Deze remake van Silent Hill 2 presenteert zich aanvankelijk als een conventionele survival horror. Het ondertussen welbekende over-de-schouder-perspectief incluis. Waarin het echter verschilt van klassiekers als Resident Evil is de minimalistische focus die het heeft. Hier vind je geen ingewikkelde inventory management of gigantische arsenalen aan wapens om hordes vijanden mee neer te maaien. In plaats daarvan richt Silent Hill 2 zich, in de beste momenten althans, op het neerzetten van een verontrustende, surrealistische ervaring. Om dat optimaal te realiseren spannen verhaal, audiovisuele presentatie en zelfs de controls op geniale wijze samen.
Horror voor de geest
Om te beginnen dat zoveel geprezen verhaal. Ik heb gelukkig de afgelopen twee decennia succesvol details over het plot van Silent HiHHHill 2 vermeden. Dat is absoluut het beste uitgangspunt om aan deze remake te beginnen. Spoilers zijn in deze tekst niet te lezen, maar ik licht wel een tipje van de sluier over de opzet van de game. Hoofdpersoon James Sunderland is naar het afgelegen dorpje Silent Hill gereisd nadat hij een brief heeft ontvangen van zijn overleden vrouw. Zij nodigt hem in die brief uit om haar op te zoeken in ‘hun plekje’. Vanaf dat punt wordt de speler losgelaten.
Het spel vertrouwt erop dat je zelf nadenkt over de vreemde brief en de dromerige taferelen die je aanschouwt in het natte dorp. Hierbij wordt niet geleund op talloze, ellenlange cutscenes die haarfijn uitleggen hoe de horrorvork in de Freudiaanse steel zit. Een groot deel van het speelplezier schuilt in het interpreteren van de surrealistische fenomenen die James tegenkomt. Waarom is het hele dorp gehuld in een onwaarschijnlijk dikke mist? Waarom hebben vrijwel alle (erg ranzige) vijanden een sensuele en soms ronduit akelig erotische kwaliteit? Door het dorp nauwkeurig te verkennen en goed op te letten bij de spaarzame dialogen kunnen net genoeg hints gevonden worden om een antwoord op dit soort vragen te construeren. Veel spelers zullen dus wegkomen met een andere invulling van het verhaal, des te meer omdat er verschillende eindes te behalen zijn.
Nachtmerrie
Misschien wel de grootste kracht van Silent Hill 2 is de atmosfeer. Deze is werkelijk onontkoombaar dankzij een ijzersterke audiovisuele presentatie. De Unreal Engine 5 maakt een haast fotorealistische weergave mogelijk, wat gecombineerd met een duister, surrealistische randje leidt tot een angstaanjagende ervaring. De rillingen liepen regelmatig letterlijk over mijn lichaam. Net name de belichting is fantastisch en draagt bij aan de horror. Veel interieuromgevingen zijn erg donker, waardoor James afhankelijk is van zijn zwakke zaklampje om nog iets te kunnen zien. Dat is op zich al oncomfortabel, maar wanneer het spel bijvoorbeeld mannequinachtige vijanden verstopt in een donkere kamer met mannequinpoppen … dan zit je hart echt in je keel.
Minstens zo belangrijk voor de atmosfeer is de geweldige audio. Meestal is de soundscape vrij stil en subtiel, maar zo nu en dan treden ondefinieerbare geluiden naar de voorgrond. Al bij het betreden van Silent Hill wordt James getrakteerd op een constant gezoem en gedreun wat zich na een tijdje als een sirene nestelt in je onderbewustzijn. Zelfs als er niks gebeurt, houdt de game de speler zo in spanning. Wat te denken van smakgeluiden die uit de muur lijken te komen of constante gallopeergeluiden? Elke omgeving krijgt door vergelijkbare geluidsontwerpen als het ware zijn eigen ‘textuur’. Vanzelfsprekend is het aan te raden om met een goede audio-installatie of koptelefoon te spelen. De audio is zeer gelaagd en gaat door merg en been. Bovendien zijn geluiden van vijanden vaak goed te plaatsen, waardoor je je beter kan verweren. Een van mijn favoriete features is het steeds luider wordende geruis van een radio als een vijand in de buurt is. Dit zorgde vaak voor onmiddellijke paniek en spastische camerabewegingen van mijn kant. Als je zonder koptelefoon speelt komt deze ruis uit de DualSense, wat het nóg verontrustender maakt.
