vordert steeds belangrijker om hier goed gebruik van te maken. Het probleem is dat Antea aan het begin slechts over één aanval beschikt, waardoor het niet lekker voelt om met haar te vechten. Later komen er allerlei vaardigheden en wapens bij die gevechten interessanter maken, maar dan ben je al meer dan tien uur aan het spelen. Dat had sneller gemogen.


Aan het vechten is goed te merken dat Banishers met een – voor het genre – relatief beperkt budget gemaakt is. Animaties zijn nét niet top en aanvallen voelen weinig impactvol, alsof de wapens van Red niet écht raken. Misschien is het weinig verrassend dat een ontwikkelaar die bekendstaat om zijn prestaties op het gebied van verhaalvertelling niet uitblinkt qua gevechtssysteem. Het is zoals gezegd niet slecht, maar de relatieve zwakte hiervan moet benoemd worden. Gelukkig ligt de focus niet op gevechten, tenzij je er als speler voor kiest om zo veel mogelijk optionele uitdagingen op te zoeken.

Conclusie
Banishers is een leuke verrassing geworden. Het zet een prachtige wereld en een bijzondere setting neer met een boeiend verhaal waarop de speler invloed uitoefent. De hoofdpersonages zijn interessant en de vele dialogen zijn altijd goed geschreven. Doordat de wereld zo mooi is en de personages die je daarin treft zo levendig, blijft het vele verkennen de moeite waard. Het is jammer dat de game zichzelf zo langzaam blootgeeft, waardoor het ware potentieel pas na vele uren spelen bereikt wordt. Zelfs dan blijft vechten een heikel punt dat Banishers weerhoudt van het zijn van een geniaal spel. Het is desalniettemin een sterke game die de moeite van het spelen waard is.