Omdat alle James Bond shooters die EA over de jaren heen uit de mouwen schudde stuk voor stuk in het niets vielen in vergelijking met Rare’s Goldeneye, besloten de mannen aan het Canadese roer dat datzelfde roer bij de eerstvolgende Bond game flink om moest. En als je om te beginnen weet dat je James Bond niet eens onder de knoppen hebt, wordt het duidelijk dat het roer met GoldenEye: Rogue Agent dan ook zo’n 180 graden gedraaid is.
In GE:RA speel jij met een collega van de welbekende Bond bij MI6, als aspirant 00. Deze collega is echter wat anders dan Bond en gebruikt zijn licentie om te moorden wanneer, waar en op wie hij kan. Als een missie die de twee agenten samen ondernemen behoorlijk de mist in gaat, komen ze er beiden niet zonder kleerscheuren af. James legt het loodje en onze (anti)held verliest een oog. Omdat de laatstgenoemde nogal over de rooie gaat verliest hij zijn baan bij MI6 en besluit hij zich aan te sluiten bij ons aller Auric Goldfinger. De beste man schenkt onze pasgeboren “Rogue Agent” een gouden oog en zodoende is de zwaar misleidende titel GoldenEye geboren.
Want ja, hoe makkelijk maakt EA zich er vanaf door hun nieuwste Bond getinte game met GoldenEye te bestempelen, terwijl de game niet in de verste verte iets te maken heeft met Rare’s klassieker uit 1996? We weten allemaal prima hoe goed EA is in het bespelen van de mainstream markt, maar om je game te vernoemen naar een van de beste spellen ooit gaat een beetje te ver. Nietsvermoedende mainstreamers die zich niet eerst raadplegen aan recensies zijn het slachtoffer doordat ze bij een dergelijke titel al snel denken aan een vervolg van die FPS die de gamewereld voorgoed veranderde. Helaas voor hen zal GE: RE bij lange na niet aan hun verwachtingen voldoen.
Evil... or?
Op zich is het idee achter de game die zo slecht; de bad guy spelen, duivelse dingetjes doen en in the end de wereld veroveren. Helaas heeft EA het totaal niet cool aangepakt en heeft de game slechts een fractie van zijn potentie kunnen gebruiken. Het verhaal wil dat je als volgeling van Goldfinger wat lood in het hoofdje van dr. No weet te mikken. Voordat je dat kan bereiken zal je moeten strijden met dr. No’s vriendjes… die ook slecht zijn. Dus uiteindelijk speel je alsnog tegen de badguys en dat je dan zelf een slecht bent maakt dan geen zak meer uit. Nou, misschien dat het enig verschil had kunnen maken als je zelf daadwerkelijk het gevoel had slecht te zijn, maar afgezien van wat er in de handleiding staat zijn er weinig bronnen om uit op te maken hoe evil je wel niet bent.
Wat ook niet echt bij weet te dragen aan jouw duivelse slechtheid is het feit dat GoldenEye een dikke vette “12+” sticker op de doos heeft zitten. Dit betekent dat je in GE: RE geen druppel aan bloed hoeft te verwachten en dat getroffen vijanden zijn verdwenen voordat ze de grond raken. Dat alles maakt het dat de game een beetje een Bob de Bouwer feeling geeft wat natuurlijk niet echt een toevoeging is aan het slechte imago. Tot overmaat van ramp is elke vijand een exacte kopie van zijn collega wat niet echt bewijst van perfectionisme aan de kant van EA en ook de vijanden geen eigen feeling geeft.
Not shaken nor stirred
Doet GoldenEye dan helemaal niks goed? Nou, zo erg wil ik het niet stellen. De game is tamelijk onderhoudend als je vergeet wat het probeert te zijn. GoldenEye is goed te doen wanneer je van shooters houdt waarbij je niet veel hoeft na te denken en alleen wilt genieten van de fun-factor. Wat schieten betreft houdt de game het zelfde dual wielding systeem aan als Halo 2, met wat kleine aanpassingen. De linker trigger is verantwoordelijk voor het vuren van het linker wapen, zoals de rechtertrigger de andere gun laat schieten en dat werkt, net als in Halo 2, erg verdienstelijk. Ook zijn er bepaalde wapens die door de omvang 2 handen nodig hebben waardoor een tweede geweer niet mogelijk is. Leuk is dat EA met deze game een einde heeft gemaakt aan de uitgebreide kast aan guns die je in Bond games mee kon dragen; in GoldenEye zal je maximaal 3 geweren mee kunnen nemen: 1 standaard pistool en een wapen naar keuze, aangevuld met een extra wapen voor in de linker hand. Dit zorgt er voor dat je wat tactischer na moet denken over welk schietijzer je meeneemt en welke je laat liggen.
