Voordat je met het avontuur begint, wordt gevraagd naar je voorkeur voor een Game Mode. Je kan kiezen voor de Action Mode, welke de framerate stabiliseert naar 60FPS. Voor spelers die liever met mooiere graphics en een vaste framerate van 30FPS spelen, is er de Movie Mode. Als derde optie kan je kiezen voor een stabiele resolutie om de graphics te optimaliseren, maar dit gaat dan weer ten koste van de framerate De laatste optie is voor de meeste gamers het minst aan te raden. Mocht je er tijdens het spelen achter komen dat je een andere mode wilt proberen, dan is het geen probleem om tussendoor te wisselen. Wat mij betreft mogen ontwikkelaars deze keuzemogelijkheden vaker implementeren. Op deze manier kunnen de discussies over framerate en graphics lekker de kast in, omdat je zelf kan kiezen wat er het best bij jouw voorkeuren aansluit. Ik heb er zelf nooit veel moeite mee om games als Nioh op 30FPS te spelen en daarom ging ik voor de Movie Mode. Genoeg technisch geneuzel, we gaan snel verder met de review.
Geschiedenis en fantasie
Het is het jaar 1598. Spanje en Engeland zijn al jaren in oorlog. Engeland is aan de verliezende hand en neemt zijn toevlucht tot alchemie. Hiervoor hebben ze Amrita nodig: een mysterieuze substantie met speciale krachten. Jij bent William Adams, stuurman van het schip ‘De Liefde’. William staat bekend als de eerste Engelsman die Japan wist te bereiken. Hij werd een vertrouweling van shogun Ieyasu Togukawa, trouwde met een Japanse vrouw en werd de eerste niet-Japanse samoerai. Ik heb een zwak voor games, films en series die voor een deel gebaseerd zijn op geschiedenis. Nioh weet me dan ook vanaf het eerste moment te pakken. Een leuk detail is dat de namen van de schepen ook in het Nederlands worden uitgesproken tijdens een van de allereerste cutscenes. Ja, dan komt de chauvinist in me naar boven.
Aan het begin van Nioh word je wakker in de Tower of London. Ik kan de herinnering aan Dark Souls niet onderdrukken. Op dit moment hoop ik dat Nioh geen exacte kloon is van deze tegenhanger. Gelukkig wordt dit gevoel gelijk weggenomen door een opvallend gekleurde fee, welke later ‘The Spirit’ wordt genoemd. Deze fee doet me denken aan ‘The Great Fairy’ uit The Legend of Zelda en op dit moment heeft Nioh al meer kleur dan de volledige Souls-serie. Met behulp van de fee ontsnap ik uit mijn cel, hak ik een gevangenbewaarder in de pan en loop ik de trap op. Ik vang een gesprek op tussen twee personen. De ene persoon zegt zijn naam niet. De andere persoon is Edward Kelly, een alchemist die claimt metaal in goud te kunnen veranderen en zelfs de geheimen kent over de steen der wijzen. Ook Edward Kelly is een persoon die ik ken uit geschiedenisboeken. Nioh leidt de aandacht van de geschiedenis af doordat alles draait om de kracht van Amrita en vijandelijke Yo-Kai, maar ik voel aan alles dat dit een heel bijzonder avontuur gaat worden.
Twijfel, Ki en skilltrees
Wat ik ontzettend tof vind aan hardcore action-RPG’s is de constante strijd die ik van binnen voel. De twijfel of ik die vijand die ik nog niet eerder heb gezien ga aanvallen, of toch nog even laat zitten, omdat ik mijn upgradepunten verlies als ik faal. Nadat ik ontsnapt ben uit de kerker, en me op het buitenplein van de Tower of London begeef, zie ik de eerste bepantserde ridders. Ik besluit er toch op af te gaan en ik begin het gevechtssysteem al redelijk onder de knie te krijgen, of denk ik dit maar? Ik weet dat ik me op glad ijs begeef als ik zeg dat ik Bloodborne boven Dark Souls verkies. Ik denk dat ik het echter goed kan beargumenteren: Bloodborne is sneller en aanvallender dan Dark Souls, waardoor het beter bij mij speelstijl past. Nioh is nog sneller dan Bloodborne, mede doordat je je uithoudingsvermogen (Ki) kan regenereren als je op het juiste moment op R1 drukt. Hoe beter je hierin wordt, hoe aanvallender je kan spelen. Tijdens je gevechten met de Londenaren, en later ook andere rassen en Yo-Kai, zal je zien dat onder hun levensbalk ook een balk voor hun uithoudingsvermogen staat. Het levert je een enorm voordeel op als je je vijanden uit weet te putten door ze te slaan en hun combo’s te laten missen. Wanneer hun Ki op is en je de vijand nog een klap geeft, raakt hij verlamd en kan je een aantal tellen vrij aanvallen. Het omgekeerde geldt natuurlijk ook, dus zorg ervoor dat je zelf niet uitgeput raakt. Er zijn verschillende manieren om je Ki hoger te krijgen, net als je health en alle andere bekende attributen. De meest voor de hand liggende manier is door te levellen maar ook de statistieken van wapens en je uitrusting doen ertoe.
