Verrassing voor de uitgever
Verwacht werd dat er ongeveer 75.000 stuks verkocht zouden worden, dit werden er uiteindelijk meer dan 280.000. De game heeft zelfs het één en ander aan prijzen in de wacht weten te slepen, waaronder Best RPG van 2009 en enkele Game of the Year awards. Dit onverwachte succes, zelfs voor de uitgever, zorgde er voor dat Namco Bandai, nu ruim een jaar later, deze game alsnog in Europa uitbrengt. Ik zeg oprecht, dat ik blij ben dat deze stap is genomen, want elke RPG liefhebber die van een uitdaging houdt, moet deze game gaan checken! Zeg dus allemaal even: “Bedankt Namco Bandai, voor het overbrengen van Demon’s Souls naar ons kikkerlandje!”
Diepe Mist des doods
Het verhaal speelt zich af in een op Middeleeuws Europa geïnspireerd gebied, in het fictionele koninkrijk Boletaria. Het koninkrijk wordt geregeerd door Koning Allant XII. Vanwege zijn honger naar macht, voert Koning Allant duivelse rituelen uit waarbij hij zoveel mogelijk zielen bij elkaar probeert te voegen om zijn doel te bereiken. Het gevolg van deze enorme samenvoeging van zielen zorgt echter voor de komst van een Diepe Mist rondom Boletaria, die steeds dichter tot aan de grenzen van het koninkrijk nadert. Uit allerlei landen zijn al scouts gestuurd om Boletaria terug te vinden, maar geen enkele scout is ooit teruggekeerd. Deze Mist wordt veroorzaakt doordat diep in de Nexus, waar alle doden zich huisvesten, langzaam ‘de Oude Demoon’ wakker wordt. Het wakker worden van deze legendarische demoon door de praktijken van de koning, zorgt er voor dat de mist, waar in allerlei demonische beesten zich thuis voelen, zich steeds verder uitbreidt en ook Boletaria nu dreigt op te slokken. Het is tijd voor actie, het is aan jou om dit verhaal tot een goed einde te brengen…of juist niet.
Het gevecht der titanen
De besturing in DS is echt heerlijk. Waar het in bijvoorbeeld Dragon Age nog wel eens jammer was, dat je de personages eigenlijk indirect bestuurde ( je drukte op 'X' en je viel je tegenstander automatisch aan tot die dood was), is hier nagenoeg elke keer sprake van een tactisch gevecht. Verdedigen wanneer de vijand uithaalt, aanvallen wanneer je een opening ziet etc. Het 'voelt' echt alsof je elk gevecht een strijd moet leveren om als winnaar uit de bus te komen. Zelfs een simpel groepje wolven vergt een strategische aanpak om van te kunnen winnen. En dat deze tactiek en voorzichtige aanpak belangrijk is merk je al heel snel.
Wanneer je namelijk doodgaat, moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Alle vijanden zijn weer levend en al de zielen (soort van munteenheid in DS) die je hebt verzameld ben je kwijt. Geen nood echter, want je hebt welgeteld nog één kans om al je zuurverdiende zielen terug te verdienen. Als jij zonder dood te gaan je lichaam weet te bereiken, op het punt waar je dood bent gegaan, dan krijg je alle zielen terug die je tot dan toe hebt verzameld. Let wel, omdat je dood bent gegaan ben jij ook een ziel geworden, hierdoor begin je met een gehalveerde levensbalk. Het gevecht wordt nu dus ironisch genoeg, nog moeilijker dan toen je in eerste instantie door de wereld heen vocht.
De game wordt nog onvergeeflijker dan dat, want ga je bij een eindbaas dood, dan moet je het gehele level opnieuw doorvechten om weer opnieuw bij de eindbaas én je lichaam te komen. En geloof me, je zal doodgaan in deze game, en vaak! Al is het maar omdat je met je open mond staat te kijken naar de enorme grootte van een eindbaas zoals de Tower Knight en vervolgens een grote lans in je knar gedouwd krijgt omdat je even niet scherp genoeg was. Denk ook niet dat je even kunt pauzeren midden in de actie, want als je in het pauzescherm zit, gaat alles in de wereld gewoon door!
