Re-Reboot
Waar Tomb Raider een sterk oorsprongsverhaal was voor Lara Croft, begint ze in Rise of the Tomb Raider pas echt de titulaire heldin te worden. De verschrokken overlevende is nu een nieuwsgierige avonturier die de dromen van haar vader najaagt. Dit komt prachtig naar voren in de opening van de game, waarin Lara vastbesloten op Siberische bergtoppen lawine’s ontwijkt en door antieke tempels in Syrië slingert. Gewapend met pistolen en moderne klimspullen is het ouderwetse Tomb Raider gevoel weer helemaal terug. Rise of the Tomb Raider lijkt misschien een maffe titel voor een tweede game, maar het voelt wel degelijk aan als de start van Lara’s ‘echte’ Tomb Raider-identiteit. Hiermee zet Crystal Dynamics een sterk vervolg neer dat mooi voortborduurt op de ontwikkelingen van de vorige game, maar stiekem is het ook een prima instappunt voor nieuwe gamers.
Leugens
Al is Rise of the Tomb Raider nog steeds een schat van een game, zou ik het niet per se een meesterwerk noemen. Er zijn namelijk wat imperfecties om over te zeuren. Zo zou het verhaal zeker geen Oscars winnen, daarvoor zijn de plottwists net te kort door de bocht. Daarnaast zijn de stealth-gameplay en het schietwerk nog steeds te klungelig. Zo had ik een paar soldaten recht voor iemands neus uitgeschakeld zonder dat de beste man iets doorhad. Zodra er een lichaam ontdekt werd, wist hij echter met zijn vriendjes direct naar de andere kant van de map te rennen – precies daar waar ik zat te schuilen in een perfect struikje – terwijl hij over de walkie-talkie schreeuwde dat Lara overal zou kunnen zijn. Je zou dit kunnen construeren als uitstekend acteerwerk van de willekeurige soldaat naar zijn collega’s, maar ik zie het toch echt als gemakzuchtige AI voor de vijanden. Het richt- en schietwerk steekt best goed in elkaar wanneer je eenmaal gewend bent aan de controls. Toch stond ik meermaals spontaan met blikjes te gooien, te herladen of aan een hendel te zwaaien omdat deze bezigheden allen op het vierkantje ingesteld zijn. Kleine gemiste kans om dit balanspuntje niet te corrigeren in deze zo-goed-als-definitieve versie.
Vakantiekiekjes
Zo, nu we de ‘nitpicks’ uit de weg hebben, kunnen we het hebben over de rest van de game, wat gelukkig alle zeurpuntjes met gemak overschaduwt. Ten eerste heeft Crystal Dynamics er echt een kunst van gemaakt om Lara ergens om een hoekje te laten lopen, of een idyllisch bergtopje te beklimmen, om haar plots middenin een levende ansichtkaart neer te zetten. Spierwitte bergen, kletsende watervallen, mossige tempels en letterlijk schitterende zandkastelen; mijn linkerduim zat geregeld bibberend van anticipatie klaar boven de screenshotknop. Er wordt geen enkele kans gemist om de indrukwekkende graphics uit te stallen, welke op de PS4 met Full-HD 180 extra pixels tellen vergeleken met de Xbox One. Jammer genoeg haalt deze versie geen 60 FPS zoals Tomb Raider Definitive Edition op de PS4. Maar daar kom je wel overheen wanneer je opgaat in alle details, zoals het eveneens prachtige sound design van sneeuw dat echt knispert onder je bergschoenen, of de soepele animaties wanneer Lara haar lokken staat af te drogen in een pittoreske watertempel.
