Terug naar 2D
Prince of Persia: The Lost Crown is een actie-avontuur in de Metroidvania-stijl. Dit betekent dat je begint in een grote wereld die aanvankelijk redelijk afgesloten is, maar zich geleidelijk aan voor de speler opent. Het kan goed zijn dat je aan het begin van de game bijvoorbeeld een kistje of deur ziet, maar er nog niet bij kunt totdat je een bepaalde vaardigheid hebt vrijgespeeld. De Prince of Persia-franchise is bij uitstek geschikt voor dit type game, en het is dan ook niet echt een verrassing dat Ubisoft dit idee groen licht heeft gegeven. Wat echter wel verrassend is, is de studio achter deze game: Ubisoft Montpellier. Deze studio is bekend van onder andere de platformspellen uit de Rayman-serie en de cultklassieker Beyond Good & Evil.
Dat deze studio een goede platform game kan maken is geen geheim, maar een goede Metroidvania is andere koek. Gelukkig lijkt de studio helemaal thuis te zijn in het genre, want deze Prince of Persia staat als een huis. Of moeten we paleis zeggen?
In The Lost Crown kruip je in de huid van Sargon: een jonge krijger uit de Immortals-clan die de taak krijgt de vermiste prins op te sporen. Je speelt dus niet als de prins uit de titel, wat vanwege verhaaltechnische redenen een logische keuze is. Gewapend met je twee trouwe zwaarden trek je het Qaf-gebergte in op zoek naar de verloren stad, de god van tijd en kennis, en natuurlijk de prins. Het is een boeiend verhaal met intrigerende personages die Sargon helpen of juist tegenwerken tijdens zijn reis.
Zoeven door het scherm
Hoe verder je komt, des te uitgebreider wordt je arsenaal. Sargon begint slechts met zijn zwaarden, maar al snel krijgt hij een pijl en boog en zelfs krachten waarmee hij de tijd kan beïnvloeden. Tijdens je avontuur verzamel je ook tal van amuletten die elk een unieke vaardigheid met zich meebrengen. Zo geeft de ene je bijvoorbeeld meer levenspunten, terwijl de andere ervoor zorgt dat je meer schade toebrengt wanneer je een vijand vanuit de lucht aanvalt. Op deze manier kun je Sargon naar smaak aanpassen, zodat hij wat beter aansluit op je speelstijl.
Een opvallend aspect van The Lost Crown is hoe soepel het speelt. Met een druk op de knop zoeft Sargon door het scherm en naarmate je meer vaardigheden vrijspeelt wordt dit nog vloeiender. Zo ontgrendel je bijvoorbeeld een dash waarmee je over grote gaten in de wereld kunt springen, maar ook vijanden kunt ontwijken of tegen muren kunt opklimmen. Tijdens het spelen ben ik regelmatig op plekken gestuit met bijvoorbeeld schatkistjes die ik nog niet hoorde te openen, maar door op creatieve wijze gebruik te maken van Sargon's krachten lukte dit toch. Op deze manier biedt dit vrij lineaire avontuur toch veel vrijheid en dat komt goed uit de verf.
Enorm gevarieerd
Iets anders waar zich dit in uit, zijn de zijmissies. Tijdens je avontuur kom je diverse kleurrijke figuren tegen die jouw hulp nodig hebben. Zo ontmoet je iemand die wil dat je acht in de wereld verstopte krijgers een kopje kleiner maakt, maar ook een piraat die zijn papegaai is kwijtgeraakt. Daarnaast kom je regelmatig valse muren en geheime routes tegen, waardoor je reistijd door het Qaf-gebergte korter wordt.
Naast het hoofdverhaal is er dus genoeg te doen en je wordt aangemoedigd om alle hoeken en gaten van de spelwereld te verkennen. Ondanks dat je je regelmatig in eerder bezochte gebieden bevindt, verveelt dit nooit. Dit komt onder andere door de enorm gevarieerde spelwereld die niet alleen bestaat uit gebergtes, maar ook uit een betoverend bos, een slijmerige ondergrondse kerker en een gevangenis. Sommige van deze omgevingen doen zelfs een beetje denken aan de oude 2D Prince of Persia-titels, compleet met vallen, wat een leuke knipoog is voor fans van het eerste uur.