Naast het verhaal probeert GoldenEye ook op gameplay gebied revolutionair en bij de tijd te zijn. Zo is het uiterst functionele dual wielding systeem “gejat” van Halo 2, maar EA heeft ook wat eigen ideeën weten te verwerken. Zo kent de omgeving interactieve punten, ook wel “deathtraps” genoemd. Denk hierbij aan een Roadrunnerachtige val waar al je tegenstanders genadeloos in stampen. Want zeg nou zelf, wat een idioot ben je als je over een stuk rails gaat lopen waar, wanneer je vijand op een nabijgelegen knop drukt, een trein met een vaart van 200 kilometer per uur langs sjeest? Naast deze deathtraps kent GoldenEye ook nog de functie van het gouden oog die je hoofd in is geperst! Zo heeft het oog de mogelijkheid om door muren te koekeloeren, een beschermend krachtveld op te zetten, omgevingselementen van afstand te hacken en een magnetisch veld op vijanden af te sturen. Klinkt cool toch? Nou, dat is het niet. Ik heb deze functies zo ongeveer 10 keer gebruikt en tijdens die 10 keer heb ik meer schade opgelopen dan wanneer ik gewoon naar mijn gun had gegrepen. Grootste bezwaar is dat de functies niet noodzakelijk zijn gemaakt en dat ze te veel energie kosten. Een krachtveld beschermt je van kogels, maar doet dat maar zolang je nog over voldoende energie beschikt. Helaas is het schild in enkele seconden leeg wanneer je onder vuur ligt, wat het eigenlijk overbodig maakt.
You only live twice
Gelukkig is komt de levensduur wat meer in de richting van een degelijke FPS. Hoewel niet uitzonderlijk lang, zijn de 10-15 uur die GoldenEye in singleplayer mode biedt verdienstelijk. De game leidt je door verschillende soorten omgevingen, maar helaas zijn het alleen die omgevingen die verschillen. Het idee is van begin tot eind om elke vijand die je tegenkomt uit de weg te ruimen met zo nu en dan een baasje om tegen te knokken. Waar het op neer komt is dat je van tijd tot tijd een heftige shootout tegenkomt zonder dat je enige afwisseling in de gameplay vindt. Op multiplayer gebied kan ik vrij simpel zijn; als je vrienden en/of Live hebt is de multiplayer leuk, heb je geen van beiden, dan zal ook deze mode je niet bekoren. GoldenEye kent 20 verschillende maps die gemixt kunnen worden met verschillende modi. Grappig is dat de deathtraps die in de singeplayer vrij overbodig blijken, wanneer je tegen mensen speelt opeens wel handig worden. Echter is het niet mogelijk om tegen computergestuurde bots te spelen, waardoor je altijd aangewezen bent op je vrienden.
Graphics
Waar EA’s Bondgames over het algemeen qua graphics tiptop in orde zijn, is men de weg met GoldenEye volledig kwijt geraakt. Saaie en inspiratieloze omgevingen en textures maken van deze game er niet een om voor het sightseeing te spelen. Zoals gezegd is elke vijand een tweelingbroertje van de ander en ook dat draagt niet bij aan een enigszins realistische feeling. De geweren die je op je weg vindt zien er grappig uit maar trekken ook geen volle zalen, even als de speciale effecten. Er is wel voor te zeggen dat al deze minpunten de framerate stevig op 30 FPS houden en je geen schokken hoeft te verwachten, wat ten goede komt aan de fun.
Sound
In Paul Oakenfold’s Hall of Fame zal geen plekje zijn voor deze game. De man die een glansrijke carrière achter zijn naam heeft schenkt GoldenEye: Rogue Agent een soundtrack die bij de rest van het spel past. De muziek is herhalend, vaak simpel en zonder inspiratie. Gelukkig is er nog een punt waaruit blijkt dat de game afkomstig is van EA. De geluidseffecten zijn vaak natuurgetrouw en komen goed over. Vijanden hebben one-liners die vaak bij de omgeving passen en ook de voice-acting zit uitstekend in elkaar. Zoals gewoonlijk is er diep in de buidel getast om er voor te zorgen dat bekende acteurs hun stem aan de game hebben verleend, wat de game toch een beetje een authentiek gevoel geven
Conclusie
GoldenEye is geen game om over naar huis te schrijven en al zeker niet een die de naam mag dragen van Rare’s game. Wat EA als positieve omslag in de serie bedoelde is volledig verkeerd uitgepakt en zodanig durf ik GoldenEye: Rogue Agent te bestempelen als de slechste Bond game die ze deze generatie hebben geproduceerd. Na de stijgende lijn die EA zette met vermakelijke games als Nightfire en Everything or Nothing is GoldenEye een terugslag om snel te vergeten. Het concept is gedurfd, origineel en zeker vol potentie, maar EA weet van elk goed idee dat ze bij de ontwikkeling van de game hadden slechts een fractie te vervullen. Als er wat meer tijd was besteed aan bijvoorbeeld het gouden oog en het idee dat je eindelijk aan de slechte kant staat, dan zouden we nu over een veel betere game praten. GoldenEye: Rogue Agent kent een hoge fun-factor voor diegenen die niet veel intelligentie in een game zoeken en slechts, voornamelijk met vrienden, willen knallen. Behoor jij niet tot die categorie? Laat deze game dan maar lekker liggen.
Oordeel GoldenEye: Rogue Agent (Xbox)
- Graphics
65 - Gameplay 60
- Originality
- Sound
70 - Replay 65
- Eindcijfer 65