Tempo
Ten tweede is daar de opzet van de game: er wordt voortdurend afgewisseld tussen secties waarin je door een tempel klautert en puzzelt, in de wildernis probeert te overleven, of momenten waarin je een klein leger soldaten probeert te vermijden dan wel creatief op te blazen. Er is wel een klein probleempje met al deze variatie, voornamelijk de stealthsecties en het puzzelen gaan hierdoor nooit echt de diepte in. Nu vind ik dit dat in het geval van stealth best acceptabel, dit is tenslotte geen Hitman. Toch had ik sommige puzzels best een graadje moeilijker willen zien. Ze zijn best leuk om uit te vogelen, maar de doorgewinterde denker vindt ze vast niet verzadigend. Desalniettemin zorgt de gevarieerde gameplay ervoor dat de hoofdgame, die zo’n twintig uur lang is, een erg mooi tempo heeft. Je springt van een Michael Bay-achtige actiescène naar een rustig verhaalmoment, om vervolgens weer wat te puzzelen, te platformen, te schieten en wat te verkennen. Geen enkel moment duurt te lang en de overgang tussen elk type gameplay voelt erg natuurlijk aan. Als Rise of the Tomb Raider een film zou zijn, dan maakte het simpele verhaal misschien niet zo veel indruk, maar de strakke editing zeker wel.
Onzichtbare Muren
Ten derde het belangrijkste pluspunt: die verkenningsdrang. Hetgeen wat Tomb Raider een eigen identeit geeft, nu Uncharted als sparringspartner flink wat exemplaren verkoopt, is het gevoel dat het oproept. Die tempels die erom vragen opengebroken te worden. Uncharted is een ontzettend mooie Hollywood-achtige achtbaanrit – al was de laatste uiting ietsjes minder lineair – maar de waarde van Rise of the Tomb Raider ligt in de semi-open omgevingen. Het lijkt misschien raar om een paar van de tofste tempels te verstoppen als optionele extraatjes op de map. Maar zelden kreeg ik zo veel zin om bonuscontent op te gaan zoeken, en de tempels zijn hier zeker de moeite waard. Sommige openwereldgames gaan te ver en geven een overdosis aan herhalende sidequests, andere games gooien het veel meer op een lineaire en filmische aanpak. Rise of the Tomb Raider lijkt een soort gulden middenweg gevonden te hebben. Je speelt door een gevarieerd hoofdverhaal en tussendoor kom je langs semi-open gebieden, zoals een verborgen dorpje in de Siberische wildernis, waar je precies genoeg optionele content aangeboden krijgt om niet te verdrinken in een zee van vrijheid, maar waardoor je juist gestimuleerd wordt om alle verborgen plekjes op te zoeken.
Polygoon-arme Lara
Genoeg gekwijld over de originele game, er is ook nog een hele reeks DLC om naar uit te kijken. De Endurance Mode en Cold Darkness Awakened voelen hierbij meer als echte bonusmodi die achteraf bedacht zijn. Dan is Endurance Mode toch wel de meer interessante van de twee, mits je een uitdagende en procedureel gegenereerde wereld kan waarderen waarin je zo lang mogelijk probeert te overleven. Het is hier verdomde moeilijk om niet te verhongeren, bevriezen, opgegeten, neergeschoten of gespietst te worden terwijl je Relics verzamelt. Zelfs op de gewone ‘Tomb Raider’ moeilijkheidsgraad werd ik genadeloos afgemaakt. Gelukkig kan je het nu ook in co-op proberen, wat toch weer iets scheelt. Baba Yaga: The Temple of the Witch is de beste van de ‘oude’ DLC. Een extra sidequest waar je na een uur wel doorheen bent, maar die vergeleken met de behoorlijk realistische hoofdgame wat bovennatuurlijke variatie brengt. De confrontatie met Baba Yaga is hierbij extra tof, deze combineert puzzel-/schiet-/platformgameplay in een magisch eindbaasgevecht. Deze DLC is stiekem nog beter als je een van de nieuwe bonuskostuums aantrekt, namelijk die van de polygoon-arme Lara die rechtstreeks uit Tomb Raider II is gesprongen. De blokkerige handjes en paardenstaart zien er niet uit, maar passen eigenlijk prima in de onrealistische en trippende beelden van het Baba Yaga-verhaal.