Nioh bevat acht verschillende type wapens. Je kan kiezen voor een enkel zwaard, twee zwaarden, een speer, een bijl of het traditionele Japanse wapen, de kusaragima. Als je vijanden vanaf een afstandje te grazen wilt nemen kan dit ook met een pijl en boog, geweer of pistool. Maak je echter geen zorgen, ‘going in guns blazing’ gaat je niet redden. Gelukkig maar.
Ieder type wapen bevat zijn eigen skilltree. Met skill points die je verdient kan je hier upgrades kopen voor je wapens en vaardigheden. Ik koos ervoor om mijn personage te bouwen op een manier waarbij de bijl het meest effectief zou zijn. In de skilltree kocht ik onder andere een ‘heavy attack’ die, met een goed gemikte klap, een grotere kans geeft om mijn tegenstander te verlammen. Tijdens het vechten kan je in een aanvallende, verdedigende of gebalanceerde stand gaan staan. Ik sta meestal in de aanvallende stand met mijn bijl, dus koos ik een upgrade waarbij ik in de aanvallende stand tijdens het blocken mijn Ki kan regenereren. Ik hoop dat je begrijpt dat je alle kanten op kan met het bouwen van je personage. Nioh is in alles geïnspireerd op Dark Souls en Bloodborne. Het voegt echter net wat extra ingrediënten (uit de tuin van Ninja Gaiden?) aan het sausje toe waardoor het totale gerecht anders, maar minimaal even fenomenaal smaakt. Bovendien is de hele Japanse setting, waarnaar de game verhuist na de proloog, verfrissend voor het genre.
Is pijn fijn?
Zoals eerder aangegeven vecht je tegen mensen en demonen genaamd Yo-Kai welke bekend zijn uit de Japanse mythologie. Ik citeer uit mijn Yo-Kai Watch-review: “De mythe vertelt dat het niet zozeer de mensen zelf zijn die kwaad, verdrietig, hebzuchtig of gemeen zijn. Het komt door onzichtbare geesten die een negatieve invloed hebben op de gemoedstoestand van mensen.” Nioh gaat natuurlijk een stapje verder, hier nemen demonen echt bezit van mensen waardoor ze muteren naar afgrijselijke wezens. Dit wordt pas echt duidelijk tijdens het gevecht tegen de eindbaas van de proloog: Derrick the Berserker. Nadat een schimmig figuur opduikt om je te vertellen wat Amrita precies doet, laat hij dit ook eventjes in de praktijk zien. Met een adrenalinestoot en een berg concentratie weet ik de eerste baas tijdens mijn eerste poging te verslaan. Is dit een voorbode voor de moeilijkheidsgraad van Nioh? Nee … Nee … Ehm, nee. Heb ik al gezegd dat dit niet zo is? Dit is namelijk niet zo. Sterker nog, tijdens mijn verdere gevechten met bazen heb ik niet één baas gedurende mijn eerste tien pogingen weten te verslaan. Des te groter was de euforie toen ik alle loot kon oprapen van de bazen die het gevecht met mijn bijl uiteindelijk toch verloren. En oh ja, voorafgaand aan deze epische gevechten heb ik ook diverse situaties gehad waarop ik het uitschreeuwde omdat ik een klein momentje onoplettendheid of onderschatting tentoonspreidde. Souls-spelers herkennen dit en zullen beamen dat pijn in het geval van dit genre games best lekker is.
Wereld van herkenbaarheid en verandering
Souls-spelers zullen veel aspecten die de serie kenmerken herkennen in Nioh. Zo verdwalen spelers nog steeds in hun zoektocht naar een shortcut om zo sneller bij het volgende save point te komen. Je krijgt daarnaast voor elke vijand die je verslaat punten die je kan uitgeven om een hoger level te bereiken. En ook de levenselixers zijn weer zeldzaam. Deze moet je grotendeels zien te sparen door het verslaan van vijanden, op de manier die we kennen uit Bloodborne.
