Laat ik met het goede nieuws beginnen; Syndicate is op het technische vlak een stuk stabieler dan Unity. Het spel draait op een constante framerate en ik ben geen enkele keer door de map gevallen. Wel ben ik af en toe wat grafische glitches tegengekomen en heel sporadisch liep er een NPC tegen een object in de omgeving op. Met de grote hoeveelheid factoren die in zo’n grote setting meespelen, valt het me eerlijk gezegd zelfs mee dat ik niet meer van dit soort situaties ben tegengekomen. Bij Unity had ik geregeld het idee dat ik een spel speelde waarbij er elk moment iets verkeerd kon gaan, een gevoel waar ik na een aantal uren spelen bij Syndicate geen last meer van had.
Voortbouwen op wat goed was
In veel opzichten bouwt Syndicate voort op de basisgameplay van Unity. Het freerunnen werkt nog steeds prima, je personages kun je customizen met verschillende outfits, wapens, riemen en capes en ook het verkrijgen van nieuwe vaardigheden door middel van een skilltree is hier weer terug te vinden. Toch zijn er wel een paar dingen veranderd. Om te beginnen heb je nu twee personages om mee te spelen. Door in het menu op R3 te drukken kun je buiten de missies vrij schakelen tussen de tweeling Evie en Jacob. In grote lijnen beschikken ze over dezelfde vaardigheden, maar ze hebben elk drie skills die de ander niet heeft. Evie haar specialiteit richt zich meer op stealth en het gebruiken van messen, terwijl Jacob meer gericht is op talenten die bij zijn ruwe persoonlijkheid passen; hij is meer een vechter dan een sluipmoordenaar.
Stealth over brute kracht
Van de tweeling speelde ik het grootste gedeelte van mijn tijd met Evie. Haar vaardigheden en grote hoeveelheid messen die ze bij zich kan dragen pasten beter bij mijn aanpak van de missies. Helaas ben je niet altijd vrij om zelf te kiezen met wie je speelt, want sommige missies zijn specifiek voor Jacob, terwijl andere missies aan Evie zijn toegewezen. Gelukkig zijn beide personages dodelijk in de handen van iemand die weet wat hij/zij doet. Een fijne toevoeging op het gebied van gameplay is een zogenaamde Rope Launcher. Dit accessoire, gemaakt door uitvinder Alexander Graham Bell, geeft je namelijk de mogelijkheid om met één druk op de knop meteen naar een hoog punt te lanceren. Het maakt het beklimmen van gebouwen werkelijk tot een fluitje van een cent. Je kunt deze touwen ook gebruiken om een verbinding te maken tussen twee verschillende punten en dit touw vervolgens als een zipline gebruiken. Tegenstanders vanuit de lucht aanvallen was nog nooit zo makkelijk.
Zoveel te doen, zo weinig tijd
Het aanbod van verschillende activiteiten die je kunt uitvoeren lijkt aanvankelijk misschien wat beperkt, maar gaandeweg zullen nieuwe mogelijkheden zich aandienen. Zo kun je al je tijd besteden aan het bevrijden van de verschillende wijken door Tempeliers aan te vallen in Gang Hideouts, ze gevangen te nemen en levend af te leveren bij de politie in Bounties of ze ouderwets te vermoorden (inclusief extra criteria voor de sync-bonus). Het redden van kinderen uit fabrieken, waar ze worden ingezet als slaven, en meer van dit soort activiteiten vallen eveneens onder de Conquest noemer in het menu. Heb je de grip van Tempeliers op een wijk genoeg weten te verzwakken, dan zul je een plaatselijke leider moeten verslaan. Het leuke aan Syndicate is dat deze leiders ook spontaan aan het einde van een missie op komen dagen, waarna er een korte mogelijkheid is om het doelwit al voor de laatste Gang War uit te schakelen. Een Gang War is namelijk het laatste gevecht waarna je bij winst de wijk overneemt. Hierbij komen de leden van jouw bende genaamd ‘The Rooks’ op een straat samen, om het vervolgens met een bende van Tempeliers uit te vechten. Heb je de leider voor dat gevecht al gedood, dan zullen je vijanden ook een stuk sneller neergaan.