Essentieel Extraatje
De splinternieuwe DLC, genaamd Blood Ties, geeft ons eindelijk weer de kans om Croft Manor te verkennen. Helaas kunnen we niet meer zwemmen, een trainingparcours afleggen of de butler Winston in de koelkast opsluiten zoals in Tomb Raider II. Maar wel krijgen we een Gone Home-achtig verhaaltje dat zich in ongeveer een uur vertelt via gevonden brieven en een flinke stapel cassettebandjes. Het is eigenlijk moeilijk te geloven dat dit een extraatje is, want het achtergrondverhaal van Lara’s ouders sluit uitstekend aan bij het verhaal van de hoofdgame. Blood Ties staat onder een speciaal kopje in het hoofdmenu, maar eigenlijk had Croft Manor beter in de hoofdgame verwerkt kunnen worden. Het verrijkt namelijk het originele verhaal zodanig dat het aanvoelt als verplichte kost. Lara’s Nightmare daarentegen is wel een echt extraatje. Het zet Lara, een selectie wapens en drie zwevende vuurbalspugende doodshoofden op willekeurige plekken in Croft Manor neer. Vind je ze en knal je ze uit de lucht dan vind je een eindbaas in de grote hal. Wordt je ondertussen neergehaald door de vijanden die half geest, half zombie zijn, dan moet je helemaal opnieuw beginnen in een andere configuratie. Het is best een leuke variatie op Blood Ties, maar het voegt in tegenstelling tot de speurtocht in Croft Manor vrijwel niets toe aan het verhaal van Rise of the Tomb Raider.
Tomb Raider VR
Mocht je toevallig PlayStation VR in huis hebben, dan kan je Blood Ties ook in first-person spelen. Hierbij kan je zowel vrij rondlopen, als de minder misselijkmakende teleporteerfunctie gebruiken om rond te bewegen zoals in een ouderwets point-and-click-adventure. In VR krijg je veel meer waardering voor de details in de omgeving, zoals bakstenen die uitsteken of spinnenwebben die ergens voor hangen of je kan gewoon de sfeer opsnuiven in de grote hal. Het is een toffe bonus voor PS VR-bezitters, maar het maakt nog niet optimaal gebruik van Lara’s wereld. Als men op de een of andere manier tempels in VR beschikbaar zou kunnen maken, zonder klim- en klauterwerk maar met extra uitdagende puzzels; dan zou dat zomaar een grote hit kunnen zijn. De sfeer van Croft Manor in VR is namelijk uitstekend, maar de Blood Ties-DLC leent zich meer voor verhaal dan voor prachtige uitzichten.
Nieuwerwets
Ontdekkingsdrang, dat is iets wat ik al een tijdje mis in mijn gamebibliotheek. Er zijn al genoeg achtbaanritjes en onbehapbare, gigantische open werelden te vinden. Maar games waar je een week zoet mee bent en die gewoonweg vragen om uitgespeeld of ontdekt te worden, daar mogen er best meer van zijn. Rise of the Tomb Raider mag dan wel een hippe reboot zijn met survival, een minder seksistische Lara en toffe VR-foefjes, maar van binnen is het een lekker ouderwetse game. Gek is dat de individuele onderdelen niet altijd even indrukwekkend zijn. De puzzels mogen uitdagender, de stealth kan beter en het schieten werkt ook niet altijd perfect. Maar samen vormen alle stukjes gameplay een heerlijk avontuur dat meer is dan de som der delen. Al met al, een prima cadeau voor Lara’s twintigste.
Deze review is geschreven door Martijn Hamerling.
Oordeel Rise of the Tomb Raider: 20 Year Celebration (+PSVR) (PS4)
- Graphics
95 - Gameplay 90
- Originality 90
- Sound 95
- Replay 90
- Eindcijfer 92
5.9
6.0
203 )
14-10-2016 13:12
1)
14-10-2016 13:14
