De wondere wereld van Borderlands
In 2013 verscheen Tiny Tina’s Assault on Dragon’s Keep; een uitbreiding voor Borderlands 2 waarin de helden van dat spel door Tiny Tina uitgenodigd werden voor een potje Bunkers & Badasses, Borderlands’ variant van Dungeons & Dragons. Deze DLC viel bij veel spelers enorm in de smaak en wordt vandaag de dag nog steeds gezien als het beste dat de franchise tot nu toe heeft voortgebracht. Het was grappig, origineel, bracht spelers naar gebieden die ze nog niet eerder zagen in Borderlands en het schrijfwerk van Borderlands 2 schrijver Anthony Burch was hier het scherpst. Al met al was je misschien vijf uur kwijt aan Assault on Dragon’s Keep, wat het een kort, maar zeer krachtig Borderlands avontuur maakte dat bij veel spelers nog altijd goede herinneringen bovenhaalt.
Je eigen Fatemaker
Het is dan ook niet heel gek dat Gearbox probeert om deze succesformule te herhalen met Tiny Tina’s Wonderlands. Dit keer is het echter een volledig avontuur en niet slechts een kleine DLC waar je in een paar uurtjes doorheen schiet. Tiny Tina is terug met een nieuw potje Bunkers & Badasses en heeft nieuwkomers Valentine, Frette en jou uitgenodigd om het op te nemen tegen de kwaadaardige Dragon Lord. Voor het eerst in de serie kun je helemaal een eigen personage in elkaar zetten in de vorm van een soort onbeschilderde miniatuur die zich tijdens het avontuur ontpopt tot uniek personage. Visueel kun je er van alles aan veranderen, alsook de stem, het geslacht en nog veel meer. Ook kun je kiezen of je bijvoorbeeld een tovenaar wilt zijn of juist iemand die handig is met melee wapens. Het leuke hieraan is dat iedere speler een compleet eigen ‘Fatemaker’, zoals het personage heet, heeft, wat voor de nodige variatie zorgt in multiplayersessies.
Borderlands 3 in een nieuw jasje
Hoewel dit een toffe nieuwe feature is, is de rest van de gameplay van Borderlands grotendeels als vanouds. Het blijft een looter shooter RPG waarin je overspoeld wordt met wapens en gear en je hordes vijanden overhoop moet knallen. Nieuw zijn de spells. Deze variëren echt enorm, van een explosie die vijanden bevriest tot het uit de lucht trekken van een grote meteoriet die vijanden plet. Hoewel dit een leuke nieuwe toevoeging lijkt, is het in de realiteit gewoon een variant op de granaten zoals we die al jaren kennen uit de andere Borderlands-spellen. En dat is een beetje een terugkerend thema in Tiny Tina’s Wonderlands.
In de basis is dit namelijk gewoon Borderlands 3. Van de gunplay, die ijzersterk in elkaar zit, en een groot deel van de wapens tot de verschrikkelijke landkaart en het menu dat op momenten bijna frustrerend is om te navigeren. Het queeste-systeem werkt nog altijd echt vreselijk, waarbij je slechts één tegelijk actief kunt hebben en wanneer je een nieuwe aanneemt deze automatisch de actieve missie wordt, wat voor veel verwarring kan zorgen. Ook is er nog altijd geen weaponwheel toegevoegd, waardoor je in het heetst van de strijd regelmatig staat te knoeien wanneer je een bepaald wapen zoekt in je arsenaal.
Minder geschreeuw
Waar het spel zich echter onderscheid van het derde deel is de verhaalvertelling en de verschillende levels. Het schrijfwerk kan zich helaas niet meten met dat van Borderlands 2, maar het is een stuk leuker, interessanter en vooral minder irritant dan dat van Borderlands 3. Hoewel Tiny Tina’s naam in de titel van het spel zit, hoor je haar niet zo vaak als verwacht en haar geschreeuw komt een stuk minder vaak ten gehore dan in vorige delen. In plaats daarvan neemt ze haar taak als Dungeon Master vrij serieus en probeert ze het verhaal in goede banen te leiden, met alle gevolgen van dien. Dit leidt tot veel grappige momenten en missies, denk bijvoorbeeld aan het moeten bouwen van een robotpapegaai voor een piraat, het op agressieve wijze verzamelen van tanden voor de tandenfee en veel metacommentaar op gamedesign en fantasieverhalen. Non-stop worden er verwijzingen gemaakt naar dingen als De Smurfen, The Witcher, Monkey Island en nog veel meer, die ervoor zorgen dat je altijd benieuwd bent naar wat het spel je straks weer voorschotelt.
