Een ultiem ‘First World Problem’ trof de gameindustrie begin 2000: veel gamers waren ‘Tweede Wereldoorlogmoe’. Na miljoenen virtuele nazi’s te hebben afgeknald, begon het tijdperk 1940-1945 sleets te raken. Na daarom een aantal keer het hedendaagse en toekomstige strijdtoneel bezocht te hebben, voert de nieuwste Call of Duty (CoD) ons terug naar zijn roots en voelt World War II anno 2017 haast als verfrissende setting. Leent de meest vernietigende menselijke strijd ooit zich voor een nieuwe bries door de Call of Duty-serie?
Singleplayer Campaign
In de Campaign kruipen we in de huid van Texaan Daniels. Het verhaal begint met de ontzagwekkende bestorming van Normandië, waarna we met de Amerikaanse geallieerden verder Europa van de Nazi’s proberen te bevrijden. Het is daarbij ietwat verwonderend dat het hoofdthema van deze ‘World War II’ niet zozeer de verschrikkingen van de Nazi’s zijn, maar de broederliefde en onderlinge frustraties binnen de Amerikaanse manschappen. Ondanks deze eenzijdige aanpak – waarin de Tweede Wereldoorlog in feite als generiek strijdtoneel wordt opgevoerd – openbaart zich een behoorlijk meeslepend verhaal over vriendschap en loyaliteit. Hierbij draagt vooral het visuele spektakel bij aan een diepe indruk. Opvallend is de bijzondere rol die voor de natuur is weggelegd; oogverblindend mooi maar ook een weerbarstige vriend en vijand.
De actie richt zich voornamelijk op grote slagen en het is Sledgehammer knap gelukt je als speler het gevoel te geven cruciaal onderdeel te zijn van een strijd, al hadden de geluidseffecten nog iets veelomvattender gemogen. Voor het eerst sinds het begin van de CoD-reeks krijg je daarbij niet automatisch je leven terug door te schuilen, maar moet je met EHBO-kits jezelf in leven houden. Gelukkig kun je ook bouwen op je medesoldaten en kun je hen bijvoorbeeld vragen om extra munitie of om vijanden te spotten. Interessant is dat ze hiertoe eerder bereid zijn als je je medeleven toont tijdens de vele gevechten. Dit doe je door bijvoorbeeld teamgenoten te redden of door Duitsers levend gevangen te nemen (‘Heroic Actions’). Door deze dynamiek sleep je elkaar als een echt team de strijd door en rond je in zo’n zes vermakelijke uren de Tweede Wereldoorlog af.
Multiplayer
De multiplayer van WWII zal voor de CoD-veteranen vooral aanvoelen als een warm bad van snelle actie. Gelukkig zijn er ook een aantal vernieuwingen te ontdekken. Zo is er een nieuw divisiesysteem, waarbij je een klasse kiest met zijn eigen type wapens, perks en leveling. Omdat dit goed gebalanceerd is en het juist afstemmen van je gekozen klasse op een in-game situatie tactisch voordelig is, ontstaan er interessante dilemma’s. Divisies kiezen en uitbouwen doe je tijdens de gevechten, of in de social hub ‘Headquarters’, waarin je ook missies kunt aannemen, lootboxes kunt openen en een aantal minigames kunt spelen. Hoewel deze hub weinig toevoegt aan het geheel, is het goede nieuws voor de Budgetgamer dat de lootboxes – in de toekomst ook tegen echt geld verkrijgbaar – draaien om cosmetische aspecten en geen spullen lijken te bevatten die een significant spelvoordeel geven.
Grootste vernieuwing is verder de War modus. Hierin bestaat de strijd uit elkaar opvolgende opdrachten die een combinatie vormen van alle andere online speelwijzen. In Normandië moeten bijvoorbeeld de geallieerden de bunkers zien te veroveren, hun communicatie uitschakelen en als laatste de Duitse kanonnen vernietigen. Doordat een potje uit afwisselende fases bestaat, heeft War een enorme potentie. Deze potentie wordt (nog) niet helemaal waargemaakt, omdat veel spelers toch voor simpele sniperkills gaan in plaats van de uitdagende objectives, en omdat er nog maar drie kaarten te spelen zijn waarvan de opbouw ook nog eens op elkaar lijkt. Dit laatste is sowieso een punt van kritiek; ook veel van de negen algemene multiplayer maps lijken qua opbouw op elkaar.
Ondanks deze minpuntjes, blijft de multiplayer je als speler trekken met een enorm uitgebreid vrijspeelsysteem, afwisselende modi die ook een kans bieden voor de wat minder vaardige speler, en door de goede balans tussen divisies, wapens en teams.
Nazi Zombies
De co-opmodus van CoD richt zich ook dit keer op het afknallen van ondode Germanen. Het is te prijzen dat Sledgehammer zijn best heeft gedaan hier een uitgebreide en op zichzelf staande modus van te maken. Een van de belangrijkste game-elementen is dat je met ‘Jolts’ die je verdient, met het neerschieten van zombies op verschillende apparaten, door het level heen nieuwe wapens en upgrades voor je speler kunt aanschaffen. Deze zal je ook nodig hebben, want de zombiehordes worden al snel wel heel erg groot. Intussen moet je ook nog opdrachten zien uit te voeren die een duister verhaal over een soort nieuwe Nazi-energiebron uit de doeken doen. Dit alles speelt zich af in een supersfeervolle omgeving. Hiermee is de Nazi Zombies modus weer een leuke toevoeging aan het geheel, maar met minstens een uur per potje en maar één speelbare map, zullen weinig spelers zich volledig toeleggen op de vele vrijspeelmogelijkheden aan perks en wapenupgrades.
Conclusie
Met een terugkeer naar het strijdtoneel van de Tweede Wereldoorlog lag er voor Sledgehammer de kans om de voortgang van meer dan een decennium aan game-evolutie te laten zien. Het had een nieuwe mijlpaal kunnen slaan voor First Person Shooters. Deze kans wordt niet gegrepen; daarvoor is de singleplayer te fragmentarisch en generiek, overheersen toeters en bellen over echte vernieuwing, en ontbreekt het algeheel aan verfrissende uitdagingen. Toch is het aanschaffen van de nieuwe CoD voor een BudgetGamer een ‘safe bet’: de productiekwaliteit is enorm, de spelmogelijkheden talrijk en de replaywaarde schier oneindig voor iedere liefhebber van snelle en rechtdoorzee schietactie.
Deze review is geschreven door Wouter Versluijs.
Oordeel Call of Duty: WWII (PS4)
- Graphics
90 - Gameplay
80 - Originality
60 - Sound 70
- Replay 80
- Eindcijfer 80
104 )
12-11-2017 12:23
1)
12-11-2017 13:56
