Famicom Detective Club
Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club (Emio), zoals de game in zijn volledigheid heet, is het nieuwste deel in de Famicom Detective Club-serie. De eerste twee delen uit deze reeks, bestaande uit twee games voor de originele Nintendo en een verloren Satellaview-titel, kregen een paar jaar geleden nog een HD-remake voor de Switch. Iets waar ik erg gecharmeerd van was. Emio kun je gerust het derde deel in deze serie noemen, aangezien het de draad oppakt waar het tweede deel eindigde. Gelukkig betekent dit niet dat je de eerste twee games gespeeld moet hebben; Emio is volledig te spelen zonder enige kennis van de eerdere delen.
Het is nog maar vroeg in de ochtend wanneer Utsugi Detective Agency een telefoontje ontvangt. Een hardloper heeft een lijk gevonden in de buurt van een benzinepomp. Het blijkt een kind te zijn met een zak over het hoofd, waarop een lachend gezicht is getekend. Al snel gaat er een belletje rinkelen: ongeveer 18 jaar geleden deed zich een vergelijkbare zaak voor, waarbij drie meisjes in een soortgelijke toestand werden aangetroffen, verspreid over een aantal weken. Er zijn echter een paar verschillen: dit keer gaat het om een jongen én hij is verstikt met een touw, terwijl de meisjes destijds gewurgd werden. Tegelijkertijd gaat er in het dorp een verhaal rond over een man in een lange jas met een zak over zijn hoofd. Wanneer een huilend kind naar hem lacht, schijnt hij weer te verdwijnen. Maar blijft het kind huilen, dan eindigt het dood met een zak over het hoofd waarop een lachend gezicht is getekend. Aan jou de taak om samen met je collega Ayumi Tachibana en baas Shunsuke Utsugi te onderzoeken wat de waarheid is. En of er inderdaad een verband is met de gebeurtenissen van 18 jaar geleden en de lokale legende.
Op onderzoek uit
Maar wat voor game is het precies? Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club is het beste te omschrijven als een mix tussen een visual novel en een point-and-click avontuur, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Ace Attorney-games. Tussen de lappen tekst die je voorgeschoteld krijgt door, krijg je ook de kans om in de omgevingen rond te speuren op zoek naar aanwijzingen. De gesprekken die je voert krijgen extra diepgang door de vele opties die je tot je beschikking hebt. Als iemand bijvoorbeeld nerveus lijkt, kun je zijn of haar houding bestuderen om meer over die persoon te weten te komen. Deze informatie kun je vervolgens gebruiken om meer uit het gesprek te halen. Soms moet je je richten op iets in de achtergrond of een schets laten zien om het gesprek gaande te houden. Op deze manier worden de conversaties een soort puzzels, waarbij je strategisch te werk moet gaan om je gesprekspartner stap voor stap uit te lezen en zo dichter bij de waarheid te komen.
Bij de vorige twee Famicom Detective Club-spellen was ik al onder de indruk van hoe ontwikkelaar Mages de oude Nintendo-games visueel naar de moderne tijd wist te vertalen; bij Emio is dit niet anders. Grafisch ziet het spel er gelikt uit, met prachtige HD-portretten waar je dankzij het animatiewerk de emoties makkelijk van kunt aflezen en extreem gedetailleerde achtergronden waarop je de bloedspetters kunt tellen. Ook qua geluid zit het helemaal goed. De Japans ingesproken stemmen zijn altijd overtuigend, en ook op muzikaal gebied valt er bij Emio weinig te klagen. Van spannende composities tot de wat vrolijkere deuntjes tijdens luchtigere momenten, het is allemaal van hoog niveau. Nog belangrijker: het gaat nooit op je zenuwen werken, wat erg prettig is als je bijvoorbeeld ergens vastzit en je notities aan het bekijken bent. Voor sommige spelers is het ontbreken van Engelse stemmen wellicht jammer, aangezien je hierdoor extra goed op moet letten tijdens het lezen, maar voor mij persoonlijk was dit geen probleem.
