Sterke campagne
Ontwikkelaar Infinity Ward heeft gelukkig de singleplayer teruggebracht, want we krijgen in Call of Duty: Modern Warfare een van de sterkste campagnes in jaren voorgeschoteld. Vergeet het militaire machogedrag of de makkelijk verteerbare Hollywoodiaanse versies van wereldconflicten waarin de ene spektakelscène niet snel genoeg op de andere kon volgen. Nee, ditmaal krijg je een oncomfortabele en tegelijkertijd zeer gewaagde kijk op de gruwel die zulke gewapende conflicten echt zijn. Je beleeft de plot – waarin de Russische bemoeienis in het fictieve Midden-Oosterse land Urzikstan centraal staat, maar ook de terreurgroep Al-Qatala wereldwijd een serieuze dreiging vormt – traditiegetrouw vanuit verschillende perspectieven. Zo duwt de emotioneel geladen campagne je vooral in de rol van CIA-officier Alex en de Britse SAS-strijdkracht Kyle ‘Gaz’ Garrick, maar ook de veel minder geavanceerd bewapende vrijheidsstrijdster Farah Karim krijgt heel wat schermtijd. En hoewel je niet met hem speelt, krijgt ook SAS-kapitein John Price en oud-favoriet uit de Modern Warfaresubreeks opnieuw een centrale rol toebedeeld. Het acteerwerk in de pakweg zes uur durende singleplayer is zowaar nog sterker dan het al eveneens sterke scenario en dat zorgt voor het boeiendste en meest volwassen verhaal dat een Call of Duty game ooit verteld heeft. Al gruw ik wel van de verhaalelementen die de geschiedenis herschrijven, zoals de onverklaarbare beslissing om de Highway of Death – een uiterst controversiële aanval door de Verenigde Staten en haar bondgenoten tijdens de Golfoorlog – in de gelijknamige missie in de game te herschikken als een Russische wreedheid. Deze omschakeling van daders heeft er zelfs toe geleid dat de gebruikersbeoordeling van het spel op Metacritic is gebombardeerd met negatieve opmerkingen van kennelijk Russische spelers.
Clean House
Gameplaygewijs is het verhaal nog net zo lineair als voorheen en krijg je de weinig verrassende maar zoals altijd heel strak spelende mix van actie-, stealth- en snipermissies voor de kiezen. Het is vooral de wijze waarop je in situaties wordt gegooid die zo verontrustend zijn dat ze je ditmaal niet onbewogen zullen laten. Scènes van paniek en terreur in Londense straten, waar bij Piccadilly Circus net een bom is ontploft, droppen je bijvoorbeeld op een slagveld vol burgers waardoor intense momenten ontstaan waar elke verkeerde inschatting onschuldige levens kan eisen. Het oprollen van de verantwoordelijke terreurcel die zich verschanst in een Londens herenhuis in ‘Clean House’ levert dan weer een intense en zenuwslopende invalscène op. Terwijl je met de nachtkijkers op door de meerdere verdiepingen van het pikdonkere gebouw trekt om de aanwezige terroristen kamer na kamer uit te schakelen, verklapt het gehuil van een baby de aanwezigheid van onschuldigen. Het is een memorabele missie die je confronteert met enkele moeilijke beslissingen die soldaten in zo’n situatie moeten maken. Nog wat verderop in de game beleef je dan weer de bikkelharde oorlogsrealiteit door de ogen van de 10-jarige Farah. Deze flashbackmissie vertelt de verschrikkelijke gebeurtenissen van een gewelddadige Russische inval op haar dorpje en duwt na een spannende ontsnappingspoging uiteindelijk een wapen in haar handen waarna je ook nog de trekker moet overhalen. Het geweld is choquerend en in-your-face, maar de controverse wordt hier alleszins beter gebracht dan in de beruchte No Russianscène uit Modern Warfare 2.
Eindelijk een nieuwe engine
Call of Duty: Modern Warfare draait bovendien op een volledig nieuwe engine en dat vertaalt zich naar verbluffende graphics. Van de tussenfilmpjes die bijna fotorealisme benaderen, over de nieuwe belichtingstechniek die er vooral voor zorgt dat de werking van je nachtkijker nog nooit eerder zo realistisch gesimuleerd werd, tot de uiterst gedetailleerde (maar nog steeds niet vernietigbare) in-game omgevingen: deze game duwt je hardware absoluut tot maximumprestaties! Een Call of Duty game had ook nog nooit betere geluidseffecten onder de trekkers van zijn geweren zitten, en elk afgevuurde kogel volgt nu ook een ballistisch model en zorgt per wapen eveneens voor een realistischere terugslag. Ook nieuw is de mogelijkheid om je wapen op decorstukken te laten rusten zodat je kan genieten van meer stabiliteit. Het ‘gevoel’ van de wapens is altijd spot-on en de gunplay naar goede traditie uitstekend.