Eerlijk
Gelukkig is de game wel eerlijk te noemen. Het kan nog wel eens vervelend zijn als je doodgaat, maar uiteindelijk ligt het altijd aan jou, je dacht even te gemakkelijk een roede wolven in elkaar te hakken, of je had per ongeluk even een afgrond gemist. Ik heb eigenlijk maar één keer gehad dat ik het gevoel had dat ik oneerlijk was doodgegaan en dat was toen ik een keer vast ergens achter kwam te zitten en vervolgens doodging. Dat is een compliment naar DS toe dat het frustratieniveau dus ondanks het doodgaan laag wordt gehouden.
Dit is ook meteen belangrijk element van de game, dat er voor zorgt dat de game een enorm verslavende werking heeft. De game is moeilijk, maar niet zo moeilijk als games als Ninja Gaiden of Devil May Cry. Het gevoel dat 'het is te doen ' is duidelijk aanwezig. Je blijft doorspelen en ik heb dan ook speelsessies gehad waarbij ik er opeens achter kwam dat het 4 uur s’nachts was. Oeps! Dat komt gewoon omdat het niet goed voelt om je lichaam achter te laten daar in de diepe krochten van het spel, je hecht al snel waarde aan je personage. En ja, als je eenmaal je lichaam met veel moeite hebt gered, dan speel je het liefst toch nog even verder om te zien wat er je verder op allemaal te wachten staat...tot je weer dood gaat etc.
The Nexus
Wanneer je een groot gevecht hebt afgerond, kun je teruggaan naar de Nexus, hier kan je de zuur verdiende zielen inruilen om je wapens te repareren, je spullen achter te laten voor later gebruik en nieuwe magische spreuken kopen. Vanuit hier kun je ook reizen naar alle werelden die op dat moment voor jou beschikbaar zijn, hierdoor zit je niet vast aan een lineair pad en kun je dus gaan en staan waar je zelf wilt.
De wereld buiten de Nexus past zich aan jouw daden aan, neig jij meer naar de donkere kant, dan zullen de demonen in de wereld sterker worden. Neig je meer naar het goede, dan zullen de monsters rustiger zijn. Nadeel is wel dat je ook minder zielen krijgt en minder kans hebt op zogenaamde, weapon drops, wanneer je vijanden verslaat als een good guy. Jouw pad bepaalt ook verschillende side quests die je alleen krijgt als je jezelf in een bepaalde zijde onderscheidt.
Eenzame berichten
Demon's Souls onderscheidt zich van alle andere RPG's door een bijzonder communicatiemiddel tussen jou en andere spelers verspreid over de gehele wereld. Je kunt namelijk 'berichten' achterlaten die iedereen kan zien. Zo kun je bijvoorbeeld mensen waarschuwen voor hinderlagen of sterke vijanden. Maar ook kun je tips tegenkomen hoe je een vijand moet verslaan. Je kunt zowel zelf deze berichten achterlaten als berichten tegenkomen van mede avonturiers.
Bij veel games had dit afgedaan kunnen worden als een leuke gimmick, maar doordat de game weinig informatie aan je verschaft, behalve de echte basis, voegen deze berichten écht iets toe. Maar dat niet alleen, het geeft echt het gevoel dat je er toch niet helemaal alleen voor staat in deze verdere eenzame strijd. Let echter wel op, want er kunnen ook valse berichten tussen staan van mensen die je in de val proberen te lokken. Gelukkig is er een rating systeem ingebouwd waardoor je enigszins kunt zien hoe betrouwbaar een bericht is. Vond je een bericht behulpzaam, schroom dan niet om dat bericht een aanbeveling te geven.
Maar er zijn meer tekens, die er voor zorgen dat je niet alleen staat in dit letterlijk zware gevecht. Zo zie je soms witte schimmen voorbij lopen, dat zijn medespelers die op dat moment ook druk bezig zijn. Het voelt stiekem ook enorm goed als je na een lang gevecht eindelijk de top van een kasteel hebt weten te bereiken en je beneden nog allemaal witte schimmen ziet vechten voor hun leven om te komen waar jij na een lange strijd bent gekomen.