Ietwat rechtlijnig
In tegenstelling tot veel recente Nintendo-games heeft Emio geen Nederlandse taaloptie, zowel qua stemmen als qua tekst. Aangezien dit een spel is dat gericht is op de wat oudere gamer die Engels heeft gehad op school is dit gelukkig geen groot gemis. Alle belangrijke informatie wordt bovendien bijgehouden in een logboek waar je op elk moment doorheen kunt bladeren. Echter, dit systeem werkt soms niet helemaal zoals het hoort. Af en toe vraagt de game je om een bepaalde naam of een woord in te typen via het on-screen toetsenbord van je Nintendo Switch, maar zodra dit toetsenbord opent kun je niet meer terug om je logboek te checken. Dit kan erg vervelend zijn op momenten waarop je bijvoorbeeld een Japanse naam moet invullen en niet zeker weet hoe je deze schrijft.
Een andere kleine teleurstelling voor mij is hoe rechtlijnig de game eigenlijk is. Je volgt een script waar je nauwelijks van kunt afwijken. Om een voorbeeld te geven: op een gegeven moment was ik ervan overtuigd dat ik iemand een schets van een persoon moest laten zien om het gesprek voort te zetten, maar mijn gesprekspartner reageerde alleen met "...". Pas nadat ik de 'Think'-optie gebruikte en mijn personage bij zichzelf dacht dat het misschien handig was om de schets te laten zien, reageerde de ander hierop met veel nieuwe informatie. De twee oude games hadden dit probleem ook al, maar die waren gebaseerd op scripts van bijna 40 jaar geleden. Ik had gehoopt dat Emio dit beter zou aanpakken, maar helaas. Je mag nog steeds pas de eindjes aan elkaar knopen wanneer de game dit toelaat.
(G)een lach op je gezicht
Gelukkig wordt het nooit frustrerend. Sterker nog, dit bijna vijftien uur durende avontuur heb ik in twee lange sessies volledig doorgespeeld. Lange tijd had ik mijn twijfels bij de 18+ beoordeling die het spel heeft, maar hoe dichter ik bij de ontknoping kwam, hoe duidelijker alles werd. Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club is echt een droevige tragedie, niet bedoeld voor de emotioneel kwetsbaren onder ons. De reden hiervoor zal ik uiteraard niet spoilen, maar de game liet mij richting het einde meerdere keren met een naar gevoel in mijn maag achter. Wat dat betreft is Emio qua inhoud een stuk heftiger dan de eerdere twee titels.
Na het uitspelen van de game en het laten bezinken ervan kan ik met gemak zeggen dat dit mijn favoriete deel van de Famicom Detective Club-serie is. Het siert Nintendo dat ze niet bang zijn om zo’n emotioneel zwaar verhaal zonder concessies te vertellen, en de manier waarop ze dat doen is eveneens te prijzen. De manier waarop je langzaam de waarheid ontrafelt en deze steeds meer onder je huid kruipt, is bewonderenswaardig en voor mij veel effectiever dan de zoveelste horrorgame waarbij je met pistolen op zombies schiet of er hersenloos op inhakt. Emio mag dan graag een lach op het gezicht van zijn slachtoffers toveren, maar toen de credits voorbijkwamen was ik absoluut geen Smiling Man. En dat is in dit geval zeer positief.
Conclusie
Dit derde deel in de Famicom Detective Club-reeks weet, ondanks enkele gebreken zoals de rechtlijnige verhaalvertelling, een sterke indruk te maken door de intense sfeer en de zorgvuldige opbouw van spanning. De prachtige audiovisuele presentatie tilt het geheel naar een hoger niveau, waardoor de tragische gebeurtenissen des te harder binnenkomen. Voor liefhebbers van duistere, emotioneel geladen verhalende games is Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club een absolute aanrader. Wees alleen wel voorbereid op een hoop leeswerk.
8.8
5.9
6994 
155)
28-08-2024 14:18
Tempo wordt er zo wel aardig uit gehaald en na iets meer dan een uur (gok ik) door het antieke menu heen harken, ben ik wel klaar met dit spel. Jammer, want het leek me wel leuk.