De Yakuza-serie is altijd al vrij experimenteel geweest, maar de transitie in 2020 van arcadey 3D-actiegame naar het JRPG-genre was bijzonder. Daarbij werd de serie omgedoopt met een nieuwe naam – Like a Dragon – en werd er ook een nieuw hoofdpersonage geïntroduceerd. De immens sympathieke Ichiban Kasuga maakte in die game een sterke indruk als de opvolger van de legendarische Kiryu Kazuma.
De transitie betekende niet enkel nieuwe personages en een turn-based vechtsysteem, het heeft ook veel invloed gehad op de toon van de game. Like a Dragon staat uiteraard al vele jaren bekend om de vele absurde nevenactiviteiten, maar in het verleden werd de humor steevast gebalanceerd met het vrij serieuze hoofdverhaal vol misdaaddrama. De nieuwe JRPG-games bevatten nog altijd intieme gesprekken en aangrijpende verhaalscènes, maar het valt niet te ontkennen dat ze ook de zotte kant van de serie meer dan ooit omarmen.
Infinite Wealth voelt vaak als een uitroepteken in game-vorm. Het scheurt soms tegen een tekenfilm-toon aan, maar de opbrengst daarvan is dat dit spel vaak hilarisch is en zelfs op de mindere momenten blijft het consistent vermakelijk. Dat het dit keer gekker is dan ooit heeft waarschijnlijk ook te maken met de nieuwe speellocatie. Ichiban besluit om zijn moeder, die hij nooit eerder heeft ontmoet, op te sporen in Hawaii. Ik kom later nog terug op het verhaal van Infinite Wealth, maar de intrede van de Aloha State is misschien wel het belangrijkste nieuwe element. Honolulu is mijns inziens sowieso een veel leukere locatie dan de toch wel ietwat saaie Yokohama (die je dit keer ook weer kunt verkennen).
De tropische locatie heeft de fantasie van de ontwikkelaars ogenschijnlijk ook op hol gebracht. Op vakantie laat iedereen de teugels een beetje vieren en dat heeft er denk ik voor gezorgd dat Infinite Wealth meer over the top is dan de vorige delen. Dat uit zich niet enkel in de toon, maar ook in de vele spelsystemen en minigames. Het begint al vrij vroeg met ‘Sicko Snap’, een alternatieve vorm van Pokémon Snap waarin je goede foto’s moet nemen van extravagante gespierde mannen gekleed in strak badpak. Niet veel later mag je ook aan de gang met ‘Crazy Delivery’, een minigame waarin je op een fiets eten moet bezorgen en extra punten krijgt door tegelijk gekke stunts te doen.
Als je eenmaal goed in het spel zit worden de echte grote minigames geïntroduceerd. De eerste daarvan is de Sujimon League. De Sujimon (vijanden in het spel die je kunt registreren en ‘vangen’) waren in de voorgaande game enkel onderdeel van een relatief simpele sidequest, maar nu is het een complete Pokémon-achtige modus. Hawaii zit vol Sujimon-trainers, gyms en zelfs een Elite Four. Als je de ultieme Sujimon Master wilt worden ben je wel een paar uurtjes zoet met deze bijna compleet optionele activiteit.
Als je dacht dat de Sujimon League verrassend uitgebreid klonk, dan moet ik het nog over Dondoko Island hebben. Om het simpel uit te leggen: dit is een Like a Dragon-alternatief op Animal Crossing. Ichiban komt op een eiland terecht die door slechteriken wordt gebruikt als stortplaats. Je doel is om die gasten weg te jagen en tegelijk het eiland om te toveren tot een 5-sterren luxe resort. In de praktijk betekent het dat je ‘dailies’ moet doen om geld te verdienen, materialen zoals hout, steen en insecten moet verzamelen en allerlei blauwdrukken moet vinden en bouwen om langzaam het eiland meer bewoonbaar te maken. Dit is gewoon een compleet aparte game binnen Infinite Wealth, want als je alles wilt doen in Dondoko ben je makkelijk meer dan tien uur bezig.
Tijdens het spelen ervaarde ik met stijgende verbazing hoe veel verschillende dingen je in dit spel kunt doen. Er is verder nog een leuke dating-app waar je moet oppassen voor catfishing, een uitgebreid crafting-systeem voor je uitrusting en zelfs rogue-like dungeons. De hoofdgames in de Like a Dragon-serie zijn altijd al groot geweest, maar de hoeveelheid content in Infinite Wealth is haast ridicuul. Klinkt goed, toch? Dat is het grotendeels ook, maar na vele uren spelen werd de mengelmoes aan activiteiten en het gebrek aan focus wel lichtjes storend.
