Maar helaas, die heerlijk syntactisch rare naam “Demon’s Souls” behoorde toe aan Sony en dus heette het onofficiële vervolg op Demon’s Souls, Dark Souls. De game kwam in 2011 wereldwijd uit op alle consoles en op de PC en wordt nog altijd gezien als een van de beste games ooit gemaakt. Na twee nieuwe delen achtte FromSoftware de tijd rijp om deze klassieker op te poetsen en opnieuw uit te geven als een remaster: Dark Souls Remastered (DSR).
Notendopje
Mocht je niets met videospellen te maken hebben gehad de afgelopen tien jaar – dan vraag ik me sterk af waarom je deze review leest – zou je misschien gemist kunnen hebben dat de “Souls”-serie een eigen genre op zichzelf is geworden, inclusief blauwdruk voor andere spellen om zich aan te kunnen spiegelen. De “Souls”-serie bestaat uit het eerdere genoemde Demon’s Souls, het hier besproken Dark Souls en daarbij Dark Souls 2 & 3 en Bloodborne. The Surge, Lords of the Fallen en Nioh zijn spellen die het genre delen, waarbij het opvallend is hoeveel elementen worden gedeeld met de “Souls”-serie. Deze kenmerkt zich namelijk door een rijke spelwereld met diep verhaal en daarnaast een diepgaand hack ’n slash mechaniek. Ook delen alle spellen een hoge moeilijkheidsgraad, waarbij je als speler één kans krijgt om je verzamelde (maar nog niet gespendeerde) ervaringspunten terug te eisen wanneer je doodgaat. Lukt dit niet, dan ben je die ervaringspunten kwijt.
In DSR zijn die ervaringspunten de “souls” (zielen) die je krijgt uit het verslaan van vijanden of als beloningen. Met zielen maak je je personage sterker, maar de zielen zijn ook je ingame valuta met handelaren. Van deze handelaren koop je wapens, je harnas en overige uitrusting, maar deze zaken zijn ook allemaal te vinden op verslagen vijanden. DSR is wel redelijk karig met het uitdelen van dit alles, zeker in vergelijking met bovengenoemde genre-genoten.
Drie pijlers
De zielen en je uitrusting zijn ongetwijfeld de belangrijkste elementen in DSR. Een goed wapen kan het verschil maken tussen een gehele spelsessie opnieuw moeten doen of het snel afhandelen van een eindbaas gevecht. Met je zielen versterk je voornamelijk je personage of zijn wapens, wat wederom een enorm verschil kan zijn wanneer je tegenover een reusachtige demon of draak staat. Het kunnen maken van één of drie aanvallen achter elkaar is namelijk een wereld van verschil. Er is echter een derde pijler onder je succes: kennis. Je gaat dood in DSR. Vaak, maar dat is helemaal niet erg. Meestal zal het je lukken om je zielen terug te krijgen en anders heb je in ieder geval een nieuw wapen, ring of verbruiksvoorwerp gevonden dat je verder zal helpen in je volgende poging. Bovendien ben je ook slimmer en bekender met je omgeving geworden.
Kijk als beginnende speler vooral niet naar een tutorial “Overpowered in 5 mins!” op YouTube. Je zult een geheel verkeerd beeld krijgen van DSR door een speler die als een malle tegenstanders ontwijkt, over randjes heen rolt, wapens verzamelt en voor het gemak even een eindbaas in twee klappen velt. Die persoon (ik ken hem niet, maar dit neem ik aan) is heel vaak doodgegaan om alleen al te weten dat dit kan. Om het zo uit te voeren, heeft hij nog vele uren aan zijn vaardigheden geschaafd en geoefend tot hij dit filmpje op YouTube plaatste. Maar wees gerust, ook een beginnend speler beleeft een topgame en met voldoende oefening krijg je ook zeker wel een mooi wapen.