Maar Nioh is meer. De langere, en tevens erg fraaie, cutscenes zijn aanwinsten voor een game die af en toe tergend moeilijk kan zijn. Helaas blijft het verhaal uiteindelijk wat vaag en de redenen waarom William zich mengt in dit gevecht roepen vraagtekens op. In tegenstelling tot de Souls-games kies je je missies vanuit een wereldmap. Wanneer je een missie hebt gehaald kan je in ditzelfde gebied een zijmissie doen voor betere loot. Ook kan je dezelfde missie overnieuw spelen in Twilight Mode, welke nog uitdagender is. Een andere toffe toevoeging is de Guardian Spirit. Dit zijn wezens die je met een ultieme aanval helpen wanneer je meter opgeladen is, en je tegelijkertijd op het driehoekje en rondje drukt. Zo begon ik met Daiba-Washi, een havik met de kracht van de wind. Wanneer je deze aanval activeert ben je bovendien tijdelijk extra beschermd. Hint: dit is vooral erg fijn op het moment dat je nog twintig procent van het leven van een baas moet zien af te snoepen.
Samen is niet alleen
Nioh kent een redelijk uitgebreide multiplayer. Het is vermakelijk om samen met andere spelers de levels door te spelen. Door een geheim wachtwoord in te stellen is het (net als in Bloodborne) mogelijk om met vrienden te spelen. Het oproepen van willekeurige mensen die je komen helpen is natuurlijk een andere optie. Nadat je de eerste baas hebt verslagen is er bovendien een hele nieuwe optie, de zogenaamde Tori Gate. Hier kan je een missie starten met een vriend of willekeurige speler. Het nieuwe aspect is dat je hier de geselecteerde missie moet weten te halen van begin tot eind, zonder gebruik te mogen maken van de checkpoints (bonfires in de Soulsgames). In ruil hiervoor mag je iets vaker doodgaan. In deze spelmodus staat er namelijk een extra balk in beeld, welke leeg begint te lopen op het moment dat jij of je maatje verslagen wordt. Dit kan je stoppen door de ander te reviven. Is de balk leeg? Dan is het einde verhaal en moeten jullie allebei overnieuw beginnen. Dit is ook weer iets waarin Nioh vernieuwend tracht te zijn en dit valt te prijzen. Het werkt goed en het zorgt voor een andere dynamiek in de gameplay.
Op het moment van schrijven is PVP helaas nog niet beschikbaar. Wel kan je AI-gestuurde geesten van verslagen spelers oproepen om tegen te vechten, maar dit voelt toch niet zoals het hoort te zijn. Team Ninja zegt hieraan te werken. De echte PVP-mode zal kort na launch gratis beschikbaar worden gesteld.
Conclusie:
Nioh is overduidelijk geïnspireerd op de Soulsgames. Waar andere games in het genre (zoals Lords of the Fallen) faalden in het creëren van hun eigen identiteit, is dit juist het sterkste punt van Nioh. Het regenereren van Ki (uithoudingsvermogen) zorgt ervoor dat de game sneller wordt naarmate je dit goed onder de knie krijgt. Bovendien is het hierdoor mogelijk om een aanvallendere speelstijl te ontwikkelen dan ooit tevoren, maar ook de verschillende standen waarin je kan staan tijdens het vechten dragen hieraan bij. Bloodborne prees ik eerder om zijn lonende aanvallende gevechtssysteem, maar Nioh tilt dit misschien wel naar een nog hoger niveau. Bovendien waait de Japanse setting als een frisse wind door het genre en het toevoegen van Spirit Guardians doet hier vrolijk aan mee. Het voorlopige gemis van een PVP-ervaring is een klein minpuntje, maar de vernieuwende Tori Gate-gamemode compenseert vooralsnog genoeg. Nioh is uiteindelijk geen Souls-kloon. Nioh is Nioh. En Nioh is voor mij een potentiële GOTY. There… I said it!
Deze review is geschreven door Rick van der Linden.
Oordeel Nioh (PS4)
- Graphics
85 - Gameplay
95 - Originality 95
- Sound 90
- Replay 90
- Eindcijfer 91
482 
1)
04-02-2017 18:53
