Bezoekers
De hoofdrol in Ghostwire: Tokyo wordt vertolkt door Akito, een jongeman die ernstig gewond raakt bij een motorongeluk op het beroemde kruispunt van Shibuya. Kort daarna rolt een bovennatuurlijke mist over het hele district die de ganse bevolking meevoert. De mensenmassa op de kriskrassende zebrapaden is plotsklaps verdwenen. Hun kledingstukken en schoenen liggen achtergelaten op de stoep. Het overbevolkte mierennest dat Tokio was, is na deze mysterieuze gebeurtenis een niemandsland geworden. Er zwermt alleen nog maar een plaag van boosaardige geesten door de lege straten.
Onder die zogenaamde ‘Visitors’ vind je onder meer gezichtsloze zakenmannen strak in het pak, akelige kinderen in een geel regenjasje, een gemaskerde vrouw die een enorme schaar hanteert en schoolmeisjes zonder hoofd. Een unieke selectie vijanden die zo uit een survival horror-game lijken geplukt en die stuk voor stuk geïnspireerd zijn op bestaande mythologische verhalen en stadslegendes.
Akito is de enige die de ramp heeft overleefd. Op het moment dat Akito betrokken raakte bij het ongeluk en ergens tussen leven en dood zweefde, werd zijn lichaam immers gekaapt door de ervaren geestenjager KK. KK heeft zijn eigen agenda en heeft Akito’s fysieke lichaam nodig om zijn eigen missie voort te zetten, terwijl KK Akito zegent met de mogelijkheid om elementaire magie uit zijn vingertoppen te werpen. Daardoor ben jij de enige die de spookachtige Visitors die Tokio op stelten zetten op hun donder kan geven en zo het mysterie achter deze vreemde paranormale gebeurtenissen kan ontrafelen. Er zijn ook persoonlijke belangen in het verhaal, omdat Akito’s zus op een of andere manier – die ik hier niet ga spoilen – verwikkeld is in de gebeurtenissen.
De setting is de ware ster van de game
Tegen die narratieve achtergrond en na een korte, lineaire proloog dompelt Ghostwire: Tokyo je volledig onder in de Japanse cultuur, en de geweldige weergave van Tokio helpt daar zeker bij. Shinji Mikami en zijn team hebben een geloofwaardig beeld geschetst van Tokio’s beroemdste stadsgedeelte. De lege neonverlichte straten en steegjes die worden afgewisseld met bovennatuurlijke elementen, creëren het juiste onbehaaglijk gevoel. Net als in de werkelijkheid worden oude Japanse gebouwen geflankeerd door modernere wolkenkrabbers met enorme reclamepanelen, terwijl je ook om de haverklap supermarktjes tegenkomt (hier uitgebaat door katten) waar je de lokale lekkernijen kunt kopen. De stedelijke wildgroei van de Japanse hoofdstad is de perfecte achtergrond voor een verhaal dat het bovennatuurlijke combineert met een moderne esthetiek in enkele van de meest iconische bestemmingen van Tokio. Ghostwire: Tokyo is zeker niet de allermooiste game op je PS5, maar dankzij de voortreffelijke artistieke stijl bedek je alle visuele imperfecties met de mantel der liefde.
Die prachtige recreatie van het nachtelijke Shibuya-district voelt ook verrassend compact aan. Dat men met Ghostwire: Tokyo mikt op een bescheiden speelterrein is na eerdere, zeer omvangrijke open wereldtitels dit jaar echt een verademing. Hoewel de game profiteert van zijn kleinere, meer gerichte open wereld, heeft het nog steeds een kaart die je beetje bij beetje verkent. Omdat de dodelijke mist het grootste deel van Shibuya heeft opgeslokt, zijn deze gebieden ontoegankelijk totdat Akito in staat is om een nabijgelegen Torii-poort te reinigen om ervoor te zorgen dat de mist verdwijnt en hij weer toegang krijgt tot een nieuw stratenblok. Jep, ook hier een variant op de typische Ubisoft Tower die we al jaren moe zijn.
De actie blijft niet boeiend tot het eind
Naast de ietwat generieke openwereldformule is het toch vooral de actie zelf die verantwoordelijk is voor die niet ingeloste verwachtingen uit mijn inleiding en de drie Budgies onderaan deze tekst. Vechten met Kuji-Kiri-handgebaren, ‘etherisch weven’ zoals de makers het noemen, ziet er eigenlijk veel indrukwekkender uit dan het eigenlijk voelt om te spelen. Akito kan wind-, vuur- en waterspreuken uit zijn vingertoppen schieten, terwijl het ingedrukt houden van de schietknop een krachtigere aanval uitvoert die ernstigere schade aanricht. Je kunt ook de kern van een vijand uitrukken wanneer je deze genoeg hebt verzwakt. Dat voelt altijd zeer bevredigend, grotendeels dankzij de haptische feedback van de DualSense-controller die bijdraagt aan de onderdompeling. Je krijgt ook een boog voor wat geniepige afstandsschoten of voor de vervelende (maar gelukkig sporadische) sequenties waarin je even gescheiden bent van KK. Je kunt ook speciale talismannen gebruiken. Deze creëren een effectgebied dat het tij van de strijd kan keren. Met de ene kun je bijvoorbeeld vijanden elektrocuteren om ze tijdelijk op hun plaats te houden, een andere legt weer onmiddellijk hun kern bloot.