Flitsende dans
Waar de game echt schittert zijn de vele baasgevechten. Elke baas heeft een eigen scala aan moves en met simpel hak- en slawerk red je het niet. Tijdens gevechten is het van groot belang dat je de aanvallen en patronen van je vijanden herkent en daarop inspeelt. Zo kun je gele aanvallen pareren, maar rode moet je juist ontwijken. In de baasgevechten komt dit het beste tot uiting wat vaak resulteert in een soort flitsende dans tussen Sargon en zijn vijand. Ook de vele puzzels die de game kent zijn erg uitdagend, waarbij het een hele verademing is dat Sargon niet om de 10 seconden de oplossing naar het scherm roept.
Ik heb het spel grotendeels op de standaard moeilijkheidsgraad gespeeld, waarop de bazen een goede uitdaging bieden die eerlijk aanvoelt en nooit frustreert. Voor de hardcore spelers onder ons zijn er nog twee moeilijkere niveaus, er is een makkelijke modus voor beginners én je kunt zelfs handmatig instellen hoeveel schade jij en je vijand elkaar toebrengen.
Optioneel toegankelijk
Het is fijn om te zien dat Ubisoft zoveel moeite steekt in het toegankelijk maken van haar games. Zo kent The Lost Crown ook meerdere opties voor spelers die kleurenblind zijn, kun je indien nodig lastige platformgedeeltes overslaan en is er zelfs een Guided-mode waarin constant op de kaart wordt aangegeven waar je naartoe moet. Uiteraard is dit allemaal optioneel, dus spelers die hier niks van willen weten kunnen ervoor kiezen om dit gewoon niet aan te zetten in de opties. Als kers op de taart is er ook nog de mogelijkheid het spel volledig in het Perzisch te spelen voor de speler die zich nog dieper wil onderdompelen in de spelwereld.
Ook op technisch vlak moeten we deze Prince of Persia prijzen. De game is oorspronkelijk ontwikkeld met de Nintendo Switch in gedachten, waarop het zowel in handheldmodus als in de dock 60 frames per seconde haalt. Ik mocht van Ubisoft aan de slag met de PlayStation 5-versie, waar het spel zelfs 120 frames per seconde behaalt. Dit draagt enorm bij aan het snelle gevoel van de game. Op een enkele keer na, waar het spel voor een seconde iets langzamer draaide tijdens het aanmaken van een autosave, kan ik hier dan ook niks negatiefs over zeggen. Helaas stuitte ik tijdens mijn avontuur wel op een grotere bug. Zo vond ik namelijk de verloren papegaai van de eerdergenoemde piraat, maar toen ik de kamer uitliep verdween deze waardoor de missie niet meer af te ronden is. De missieomschrijving in het menu is ook leeg, dus het lijkt erop dat hier iets mis is gegaan. Onze versie van het spel werd geleverd met een zogenaamde Day 1-patch die enkele foutjes oplost en de moeilijkheid van de game iets beter balanceert, maar op deze manier kan ik het spel niet voor 100% uitspelen, dus hopelijk volgt er snel een tweede patch.
Lang zoet
Ubisoft belooft met Prince of Persia: The Lost Crown een hoofdverhaal van tussen de 20 en 25 uur. Ik heb er zelf 21 uur over gedaan, inclusief een deel van de zijmissies. Dit is aanzienlijk langer dan de gemiddelde Metroidvania-titel, waar je vaak tussen de 10 en 15 uur zoet mee bent. Wil je alles ontdekken, dan kun je daar gerust nog wat uurtjes aan toevoegen. Tel daarbij op dat de game tegen een gereduceerd tarief in de schappen komt – op moment van schrijven zelfs onder de 45 euro – en ik kan gerust zeggen dat je met The Lost Crown meer dan waar voor je geld krijgt. 2024 is nog maar net begonnen en we hebben nu al te maken met een topper. Dit zou er wel eens eentje kunnen zijn voor de eindejaarslijstjes.
Conclusie
Prince of Persia: The Lost Crown is niet alleen een terugkeer naar oude glorie. Het is ook nog eens een belachelijk vette Metroidvania. De diversiteit in vijanden, krachten en omgevingen zorgt keer op keer weer voor verrassingen en houdt daarmee de spelervaring fris. Het heeft even geduurd, maar wij zijn blij dat de prins van Ubisoft weer terug is.
8.8
5.6
2692 
5)
11-01-2024 18:55
. Het is het waard!