Helaas kampt Silent Hill 2 nog met wat technische problemen. De eerste hiervan is overduidelijk aanwezige ghosting op snel bewegende objecten als vliegende boomblaadjes en vonkjes. Dit probleem is aanwezig bij zowel de 30 als 60 FPS-modus. Dat brengt ons bij het grootste probleem: de onstabiele framerate. Geen van beide modi haalt constant hun FPS-doel. Vooral bij de 30 FPS-modus is dat teleurstellend. Toegegeven, het spel ziet er dan indrukwekkend uit en schotelt af en toe knappe ray tracing-effecten voor. Toch zou de framerate niet in mogen kakken, maar dat doet het met name tijdens gevechten wel degelijk. De Performance-modus is wat dat betreft nog variabeler, waarbij de framerate zelfs geregeld onder het VRR-bereik (48-120 Hz) komt en het beeld dus schokkend wordt, ook als je speelt op een scherm dat VRR ondersteunt. Bovendien oogt het beeld in deze modus soms wat rommelig. Voornamelijk omgevingen met veel reflecterende oppervlaktes, zoals waterplassen, vertonen dan ongemakkelijk veel shimmering. Een ander klein euvel is het langzaam inladen van textures op objecten die James op kan pakken. Het kon de pret voor mij niet wezenlijk drukken, maar het is jammer dat dit spel eigenlijk gemaakt lijkt te zijn voor de PlayStation 5 Pro.
Minimalistische gameplay
Zoals eerder aangehaald is Silent Hill 2 geen game met al te complexe gameplaysystemen. Meestal verkent James ‘op zijn gemak’ een omgeving. Om hierbij recht te doen aan de prachtige graphics is er meestal geen UI aanwezig. Zo kan de speler zich goed concentreren op het oplossen van puzzels, speuren naar ammunitie, injectienaalden (wat schijnbaar goed is voor de gezondheid) of verdiepende notities. Vaak heb je alle gelegenheid om te verkennen en de omgeving te ‘lezen’ om zo een beter beeld te krijgen van wat er in vredesnaam aan de hand is in dit vreemde dorpje. Zo nu en dan moet een vijand verslagen of vermeden worden. Dit is helaas de zwakke schakel in de game. Het slaan, ontwijken met een druk op de knop en schieten is allemaal functioneel, maar niet uitzonderlijk.
Dat hoeft op zich geen probleem te zijn. In een survival horror is het nou eenmaal van belang dat de dreiging van geweld bestaat. In het laatste deel van het spel komt de focus helaas te veel op dit geweld te liggen. Hele secties laten je een paar dozijn vijanden omleggen als een soort vermoeide Rambo. Dat voelt een beetje aan als opvulling en dat heeft het spel niet nodig. Uiteindelijk zag ik de credits na 17 uur voorbijrollen, wat aan de lange kant is voor dit genre (en aanzienlijk langer dan de originele Silent Hill 2).
Conclusie
De remake van Silent Hill 2 is een diep indrukwekkende game. Niet alleen is het gemakkelijk het engste spel dat ik ooit gespeeld heb, het is ook nog eens een onweerstaanbaar mysterie dat blijft boeien. De psychologische horror is na meer dan twee decennia nog altijd relevant. De grafische presentatie is zeer knap en bijzonder effectief, wat het makkelijk maakt de paar technische foutjes te vergeven. Qua audio is het spel van de hoogste orde en op zichzelf al in staat om de rillingen over het lijf te laten rennen. Dat de game op het gebied van gameplay wat minimalistisch is, komt het meestal ten goede. Alleen het vechten is helaas iets te nadrukkelijk aanwezig en hindert de verder uitstekende pacing. Desalniettemin is het een groot goed dat Silent Hill 2 nu eindelijk voor een modern publiek beschikbaar is.
10
8.5
44 )
22-10-2024 22:26
