Maakt het de verwachtingen waar?
Iedereen kent de roemruchte anime serie ondertussen wel, waarin helden als Goku, Gohan, Vegeta en Piccolo telkens de aarde moeten redden van de meest duivelse wezens die alles willen vernietigen dat op hun pad verschijnt. Vroeger was dit fenomeen al hartstikke populair in het land van de rijzende zon, maar de afgelopen jaren is het mede dankzij Cartoon Network ook hier een daverend succes geworden. De nodige videogames over deze serie passeerden de tijdslijn al, waaronder de reeks Budokai games die tijdsexclusief voor de PlayStation 2 verschenen, en later ook voor de andere consoles. Keer op keer was er een boel erg leuk, maar altijd was er wel weer het een en ander op of aan te merken op de game. De grote vraag is nu of de nieuwste, draagbare versie genaamd Dragon Ball Z: Shin Budokai het beter gaat doen. De verwachtingen waren immers hooggespannen.
Het universum in gevaar
Laat ik maar direct beginnen met de verhaallijn en de bijbehorende gameplay. Het gaat hier om een verhaal dat afkomstig is van de in Europa vrij onbekende film Fusion Reborn, je zult de verhaalelementen dus niet herkennen van de afleveringen. Natuurlijk zitten de talloze slechteriken uit de tv-serie verwerkt in de game, maar de rode draad volgt de normale verhaallijn niet. In deze pasgeboren videogame gaat het over een plotselinge, onverwachte uitbraak in de hel, waardoor ‘tegenspelers’ van Goku en zijn maten volkomen verward tot leven gewekt worden. In het hele universum is een uitermate sterke en kwaadaardige energie voelbaar, die gek genoeg niet afkomstig is van Frieza en de anderen. Nee, beste vrienden, deze energie is van een heel ander kaliber. De onbekende kracht lijkt zich samen te voegen tot een merkwaardig, bijzonder gevaarlijk iets. Het universum schudt op haar grondvesten, totdat het kwaad daadwerkelijk geschied is. Een demon is geboren. Een levensgevaarlijk individu is een feit, een individu genaamd Janemba.
Unlokkebel rommel
Allemaal leuk en aardig zo’n verhaal en een, voor de meesten, nieuw karakter, maar is het goed uitgewerkt? Ik denk dat ik namens velen spreek als ik zeg dat dit niet het geval is. Oké, het verhaal is goed, een perfecte storyline voor een nieuwe afleveringenreeks, maar het zit allemaal zo saai in elkaar dat de lust naar meer je al snel vergaat. Geen indrukwekkende tussenfilmpjes, geen conversaties die de moeite waard zijn om te luisteren, alleen ellenlange schriftelijke gesprekken tussen twee vechtersbazen. Waarom geen spannende scènes uit de film? Je vraagt je af waar je het nou voor doet; om welke reden blijf je vechten? Om de unlockbare plaatjes, achtergrondjes of andere overbodige luxe? Welnee, dit zijn gewoon onnodige gimmicks die voor elk ander stom idee vervangen zouden kunnen worden. Doe mij maar een nieuw character dat je kunt vrijspelen, of op zijn minst achtergronden die je ook daadwerkelijk als achtergrond kunt instellen voor je Playstation Portable.
Een kind kan de was doen
Had ik al verteld dat je in dit spel vooral bezig bent met vechten? Oh, pas vijf keer? Nou, fijn dat jullie het al weten, maar hoe gaat dat vechten nou eigenlijk in zijn werk? In principe zijn er vier verschillende knoppen waarmee je combo’s kunt uitvoeren. Twee voor verschillende slag- en stootbewegingen, een voor energyblasts als de kamehameha, en de laatste om aanvallen te blokken of terug te kaatsen. Wat jammer is, is dat iedere buttonbasher in de zaal moeiteloos een aantal moves achter elkaar kan uitvoeren door gewoon lukraak op elke knop die hij tegenkomt te rammen. Als we kijken naar Tekken of Mortal Kombat zien we duidelijk verschil, hier is behoorlijke ervaring vereist om de krachtigste combinaties aan je vrienden te showen. Wat wil ik hiermee zeggen? Simpel. Deze game is gewoonweg te makkelijk voor een vechtspel. Je hoeft bijvoorbeeld slechts twee knoppen in te drukken om de sterkste energyblasts zoals de Final Blast van Vegeta uit te voeren. Belachelijk. Een kind kan de was doen, maar dan in negatieve zin.
Maar toch ook wel mooi
Nu kan ‘ie wel weer, want achter die paar wolkjes hangt ook een helder zonnetje. Laat ik maar recht doorzee gaan, deze game ziet er gewoon goed uit. De gevechten zien er erg soepel uit, de omgevingen zijn mooi en alles ook in deze draagbare versie is prachtig cell-shaded weergegeven. De stemmen zijn ook perfect omgezet van de maffe (lees: originele) Japanse stemmetjes, naar de stoere Engelse stemmen die we van tv kennen. De achtergrond muziek is ook dik in orde. De hele sfeer van het spel is wat dit betreft gewoon top.
De moraal van dit verhaal
Goed, ook dit keer waren er weer een aantal dingetjes op- of aan te merken, maar al met al is ook deze Dragon Ball Z titel amusant voor zolang het duurt. Met lichte nadruk op die laatste drie woorden, want wat dat betreft schiet de game toch wel tekort. In pakweg vijf uurtjes is de story mode uitgespeeld, en dan resten slechts enkele andere onbelangrijke modes die je verlangen naar meer niet kunnen stillen. Grafisch gezien is dit wel een wonderschoon titeltje, en ook het geluid zit zeker snor. Een aanschaf waard voor de Dragon Ball Z fans, maar anderen kunnen er beter nog even over nadenken. You don’t wanna miss the next exciting episode of Dragon Ball Z!
Oordeel Dragon Ball Z: Shin Budokai (PSP)
- Graphics
88 - Gameplay
62 - Originality
- Sound 80
- Replay
57 - Eindcijfer 68