Throwback
Toen SF in 1992 op de markt verscheen, was het spel iets duurder dan de toen gangbare prijs. Bandai, welke de game in de EU uitgaf voor Capcom, stelde dat dit kwam omdat SF de eerste 16Mbit game op de SNES was. Deze enorme grootte was zowel de verklaring voor de prijs, als voor de (grafische) kwaliteit van SF. SF werd dan ook snel een van de meest populaire spellen ter wereld, wat zelfs heeft geleid dat in 1994 een film van de vechtgame verscheen. Niet gek voor een vechtgame met 12 karakters en een zeer beperkt verhaal, dat zo toch Jean Claude van Damme en Kyle Minogue aan zich wist te binden. In 1994 was er trouwens al een update van de originele Street Fighter II geweest in de vorm van Street Fighter II Turbo. SF op de Switch is officieel een heruitgave van die game uit 1994. Buiten de originele game - inclusief pixel graphics, kleiner beeldformaat en het klassieke geluid - is er ook een moderne art style aan SF toegevoegd, welke de game een manga-achtig uiterlijk geeft. Via het opties menu kun je kiezen in welke modus je SF qua graphics en geluid wilt spelen. Dit is helaas niet ad hoc in een game te doen, zoals in Wonder Boy en zonder toelichting is het best nog even zoeken hoe je gebruik maakt van deze belangrijke toevoeging.
Virtual Console
Over de jaren is SF al meerdere keren voorbij gekomen op de Nintendo consoles in de vorm van de Virtual Console collectie. Dat het spel nu volledig als een nieuwe titel in de fysieke schappen ligt is dan ook niet alleen te wijten aan de grafische toevoeging zoals hierboven beschreven. SF lijkt bedoeld te zijn om het Street Fighter feestje dit jaar te vieren, dus zijn er twee nieuwe personages toegevoegd: Evil Ryu en Violent Ken. Deze personages voegen niet heel veel toe aan het bestaande, zeer diverse roster (19 speelbare vechtersbazen) van SF, maar zorgen er wel voor dat niet iedereen met enkel Ryu of Ken speelt online. Online is namelijk de andere grote toevoeging aan het oude recept. Dankzij de online modus ben je niet meer afhankelijk van couch co-op (wat gelukkig ook nog kan), maar kun je ruzie zoeken met iedereen ter wereld. Helaas vielen mij twee zaken op online: iedereen speelt met Ryu, Ken of een van hun boze versies en de stabiliteit van de gevechten was vreselijk. Mogelijk lag dit aan mijn WiFi, ik hoop het ten zeerste, maar het bleek onmogelijk om een vloeiend potje te vinden.
Way of the Hado(uken)
Om het pakket af te maken, heeft Capcom nog een laatste verrassing aan SF toegevoegd: de spelmodus Way of the Hado. In deze modus speel je vanuit het eerste perspectief van Ryu en mag je door met de Joy-cons te zwiepen vijanden verslaan. Vooral leuk voor iedereen die in 1992 al begonnen was op het schoolplein met het oefenen van Hadoukens en Shoryukens. Leuk voor een keertje: zeker. Maar werkt het goed? Nee, het deed me voornamelijk terugdenken aan Dragon Ball Z op de Wii, toen motion control nog spannend was en de cover ons deed geloven dat we Kamehamehas een op een konden nadoen voor de televisie. De Joy-cons brengen in ieder geval niet de bewegingen die je maakt over op het scherm en wild heen en weer zwaaien is vaak voldoende om een level uit te spelen. Hoe dit anno 2017 nog steeds niet kan werken is mij een raadsel.
Waar voor je geld?
SF is een mooi pakket. Ik moest wennen aan de nieuwe grafische stijl, maar omdat het spel zo lekker speelt in deze modus was ik snel gewend. Dat wennen kostte me 10 minuten. Op dat moment was ik al 8 minuten weer in de flow van het maken van Hadoukens gekomen. Na een totaal van 32 minuten kwamen de credits voor de eerste keer alweer voorbij. Toegeven: het was op normal en Balrog was me een keer te sterk af geweest. Dit is zowel een pluspunt als een nadeel van retro games: je zit er zo weer in, maar de inhoud is vaak niet fors en wel degelijk bekend terrein. Way of the Hado gaat je niet zo lang bezig houden, dus SF valt of staat bij multiplayer. Offline zit dit prima in elkaar, maar online viel mij zwaar tegen. Al zouden de gevechten vloeiend hebben verlopen, dan nog is het enkel voor doorgewinterde fans interessant om de (meestal) korte gevechten tegen anonieme tegenstanders uit te vechten. Dan komt hier het grootste punt van kritiek: de prijs. Was SF een downloadable game geweest met de prijs van een of twee Virtual console games, dan was die prijs gerechtvaardigd geweest. Maar helaas, de prijs waarop Capcom de game in de schappen legt, is niet te billijken. SF zal desalniettemin aardig verkopen door het karige Switch aanbod, maar dit pakket zal voor nieuwe gamers veel te zuinig zijn om hen gelukkig te stemmen. Overigens ontbreekt in deze installatie van SF het ouderwetse auto’s slopen tussen de gevechten door.
Conclusie
Anno 2017 mag je voor de degelijke prijs van Ultra Street Fighter II: The Final Challengers meer verwachten. Het spel heeft een prima oppoetsbeurt gehad, speelt heerlijk, maar verbleekt qua content bij moderne games. Als hommage is SF zodoende prima geslaagd, maar eigenlijk alleen interessant geworden (of gebleven) voor fans van het origineel. Vers geïnteresseerde straatvechters kunnen beter even wachten op de introductie van de Virtual console op de Switch en dan het spel voor een meer gunstige prijs oppikken. SF is het leukst met vrienden op de bank, dus dat die online modus dan ontbreekt mag geen probleem heten.
Deze review is geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel Ultra Street Fighter II: The Final Challengers (Switch)
- Graphics
70 - Gameplay 80
- Originality
60 - Sound 80
- Replay 80
- Eindcijfer 70
5852 
6)
06-06-2017 21:59