Presentatie en inhoud
Ondanks dat DSR een schoolvoorbeeld van originaliteit is/was en in het spel de kwaliteit van de gameplay de boventoon voert, is ook gedacht aan de presentatie. Deze remaster is namelijk flink opgepoetst qua framerate en resolutie, al blijft je personage er ruw en houterig uitzien. Dit geldt ook voor de bijna sprookjesachtige omgeving, die van dichtbij toch wat rafelig is. Het verhaal van DSR is diep en consequent, zoals het goede scifi-fantasy betaamt, al is het makkelijk om grote delen te missen als je geen oog voor detail hebt (of druk bent niet dood te gaan). Dat uiterlijk niet alles betekent, komt ook terug in de gameplay. Aan het begin kies je een archetype zoals tovenaar, dief of ridder. Vrij snel zul je echter ondervinden dat je in DSR vrij bent je te ontwikkelen zoals je wenst. Deze flexibiliteit komt vervolgens weer terug in de moraal van het spel, waarin niemand die je ontmoet volledig te vertrouwen is, iedereen is immers stervende of reeds gestorven en zo dient ieder zijn eigen doel. Er zitten, zeker in de DLC die deze remaster standaard met zich meedraagt, zeer emotionele momenten in DSR. Iets wat je van een hack ’n slash van tien jaar geleden niet zo snel zou verwachten.
Waar voor je geld?
Er is de laatste tijd geen gebrek aan remasters, definitive- en Pro-edities etc. Sterker nog, dit is mijn derde recensie op rij van een spel waar ik al eens doorheen was gegaan. DSR is echter een klassieker die ik iedere generatie weer opnieuw zou willen spelen, net zoals Super Mario World en Ocarina of Time. Deze remaster is duidelijke een grafische verbetering, al mis ik een klein beetje de gameplay aanvullingen die de serie heeft opgedaan door de jaren heen, voornamelijk het reizen tussen bonfires (savepunten). Dat neemt niet weg dat dit – met deze grafische toevoegingen, verbeteringen aan de online ervaring en het wegwerken van wat kleine foutjes – de beste uitgave van deze klassieker ooit is geworden. Een aanschaf is dan ook gerechtvaardigd, als je bedenkt dat er vele uren aan duistere, spannende en actievolle avonturen op je staan te wachten.
Conclusie
De vraag doet zich vaak voor: hoe moeilijk is Dark Souls nu eigenlijk, of is het gewoon meedogenloos? Is de druk, die het potentieel van je verdiende zielen verliezen met zich meebrengt, dermate hoog dat het de nietsvermoedende zenuwen van spelers sloopt? Zijn de reusachtige eindbazen enkel imponerend vanwege hun gore details en grootte, of zijn het formidabele tegenstanders? Het antwoord zal ergens in het midden liggen, maar wat ik wel weet is dat ik, ondanks de vele keren dat ik de paden binnen DSR bewandeld heb, nog steeds wel eens door een simpele tegenstander verrast werd en vol ongeloof naar “You died” keek.
Mijn conclusie zodoende: DSR weet te blijven boeien en uit te dagen. In vergelijking met mijn eerste ervaringen ben ik wat minder overweldigd, maar dat is wat die velen malen sterven mij hebben bijgebracht. Heb je het spel in het verleden met plezier gespeeld, dan is dit de beste manier om dat nog eens te doen. Ben je nieuw met het genre, dan is het hoog tijd om aan de slag te gaan met deze redelijk moderne klassieker. Laat de moeilijkheidsgraad je niet weerhouden van het spelen van dit spel, probeer iedere keer te leren van je falen, dan kom je er uiteindelijk wel. In het eindcijfer heb ik wel meegewogen dat dit een remaster is en de meeste gamers het spel thuis in de kast voor een oudere console hebben liggen. Mocht het je eerste ervaring gaan worden met de “Souls”-serie, tel er dan maar een vol punt bij op.
Deze review is geschreven door Jeroen Knop.
Oordeel Dark Souls: Remastered (PS4)
- Graphics
80 - Gameplay
95 - Originality 70
- Sound 90
- Replay 95
- Eindcijfer 85
73 
7)
15-06-2018 10:29