Het is een klein maar krachtig en functioneel arsenaal, maar nadat je al deze vaardigheden in de openingsuren van de game hebt opgedaan, heb je het vrijwel allemaal gezien. Omdat je vastzit aan dezelfde moves die je meteen in het prille begin ontgrendelt en er nooit wordt voortgebouwd op de basis die het in de eerste uren vaststelt, voelen de gevechten halverwege al muf en repetitief aan. De vijanden zorgen nog voor een beetje afwisseling, ook al zijn er niet bijster veel verschillende types in de game en stormt het merendeel gewoon op je af om je een klap te geven, maar de technieken die je gebruikt om ze te verslaan zijn niet zo heel uiteenlopend. De eindbazen zijn ook over de hele lijn teleurstellend, omdat je bij hun ook gewoon maar diezelfde fancy moves spamt op hun zwakke plekken. Gevecht na gevecht doe je exact hetzelfde en toen ik na elf uur spelen de aftiteling bereikte, deed ik dat met een gevoel dat het ware potentieel van deze magische Kuji-Kiri-actie eigenlijk nooit ten volle wordt benut.
Van het pad af
Ondanks dat het door die origineel ogende maar eigenlijk weinig inventieve actie een moeilijke aanbeveling is voor iedereen, heb ik al bij al genoten van Ghostwire: Tokyo en bleef ik ondanks dat teleurstellende aspect wel tot het einde geïnvesteerd. Het verhaal is fatsoenlijk, de artistieke stijl fantastisch en de respectvolle manier waarop de game de Japanse cultuur, geschiedenis en overtuigingen gebruikt in zijn designkeuzes, was genoeg om me ermee bezig te houden.
Naast de nogal lineaire campagne telt de kleine open wereld van Ghostwire: Tokyo ook een flinke dosis optionele opdrachten. Deze hapklare avonturen en persoonlijke verhalen van goedaardige geesten die zijn blijven ronddolen variëren van serieuze thema’s tot ronduit dwaze stuff, van begeesterend tot pure tijdsverspilling. Maar ook die kleine opdrachtjes zijn diepgeworteld in de Japanse cultuur en folklore en de moeite waard om even van het verhalende pad af te wijken, ook al steekt ook hier de eentonige actie vaak de kop op. Het is alleen jammer dat de beloningen voor het verkennen en voltooien van deze zijmissies niet groter zijn. Er is wel een upgrade tree, maar de overgrote meerderheid van de nieuwe vaardigheden zijn slechts kleine stat boosts zonder tastbare impact op de gameplay.
Ghostwire: Tokyo is ook een enorme collectathon met een eindeloos to-dolijstje als je dat wilt. Naast de ettelijke magische Torii Gates die je moet sluiten en het voltooien van al die optionele microverhalen, zijn er zielen die zich overal in Tokio verbergen en die je moet absorberen met behulp van een Katsuhiro om ze vervolgens via een telefooncel te bevrijden. Je kunt bidden bij Jizo-beeldjes, relikwieën opsporen en ga zo maar door. Kortom, alles wat je van een erg traditionele open wereldgame verwacht, maar wat algauw als eentonig bandwerk aanvoelt.
Conclusie
Achter de Budgetgaming-schermen schreef ik dat ik deze lastig vond om te beoordelen. In die elf uur die ik met Ghostwire: Tokyo heb doorgebracht (genoeg voor het voltooien van het verhaal en een flink aantal optionele opdrachten) zag ik genoeg tekortkomingen om het niet blind aan te bevelen. Maar op de momenten dat het spel wel de juiste snaren raakt, en die zijn ook talrijk aanwezig, zag ik een potentiële topgame. Het best boeiende verhaal, het voortreffelijke art design, het verkennen van Tokio en de huiveringwekkende schoonheid die het bevat en het gebruik van Japanse folklore en cultuur, is allemaal fantastisch. Alleen jammer dat het niet kan vermijden dat de op papier zeer cool ogende, maar in de praktijk enorm routineuze en beperkte shootergameplay al de rest drapeert onder eentonigheid.
5192 
1)
02-04-2022 17:04
