Het verhaal van Triangle Strategy speelt zich af op het continent Norzelia. Dit continent bestaat uit drie landen. Aerfrost in het noorden zet in op wetenschap, vrijheid en heeft tevens controle over veel mijnen waar ze waardevolle mineralen vandaan halen. Hyzante is een oostelijke woestijn waar religie overheerst en ook waar streng naar de bruikbaarheid van alles wordt gekeken. Zij hebben tevens een monopolie op zout.
Glenbrook ligt in het westen en het is een groen rijk met rijke landschappen. Ethiek en eer staan in dit koninkrijk hoog in het vaandel. Dit land is ook waar het hoofdpersonage, Serenoa Wolffort, vandaan komt. Hij heeft de leiding over een van de nobele families onder dienst van de koning van Glenbrook. Aan het begin van het spel is Norzelia al dertig jaar in een staat van fragiele vrede. Daarvoor heeft er lang oorlog gewoed om grondstoffen.
Het begin van het spel is nog een beetje traag, maar je raadt het al: door verraad en moord ontstaat er een nieuw conflict en Serenoa komt met House Wolffort daar middenin te staan. Een opzet waarbij er oorlog is tussen drie facties uit verschillende culturen en die andere levensopvattingen er op nahouden is niet bepaald origineel. Fire Emblem: Three Houses bijvoorbeeld deed recent al iets vergelijkbaars. Het verschil is dat Triangle Strategy veel meer nuance brengt en over het algemeen ook meer volwassen overkomt.
Uiteraard zijn er dramatische strijdtonelen en politieke steekspellen. Daarbij zien we geen personages die simpelweg kwaadaardig zijn. Leiders proberen op realistische wijze van de oorlog te profiteren en er zijn ook lafaards die van kant wisselen om hun eigen hachje te redden. Het verhaal heeft wat dat betreft een vrij grimmige toon, maar in dit geval is dat juist intrigerend.
Gelukkig ervaar je dit verhaal niet op passieve wijze. Je dient af en toe harde keuzes te maken. Er wordt bijvoorbeeld gevraagd of je een vriend (tijdelijk?) wilt opofferen om House Wolffort te redden en of je een heel dorp in brand gaat zetten om je vijanden te vernietigen. De keuzes worden gaandeweg steeds moeilijker en dat houdt het verhaal spannend.
Serenoa maakt bovendien gebruik van een democratisch systeem en laat zijn luitenants stemmen. Je luistert vooraf naar hun argumenten en je kunt daar invloed op uitoefenen, maar ook dit is een interessant aspect omdat het knap lastig kan zijn om je team te overtuigen om anders te stemmen. Verschillende routes leiden naar compleet verschillende missies en uiteindelijk ook verschillende eindes, iets dat de game behoorlijk veel replaywaarde verleent. Al met al was ik echt onder de indruk van wat Triangle Strategy met het verhaal presteert.
De Engelse vertaling van het spel komt wel met kanttekeningen. De voice acting is namelijk soms ondermaats en er is ook gekozen voor een stijl waarbij ‘oud Engels’ wordt gesproken. Ik ben daar persoonlijk niet zo dol op en heb uiteindelijk gekozen om op het Japans over te schakelen, maar dat is niet voor iedereen een reële optie.
Ik heb tot nu toe de gameplay nog niet benoemd. Dat is met goede reden, want deze game is in principe een halve visual novel. Wees erop voorbereid dat je heel veel moet lezen in dit spel. Dat betekent gelukkig niet dat de gameplayelementen slecht zijn. Sterker nog, het is een strategiespel van hoge klasse.
Net als in andere strategische RPG’s vecht je op maps bestaande uit een grid van vierkante vlakjes. Je kiest een beperkt aantal units en dan barst een turn-based gevecht los. Triangle Strategy bevat wel RPG-elementen in de zin dat je units levelen en nieuwe vaardigheden leren. Toch zijn in dit spel levels en attributen niet bepalend. Het is wat dat betreft echt een strategiespel waarbij elke unit een schaakstuk is.
Geen personage kan dermate sterk worden dat ze in hun eentje meerdere tegenstanders tegelijk kunnen verslaan. Je moet van tevoren daadwerkelijk goed kijken naar welke units handig zouden zijn voor die map. Heb je beschikking tot hoger gelegen grond? Dan moet je zeker je boogschutters meenemen. Heeft de tegenstander veel units met dikke bepantsering? Personages die magie kunnen gebruiken zijn dan handig.
Tijdens het gevecht is verder positionering natuurlijk van levensbelang. Als je een vijand omsingelt kun je extra hard toeslaan, maar dit principe wordt ook door vijanden uitgebuit. Ten slotte spelen ook terreineffecten een grote rol. Gras kan bijvoorbeeld in de fik worden gestoken, iets dat schade toebrengt als iemand op dat vlakje gaat staan. Verder kun je ook met ijs en elektriciteit spelen om het gevecht in je voordeel te laten verlopen. Niet alleen het verhaal heeft dus diepgang, ook de gameplay is prima verzorgd.
Ik heb de het spel op hard mode uitgespeeld en dat bood lekker veel uitdaging zonder dat het ooit echt oneerlijk werd. De eerste playthrough is zo’n dertig uurtjes en daarna kun je via New Game+ andere eindes proberen te halen. Qua hoeveelheid content zit het dus in ieder geval goed.
Wat betreft graphics maakt de game overigens gebruik van de ‘HD-2D’-esthetiek. Dit is een label die Square Enix gebruikt voor games zoals Octopath Traveler en de aankomende Dragon Quest III-remake. Het zijn in principe pixel graphics, maar dan scherper en met moderne effecten. Ik vind deze stijl mooi in andere games, maar in Triangle Strategy komt het minder goed uit de verf. Het spel oogt op de Switch iets te wazig en de belichting is ietwat onnatuurlijk.
Conclusie:
Triangle Strategy is een waardige spirituele opvolger van klassiekers zoals Final Fantasy: Tactics en Tactics Ogre. Het politieke verhaal heeft inhoud en de lastige keuzes die je moet maken zetten je zowaar aan het denken. De strategische gameplay zorgt ook dikwijls voor prettige hersenkrakers. Kudo’s.
7.7
9.9
238 
1)
21-03-2022 11:18