Dat het soms een lange en zware strijd is, wordt al gauw duidelijk naar mate je verder komt in het spel. Overal waar iemand namelijk ten onder is gegaan, ligt een bloedvlek, ga je bij deze bloedvlek staan, dan zie je de laatste seconden van het gevecht wat iemand in deze wereld heeft gevochten, op leven en dood. Hoe vervelend ook voor die medestander, die laatste seconden die je daar getoond worden kunnen je waarschuwen voor wat er komen gaat. Zo kun je jezelf alvast voorbereiden op wat komen gaat. Al deze details geven je een gevoel dat jouw avontuur uniek is, het geeft ook het gevoel dat jij zelf iets bij kunt dragen aan de game door berichten achter te laten. Dit alles heb ik nog nooit eerder meegemaakt, het werkt werkelijk briljant.
Overigens is dit niet het enige waarmee je elkaar kunt helpen. Is iemand namelijk dood gegaan, dan kan hij als geest in jouw game verschijnen. Hij kan jou dan helpen om verder te komen. Tegelijkertijd moet je echter ook uitkijken voor kwade geesten, zo kan het zo maar zijn dat een zwarte geest jouw game binnenkomt die vervolgens jou probeert neer te maaien. Lukt het hem niet, dan verliest hij heel veel zielen, lukt het hem echter wel, dan krijgt hij jouw zielen. Het gevaar ligt in DS altijd op de loer.
Voor de avonturiers die van looten houden, is er genoeg te doen, want de wereld ligt vol met unieke en bijzondere items die je kunt vinden tijdens dit grote avontuur. De game gaat ook dieper dan de meeste RPG´s, er wordt zelfs gezegd dat je pas begint wanneer je de game voor het eerst uit hebt gespeeld. Al gaat dat misschien wat ver, de game gaat heel diep, vooral de eerste keer zal je veel zaken gaan missen. Maar dat geeft niet, DS is een leerproces.
Mindere puntjes
Kortom DS biedt een frisse wind in het genre, is de game dan perfect te noemen? Nee, dat niet. Zo laten de graphics nog wel wat te wensen over. De tussenfilmpjes zijn zeer mooi gedaan, maar de ingame wereld voelt wel wat verouderd aan. We zijn tegenwoordig zo veel grafisch geweld gewend, daar komt DS niet bij in de buurt. Ook aan het verhaal kleven wat minpunten, zo is het niet altijd duidelijk wat je moet en/of kunt doen. Ik streed verder in de wereld waar ik in was, terwijl ik eigenlijk terug had gemoeten naar de Nexus om het verhaal verder te laten lopen. Ook sprak ik per ongeluk met iemand, wat ook daadwerkelijk bleek te moeten gebeuren. Een hub met daarop soms een indicatie wat je moet doen of waar je heen moet was fijn geweest. Ik heb toch graag een doel voor ogen in een game.
Ook lijkt het alsof je de game lineair door moet spelen, maar op een gegeven moment openen zich vier van de zes werelden en je moet dan maar uitzoeken wat te doen en welke werelden haalbaar zijn op jouw niveau en welke niet. Je wordt eigenlijk een beetje aan je lot over gelaten, dit versterkt wel de kracht van de berichten van medespelers, maar iets meer sturing had niet misstaan.
Conclusie
Demon´s Souls, een naam die je niet meteen doet denken aan een game waar je vrolijk van wordt. Ben je echter iemand die van een uitdaging houdt die ´te doen´ is, dan zal deze game zeker een glimlach op je gezicht gaan toveren. Demon´s Souls is uniek, en uitdagend as hell. Belangrijk punt is wel dat deze game lang niet voor alle RPG fans geschikt is. RPG’s staan normaal gesproken niet bekend om hun moeilijkheidsgraad, maar meer om hun verhaal. Constante concentratie in DS is vereist voor elke avonturier. Je gaat je dus honderd procent frustreren wanneer het een keer mis gaat. En het zal ook zeker mis gaan! Houd hier echt rekening mee. Ben je echter wel van een haalbare uitdaging, dan geeft deze game je enorm veel voldoening wanneer je jouw doel hebt behaald. Het geeft enorm veel voldoening om een baas neer te leggen waarvan je eerst dacht ´hoe ga ik dit in godsnaam doen?’
DS is uniek en zo uitgebreid als je het zelf wilt maken. Aan jouw de keuze hoe diep je graaft in alle geheimen en mogelijkheden van Demon’s Souls. Verslavingsfactor 10 gegarandeerd. Dank je wel, Namco Bandai.
Oordeel Demon's Souls (PS3)
- Graphics
75 - Gameplay 85
- Originality
90 - Sound 80
- Replay 99
- Eindcijfer 90
4490 
2)
20-07-2010 20:59