Gunporn
Call of Duty: Modern Warfare scoort dus verdraaid goed met zijn omstreden singleplayer, maar het gros van de aandacht voor deze reeks gaat uiteraard naar het multiplayerluik en ook daar is er behoorlijk wat veranderd. Zo is dit de eerste Call of Duty die crossplay ondersteunt en zo de barrières tussen PC, Xbox One en PlayStation 4 sloopt. Tel daar nog het afschaffen van de Season Pass bij op, zodat toekomstige maps en modi voor iedereen gratis beschikbaar zijn en je hebt enerzijds een toevoeging die de spelersgroep vergroot en anderzijds eentje die vermijdt dat die groep op lange termijn versplintert. Er komt nog wel een premiumpiste in de vorm van een Battle Pass, maar die zou puur uit cosmetische spulletjes bestaan.
De regenerende gezondheid, dat nog een nekschot kreeg in Black Ops IIII, keert terug, kill streaks vervangen de score streaks, en er wordt afgestapt van het traditionele Pick 10-systeem. De hele online beleving is immers opgetrokken aan de Gunsmith feature waarmee je uitgebreid aan het wapen kan sleutelen om het zo piekfijn af te stemmen op je verschillende speelstijlen en voorkeuren. Door een wapen in kwestie vaak te gebruiken, level je die gun en speel je ruim vijftig verschillende onderdelen vrij waarmee je volledig los kan gaan. Aan elke uitbreiding kleven zowel voor- als nadelen vast (een betere zoom betekent bijvoorbeeld een lagere zoomsnelheid) en het uitpluizen van een ideale set-up is gunporn op zijn best.
Klein en groot
Naast all-time favorieten zoals Team Deathmatch en Domination (in een klassieke 6vs6- of 10vs10-opstelling) maakt Headquarters een comeback en krijg je met Cyber Attack er een nieuwe, leuk spelende Search & Destroyvariant bij. Van Gunfight, nog een nieuwe modus die gespeeld wordt op de kleinste maps ooit voor een Call of Duty game, kon ik niet genoeg krijgen. Het zijn razendsnelle 2vs2-partijtjes waar wapens per ronde willekeurig gekozen worden, die onmiddellijk actie leveren, vooral enorm intens zijn en bijna net zo snel eindigen als ze beginnen. Dit is competitieve FPS gameplay in zijn puurste vorm en eigenlijk heeft deze modus alles in zich om een nieuwe favoriet van de achterban te worden. Aan de andere kant van het spectrum heb je Ground War oftewel Call of Duty’s inspanning om Battlefield te imiteren met de grootste maps waarop twee teams van 32 het met elkaar uitvechten en zelfs voertuigen kunnen gebruiken om de langere afstanden te overbruggen. Ik ben niet de grootste fan van zo’n Battlefieldachtige opzet, dus deze boeide mij wat minder, maar daar schuilt juist de kracht van Call of Duty. Met zijn brede waaier aan spelmodi is er eigenlijk voor iedereen wat wils.
Time to kill
De claustrofobische Gunfight arena’s en enorme Ground War maps even buiten beschouwing gelaten, heeft Infinity Ward besloten om voor het design van de gewone maps, die plaats bieden aan de vertrouwde spelmodi, af te wijken van het vertrouwde drie paden-ontwerp. In plaats van drie vooraf bepaalde routes die spelers naar vooraf bepaalde chokepoints dwingen, zijn de kaarten in Modern Warfare ontworpen volgens een realistischere lay-out die voor een dynamischer spelverloop moeten zorgen, maar in werkelijkheid zit de flow in het merendeel van de dichtbevolkte maps nog niet helemaal lekker en samen met de lage time to kill wordt een tragere, doordachte speelstijl vooralsnog aangemoedigd en dat vraagt wel wat gewenning. Maar dat lijkt in de eerste weken na release ook te zorgen voor een nog groter campfest als ooit tevoren. Over Spec Ops, de coöperatieve modus voor vier spelers die het gameplaydrieluik compleet maakt, kan ik heel kort zijn. Het heeft in de verste verte niets te maken met de vroegere Spec Opsmissies, schept met zijn narratieve verlenging van de campagne alleen maar verwachtingen die het nergens inlost en met zijn taaie maar door vreemde respawns van de AI-tegenstrevers misschien zelfs wat oneerlijke moeilijkheidsgraad, werd deze vierspelercoöp door mij al rap genegeerd.
Conclusie
De singleplayercampagne is een van de beste, visueel indrukwekkendste en meest controversiële in jaren, de multiplayer heeft alles in zich en voor ieder wat wils om je nieuwe competitieve kick te worden. Al zullen sommige designkeuzes wel wat gewenning vragen, maar de coöperatieve modus is duidelijk het kneusje van het totaalpakket. Hoe dan ook: Call of Duty: Modern Warfare is een uitstekend nieuw deel in de franchise.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
9.9
841 )
20-11-2019 22:18
7)
20-11-2019 22:21