Flinke bonenstaak
Qua leveldesign boekt Wonderlands de grootste vooruitgang. Niet langer hoef je je een weg te banen door de zoveelste saaie woestijnplaneet of ijsberg. In plaats daarvan moet je het ditmaal doen met onder andere grote middeleeuwse kastelen, een gigantische bonenstaak waar je zelf de boon voor moet planten en Indiana Jones-achtige tempels in de woestijn, compleet met boobytraps. Tevens navigeer je hiertussen niet langer van level naar level. Nu heb je een grote overworld zoals je die kent uit de klassieke JRPG’s waarin NPC’s je van zijmissies voorzien, je à la Pokémon random encounters tegenkomt en je leuke geheimen kunt ontdekken. Dingen die niet logisch zijn, zoals een kaaschipje dat de weg verspert of NPC’s die eerder op een locatie zijn dan jij terwijl ze later vertrekken, worden weggewuifd onder het mom van een foutje van de Dungeon Master en het feit dat je eigenlijk een bordspel aan het spelen bent, wat het geheel van een grappige twist voorziet vol verrassingen.
Server error
Eerder in deze review kon je al lezen dat niet alles om over naar huis te schrijven is in Tiny Tina’s Wonderlands. En helaas valt daar nog best wat aan toe te voegen. Zo verdween onze questlog meerdere keren, waardoor er geen mogelijkheid was om te zien wat de hoofdqueeste was en welk level er gespeeld diende te worden. Ook stopten de adaptive triggers van de PlayStation 5-controller met werken, hebben wapens en gear in je rugzak soms de verkeerde iconen en blijft het spel geregeld één tot twee seconden hangen. Borderlands, en in het verlengde Wonderlands, is altijd leuker met één of meer vrienden in co-op, maar helaas bleek het extreem moeilijk om het spel op die manier te testen. Wij hebben een hele avond besteed om de co-op werkend te krijgen, maar na een hoop server errors en disconnects hebben we het maar opgegeven. Bijna een week later werkte het nog niet goed en werden we nog steeds regelmatig van het netwerk afgegooid. Afgelopen weekend hebben we dan voor het eerst zonder problemen een succesvolle multiplayersessie kunnen spelen van een aantal uren. Laten we hopen dat het zo blijft.
Leuk avontuur
Al met al zijn wij zo’n 20 uur zoet geweest met het hoofdverhaal en een deel van de zijmissies van Tiny Tina’s Wonderlands. Al hebben we nog lang niet alles gedaan, dus de rest van de optionele content en multiplayersessies zullen hier nog aardig wat speeluren aan toevoegen. Wanneer je Wonderlands op current-gen hardware speelt, kun je kiezen tussen een resolutie- en een performancemodus. Echter levert dit een keer geen keuzestress op voor veel gamers. De resolutiemodus weergeeft het spel namelijk al in 60 frames per seconde met een dynamische 4K resolutie, waar de performance modus het naar 120 fps tilt door de resolutie terug te draaien naar 1080p. Aan de kant van de audio zit het spel ook prima in elkaar. Vooral op het gebied van de stemacteurs. Hier horen we namelijk Ashly Burch, die je misschien kent als Aloy uit de Horizon-spellen, als Tiny Tina, maar ook Andy Samberg, Wanda Sykes en Will Arnett maken hun opwachting. Zeker niet de kleinste namen, en ze zorgen met hun bijdrage, ondanks het gemis van het schrijfwerk van Anthony Burch, voor een van de leukste Borderlands-avonturen tot nu toe. Het is alleen jammer dat het spel op andere vlakken nogal archaïsch aanvoelt.
Conclusie
Hoewel Tiny Tina’s Wonderlands qua presentatie een flinke verbetering is ten opzichte van het vorige deel, weerhouden de technische misstappen en het feit dat dit de kortste Borderlands tot nu toe is ons ervan om Wonderlands blind aan te raden. Spelers die op zoek zijn naar kogelsponzen om op te schieten, verpakt in een leuk verhaal kunnen hier prima hun ei kwijt. Eenieder die gehoopt had op vernieuwing binnen de Borderlands-reeks komt met Tiny Tina’s Wonderlands echter van een koude kermis thuis.
8.8
9.9
834 )
08-04-2022 18:40
18)
10-04-2022 15:12
