Nu bijna 10 jaar later brengt Bandai Namco een remaster uit van Tales of Vesperia. Van de exclusiviteit van de Xbox 360 in de vorige generatie is niets meer over; Tales of Vesperia: Definitive Edition is te verkrijgen op de PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en PC. Dus nu kan iedereen kennis maken met het “Tales of”-spel dat door velen wordt geprezen. Zal het 10 jaar oude spel met een nieuw likje verf zich nog staande kunnen houden?
Het oog wil wat
Op grafisch gebied is de remaster prima te noemen. Het nieuwe likje verf zorgt ervoor dat de resolutie naar 1080P gaat en voor de PlayStation 4 Pro en Xbox One zelfs naar 4K. Het tekenfilmstijltje dat gebruikt werd zorgt voor een tijdloos design en maakt dat het goed mee kan met de huidige grafische eisen. Al zul je hier en daar wel zien dat een bepaalde muur of NPC er niet helemaal fantastisch uitziet, maar dat is niet hinderlijk. De animaties zijn hier en daar soms wat houterig.
Voor deze uitgave zijn wel de extra’s die in de Japanse heruitgave zaten toegevoegd, welke bestaat uit extra missies om te doen, extra baasgevechten en twee nieuwe speelbare personages. De personages worden via wat extra stukjes verhaal beter in het team en verhaal verweven. Ook is er nu de optie om met Engelse of de originele Japanse stemmen te spelen.
Het avontuur begint
Verwacht van het verhaal niets wereldschokkends. Het is onderhoudend voor een JRPG en voelt hier en daar ook wat verfrissend aan met een diepere laag dan dat je zou verwachten. Dit komt voornamelijk door de manier waarop de hoofdpersonages zijn geschreven. Het hoofdpersonage Yuri Lowell is niet het meest standaard JRPG-karakter wat je maar kunt bedenken. Het is niet iemand uit een adellijke familie die alles is kwijtgeraakt, daarentegen is hij een uit zijn functie gezette soldaat, die met zijn hond Repede tussen het gewone volk leeft. Hij heeft een eigen soort van rechtvaardigheid en de keuzes die hij in bepaalde situaties maakt zijn soms verrassend en onvoorspelbaar te noemen.
De rest van de hoofdpersonages die je tijdens het spelen tegenkomt zijn soms wel vrij standaard te noemen, maar de interactie tussen de personages zorgt ervoor dat het niet saai wordt. Zo is er de adellijke prinses Estelle die natuurlijk nog nooit buiten het paleis is geweest en is er een jonge avonturier genaamd Karol. Deze twee mogen elkaar in het begin totaal niet. Karol vind Estelle eigenlijk maar een nietsnut, maar naarmate het verhaal vordert krijgen ze toch respect voor elkaar en worden ze dikke vrienden. De kenmerkende skits uit de “Tales of”-spellen zijn natuurlijk ook aanwezig en zorgen voor meer achtergrond voor het verhaal, of leggen bepaalde gebeurtenissen nog eens extra uit. Ze zijn niet allemaal serieus; sommigen zijn ook gewoon grappig. Zo vond ik de skits met de hond Repede fantastisch. Het eigenwijze karakter van Repede wordt hier vaak benadrukt, wat voor grappige momenten zorgt.
Even de frustraties wegwerken
Tijdens de gevechten komt toch wel het meest naar voren dat je een spel speelt dat eigenlijk al tien jaar oud is. Het actiesysteem dat gebruikt wordt werkt wel goed en er zit ook zeker genoeg diepgang in. Het aan elkaar rijgen van de verschillende Artes geeft genoeg voldoening. Alleen loopt het niet allemaal zo soepel als dat je misschien gewend bent van bijvoorbeeld Tales of Berseria. Wat voornamelijk hinderlijk is aan het begin is dat het net wat langer duurt voordat het spel registreert dat je een bepaalde knop indrukt doordat er nog een animatie aan de gang is. Dit is bijvoorbeeld hinderlijk als je wilt verdedigen en denkt dat je de knop op tijd hebt ingedrukt. Echter ben je volgens het spel te laat (want het personage zat nog in een animatie), waardoor je tegenstander kan aanvallen en je onnodig schade oploopt.
Tijdens de gevechten bewegen de personages zich voornamelijk van links naar rechts over het platte vlak. Er is wel een optie om vrij rond te lopen, maar daarvoor moet je dan de L2-knop ingedrukt houden, waarna je met de linker stick kunt rondlopen. Aan de ene kant voelt het allemaal wat omslachtig en onnodig ingewikkeld. Aan de andere kant ben je zoveel aan het vechten dat er wel gewenning optreedt. Zeker aan het begin zorgde dit voor frustratie tijdens de baasgevechten.
De diepgang die nodig is
Wat wel heel goed in elkaar steekt is de diepgang in het aanpassen van de personages. Zo zijn er de verschillende Artes die ieder personage leert, die je weer aan elkaar kunt rijgen tijdens de gevechten om een zo lang mogelijke combo te maken. Ieder personage kan ook allerlei verschillende vaardigheden leren, die gebonden zijn aan het wapen dat het personage gebruikt. Zo ben je met ieder nieuw wapen weer aan het kijken wat voor vaardigheden het personage daarvan krijgt. Deze wapens kun je weer zelf maken met de spullen die je krijgt van de gevechten tegen de monsters. En er zijn genoeg cosmetische kledingstukken aanwezig om de personages naar jouw wensen aan te kleden.
Conclusie
Al met al zou je kunnen concluderen dat de remaster geslaagd is. Het is voorzien van een nieuw likje verf, niemand hoeft het goede verhaal meer te missen met de memorabele personages doordat het op iedere console uit de huidige generatie te spelen is. Het enige dat nog wat gedateerd aan kan voelen zijn de gevechten, maar het systeem is ook tien jaar oud en we hebben te maken met een remaster en geen remake. Echter werkt het wel goed als je het eenmaal in de vingers krijgt.
Deze review is geschreven door Pascal Jongsma.
Oordeel Tales of Vesperia: Definitive Edition (PS4)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality 75
- Sound 70
- Replay 70
- Eindcijfer 72
10
2504 
1)
18-01-2019 00:11
250 uur.