Een ander probleem is dat met name de grotere minigames na een paar uurtjes veel van hun glans verliezen. Het is in eerste instantie vooral grappig om parodieën op populaire Nintendo-games te spelen, maar als je serieus veel tijd erin begint te steken vallen ze toch wel een beetje door de mand. Ik vind de Cabaret Club uit Yakuza 0 en de Business Management-minigame uit Yakuza 7 niet alleen origineler, maar die twee bleven wél tot het einde erg leuk om te doen.
Het gebrek aan focus is ook merkbaar als je je vooral met het hoofdverhaal bezighoudt. Ichiban is dus op zoek naar zijn moeder, maar als hij eenmaal op Hawaii is aangekomen blijkt ze verdwenen. Erger nog, er zijn allerlei gevaarlijke facties om mysterieuze redenen ook op zoek naar haar. Ichiban en zijn vrienden zijn vervolgens een groot deel van het spel op zoek naar aanwijzingen voor waar ze zou kunnen zijn. Enerzijds helpt dat om meer over Ichiban’s moeder en andere nieuwe personages te leren, maar anderzijds heb je ook snel het gevoel dat het spel tijd aan het verspillen is en dat er eigenlijk heel weinig gebeurt.
Het hoofdverhaal bouwt uiteindelijk wel richting een climax, maar het heeft me nooit zoals een aantal andere Like a Dragon-games steevast naar het puntje van mijn stoel gedwongen. Dat is teleurstellend, maar het is tegelijk ook een beetje oneerlijk om die vergelijking te maken. De nadruk ligt immers tegenwoordig een stuk minder op het hoofdverhaal. Dit spel draait om de relaties die Ichiban met zijn vrienden opbouwt en de ervaringen die hij samen met ze beleeft. Ik kon vaak niet wachten om weer naar de bar te gaan om meer over het achtergrond van bijvoorbeeld Tomizawa te leren; een van de nieuwe mensen die je leert kennen. Ichiban is een teamspeler en hij smeedt een hecht groepje waar je net als hem van gaat houden.
Een ander aspect dat goed is, maar ook niet helemaal zijn potentie waarmaakt is het turn-based vechtsysteem. Net als in het vorige deel worden de gevechten door Ichiba’s overactieve fantasie vertaald naar Dragon Quest-achtige knokpartijen. Er zijn klassen, element-types, ondersteunende vaardigheden en allerlei andere mechanieken die je van een klassieke JRPG kunt verwachten. Het was allemaal in de vorige game aardig en ook vaak grappig om te zien, maar als je puur naar mechanieken keek verder weinig bijzonder.
Infinite Wealth is hun tweede poging en er zijn gelukkig belangrijke verbeteringen doorgevoerd. Het mooiste is dat ze vooral inspiratie hebben geleend van hun eigen games. Allereerst kun je je personages nu binnen een klein cirkel bewegen als ze aan beurt zijn, iets dat er toe doet omdat positionering nu een rol speelt. Aanvallen worden sterker als je vijanden in hun rug raakt en het is ook handig om ze richting een van je teamgenoten te slaan omdat die dan een gratis extra klap uitdelen. Voor sommige vaardigheden moet je ook even rondbewegen om zo veel mogelijk tegenstanders tegelijk te kunnen raken.
Verder zijn er nu interactieve elementen waar je gebruik van kunt maken. Leunt er ergens een fiets tegen de muur? Je kunt die oppakken en vijanden ermee wegkegelen. Dit alles maakt het vechtsysteem meer dynamisch en onvoorspelbaar, iets dat echt wel nodig was. Ik ben eigenlijk alleen teleurgesteld dat het supersimpele job-systeem van het vorige deel zo goed als ongewijzigd is gebleven. Er zijn uiteraard wel nieuwe jobs (klassen) toegevoegd of vervangen, maar de compositie van je party is eigenlijk nooit relevant. Je hoeft totaal niet na te denken over eventuele synergie tussen verschillende jobs en er is sowieso veel overlap in de vaardigheden die beschikbaar zijn. Al met al voelt het job-systeem wederom als een gemiste kans.
Conclusie:
Like a Dragon: Infinite Wealth is een game als een matroesjka-pop; aan de buitenkant lijkt het misschien enkel een grote JRPG, maar binnen schuilen een verrassende hoeveelheid kleinere games. Echter, de grote hoeveelheid content weet niet altijd even goed te overtuigen en het spel heeft sowieso een beetje last van een gebrek aan focus. Ik heb desondanks lekker gegeten van deze hoorn des overvloeds en ik ga de avonturen die ik in Hawaii heb beleefd niet snel vergeten.