Maar laat ik eerst kort vertellen waar The Order om draait. In de rol van Galahad zul je een samenzwering op het spoor komen die tot in de hoogste regionen van de overheid voelbaar zal zijn. Galahad is een Ridder van de Ronde Tafel en samen met de andere leden van The Order maakt hij jacht op zogenaamde half-breeds: weerwolven en andere wezens die je tijdens de campagne tegenkomt. Een campagne die je, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad en je vaardigheden, ongeveer vijf tot acht uren zoet kan houden. Maar tijdens het spelen van die campagne zat ik meerdere keren met mezelf in tweestrijd. En uiteindelijk leverde dat zowel een lijstje met positieve als negatieve punten op.
Als een interactieve film
Ten eerste de positieve punten: The Order 1886 zit op het gebied van gameplay prima in elkaar. Het coversysteem werkt uitstekend, de gevechten die je aangaat zijn redelijk uitdagend en ook de toevoeging van verschillende quicktime events gooien geen roet in het eten. Een gegeven wat tegenwoordig altijd maar even afwachten is.
Daarnaast zijn de locaties die je bezoekt vervuld van details. Rondwapperende papiertjes, straatverlichting, regeneffecten die sfeerverhogend werken,... Het komt allemaal voorbij. Grafisch is The Order echt een klasse apart. De textures van de omgevingen, de manier waarop de personages vloeiend bewegen en hoe de hoofdpersonages eruitzien,... Het ziet er simpelweg verbluffend uit.
Het spel voelt mogelijk nog extra filmisch aan dankzij twee zwarte balken in beeld. Ik had een tijdje geleden bij The Evil Within nog een negatieve indruk omdat de zwarte balken bij die game ervoor zorgden dat het overzicht soms verdween, maar The Order weet die valkuil te vermijden door het spel meer lineair te houden. Tijdens het spelen had ik af en toe het gevoel dat ik deelnam aan een interactieve film. Dat is zowel goed als slecht. Ik ben namelijk dol op zowel films als games. Enerzijds bleef ik soms na een cutscene stilstaan omdat ik niet doorhad dat ik alweer verder kon spelen. Zo goed ziet het spel eruit. Maar aan de andere kant is het lastig in te schatten hoeveel tijd van de totale campagne ik daadwerkelijk aan het spelen was, in plaats van de rol van toeschouwer. En hoewel de belangrijkste personages van het spel er levensecht uitzien zullen er af en toe ook beduidend lelijkere karaktermodellen voorbij komen. Ondanks dat het slechts sporadisch voorkomt valt het daarom juist wel extra op.
Cutscenes, schieten en zoeken
Tijdens het spelen zul je meerdere voorwerpen op je pad vinden die je kunt inspecteren en waar je extra achtergrondinformatie over het verhaal mee kunt krijgen. The Order 1886 komt in principe op drie dingen neer: cutscenes, korte gevechten en af en toe rustige stukjes tussen die twee ingredienten in waarbij je rond kunt lopen om de omgeving af te speuren. Die drie elementen wisselen soms hun volgorde af, maar veel meer zul je niet voorbij zien komen. Natuurlijk zijn er een paar kleinigheden zoals sloten kraken, electronica uitschakelen door middel van twee kwikmeters en twee eindbaasgevechten. En die komen in de praktijk neer op QTE’s en het afwisselen van twee slagknoppen.
Wat me ook bij de minpunten brengt: The Order 1886 is misschien indrukwekkend qua sfeer en setting, maar het spel biedt maar heel weinig gameplay. Natuurlijk, wat er is zit goed in elkaar. Maar het neemt niet weg dat het verhaal en de campagne vooral naar meer smaken, en net als je het idee hebt dat je lekker in het verhaal zit, het avontuur vrij plotseling over is. Daar komt bij dat een hoop verhaallijnen nergens heen gaan of vragen onbeantwoord blijven. Het laat vooral de indruk achter dat The Order 1886 meer een inleiding is dan een op zichzelf staand verhaal.
Daarnaast is het tegenwoordig misschien wel geaccepteerd dat een spel een campaign mode met een lengte van een uurtje of acht heeft, maar daar staat vaak tegenover dat er een multiplayerelement aanwezig is. Op dit vlak schiet The Order simpelweg letterlijk en figuurlijk tekort. Het spel heeft geen enkele vorm van multiplayer en er zijn geen extra modi of extra’s om vrij te spelen. Dit terwijl de locaties daar uitermate geschikt voor lijken. Wat te denken van een modus waarbij je The Order tegen weerwolven laat strijden? Of een simpele Hordemodus waarbij je golf na golf van bovennatuurlijke tegenstanders moet verslaan? Helaas, The Order is simpelweg een ervaring die je een, misschien twee keer (voor de trophies), zult meemaken en daarna niet weer.
Gelukkig zijn die trophies wel redelijk makkelijk te verdienen. Ik heb het spel na een uurtje of acht uitgespeeld en ben hard op weg om mijn platinum trophy later vandaag binnen te slepen. Dat brengt me ook bij het antwoord op de vraag of The Order 1886 zijn geld waard is. Naar mijn mening is The Order vooral een game die ideaal geschikt is om een weekend te huren. Of van een vriend te lenen. Het spel biedt simpelweg te weinig waar voor je geld als je het volledige bedrag betaalt. Het neemt niet weg dat spelen met Galahad en de strijd tegen de half-breeds in het Londen van Jack the Ripper, Arthur Conan Doyle en andere historische figuren vooral naar meer doet verlangen.
Conclusie
The Order 1886 is een spel dat me gemengde gevoelens heeft bezorgd. Een toffe setting, lekkere gameplay en indrukwekkende beelden kunnen niet voorkomen dat het spel simpelweg te weinig te bieden heeft. Als een spel goed aanvoelt, er goed uitziet en naar meer doet verlangen is dat normaal gesproken natuurlijk iets positiefs. Maar als je daar zestig euro voor betaalt mag je ook iets van replaywaarde verwachten. En als je alle cutscenes weghaalt zit je dan misschien op vier uurtjes aan gameplay, en dan ben ik nog royaal met mijn inschatting. Al met al voelt The Order 1886 als een tech demo: het ziet er geweldig uit, maakt nieuwsgierig naar meer en speelt lekker maar het voelt alsof je maar een klein beetje van een groter geheel hebt gespeeld.
Oordeel The Order 1886 (PS4)
- Graphics
95 - Gameplay
80 - Originality
60 - Sound 70
- Replay
40 - Eindcijfer 69
444 
4)
15-03-2015 03:03