Randactiviteiten
Naast deze redelijk verhaalgedreven activiteiten kun je ook deelnemen aan races met koetsen, kun je smokkelwaar stelen en er geld aan verdienen, zijn er arena’s om je tegenstanders lekker in de pan te hakken en geld op jezelf in te zetten en heb je de mogelijkheid om een aantal moordzaken te onderzoeken. Voor de meeste mensen die Assassin’s Creed al jaren spelen is er dus weinig nieuws onder de zon. Een andere manier om de tijd te doden in Londen is het verzamelen van de vele collectibles. Van kistjes met geld en voorwerpen, brieven van het Koninklijk hof, verschillende soorten bier, gedroogde bloemen, illustraties en muziekdozen, er is genoeg te verzamelen. Over het algemeen kun je ingame simpelweg een kaart kopen om ze heel makkelijk op te sporen, alleen de Animus glitches en muziekdozen zul je door middel van Helix punten aan moeten schaffen. Dat een spel met enkel een singleplayermodus tevens microtransacties bevat vind ik overigens één van de minpunten aan Syndicate. In bijna alle opzichten kun je de microtransacties links laten liggen; alleen die laatste twee collectibles blijven dan nauwelijks zichtbaar in de omgeving. De glitches lichten in het donker nog op en de muziekdozen maken een zacht melodietje als je dichtbij genoeg komt, maar in veel gevallen zul je ze straal voorbijlopen.
Verhaal? Minimaal
Over minpunten gesproken, het valt ook niet te ontkennen dat Assassin’s Creed verhaaltechnisch de laatste jaren weinig ontwikkelingen heeft doorgemaakt. Zo is de hedendaagse setting binnen de serie sinds AC3 eigenlijk niet echt meer van belang voor wat er in de Animus zelf gebeurt. Syndicate brengt hier wederom geen verandering in. Afgezien van een aantal cutscenes, waarbij we oude bekenden als Rebecca Crane en Shaun Hastings voorbij zien komen, ligt de focus bij de personages in de Animus. Juist daarom is het behoorlijk jammer dat alleen Evie een beetje persoonlijkheid en karakter lijkt te tonen. In tegenstelling tot Jacob, die voornamelijk de stad wil veroveren, ligt Evie haar focus op het verzamelen van objecten als de Shroud of Eden. Het verhaal van Syndicate is dan ook vrij minimalistisch, als belangrijkste reden wordt gegeven dat je Crawford Starrick, plaatselijke leider van de Tempeliers, moet verslaan en Londen moet bevrijden.
Singleplayer only
Daarnaast is het jammer dat Syndicate alleen een singleplayer titel is. De coöperatieve modus van Unity is verdwenen en ook een competitieve modus ontbreekt in alle toonaarden. Het houdt in dat je simpelweg een enkele keer het verhaal van Syndicate zult doorlopen, al dan niet de ontbrekende trophies en achievements haalt, en het spel in de kast zet na een uurtje of twintig spelen. Natuurlijk is dat een prima hoeveelheid content en tijd voor je geld, maar in veel opzichten is goed te merken dat de serie weinig vooruitgang heeft geboekt en in dit geval zelfs een pas op de plaats lijkt te maken.
Tot slot wil de camera bij sommige gevechten weleens in de weg zitten. Als je bijvoorbeeld bovenop een koets aan het vechten bent is het heel erg zuur als je van de koets gegooid wordt door een tegenstander die je niet zag aankomen. Helemaal aangezien de koetsen dan doorrijden terwijl jij op de grond ligt en de missie faalt.
Conclusie
Op een technisch vlak is Syndicate een stuk beter dan Unity. De hoeveelheid glitches en bugs is minimaal, de framerate is soepel en Londen is een heerlijke en kleurrijke stad om in te verdwalen. Het neemt niet weg dat de gameplay en het verhaal van Assassin’s Creed behoorlijk hebben stilgestaan, dat de personages geen sterke motivaties hebben en dat de herspeelbaarheid van Syndicate behoorlijk beperkt is. Misschien zou Ubisoft de serie een jaartje ademruimte moeten geven om de gameplay eens een beetje te vernieuwen. Maar tot die tijd is Syndicate een solide, hoewel op het gebied van gameplay ietwat saaie, toevoeging aan de serie.
Deze review is geschreven door Gerard Olsder
Oordeel Assassin's Creed: Syndicate (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay
75 - Originality 80
- Sound 85
- Replay 70
- Eindcijfer 80
609 )
27-10-2015 12:21
3)
27-10-2015 12:56
