Ho, stop! Ik moet even wat kwijt. Half-Life 2 heeft het dus niet allemaal. Ja, ik weet het, alle gerespecteerde gamemags en gamesites hebben het reeds aangehaald, en ik kan mezelf daar vanaf nu dus ook bij rekenen. Maar who cares? Half-Life 2 heeft geen multiplayer, jammer maar helaas, dus geen 100% score voor de game van het jaar. Oeps, zei ik game van het jaar? Even wachten nog. Dus geen online escapades voor Gordon deze keer. Teleurgesteld? Ik wel, en met mij alle fans die honderden uren hebben gespendeerd aan de Deahtmatch potjes in Half-Life. Een pleister op de wonde is de toevoeging van Counterstrike Source, maar dat is wel een schamele troost voor een game die 50 euro kost. Ik ga er ook geen woorden meer aan vuil maken, gedane zaken nemen geen keer en Gabe zal binnenkort wel enkele afgehakte paardenhoofden in zijn bed vinden. Niet in de laatste plaats om de gamers die helaas nog even moesten wachten op het spelen van Half-Life 2 na hun aankoop. Door de ongelofelijke drukte op Steam door het feit dat iedereen zijn exemplaar van Half-Life 2 moest aanmelden, gedownload of gekocht, hebben de gamers nog wat langer moeten wachten. Vervelend, zeker na al die jaren van uitstel en vertraging. Geen goede zet van Steam, en verwonderlijk, want hadden ze dan verwacht dat ze maar 10 exemplaren zouden verkopen op de release datum?
The story continues…
Genoeg gezeikt nu, ik wil de rest van deze review alleen maar gebruiken om jullie trouwe bezoekers van PC GameSpecial te informeren over de wonderlijke wereld die Half-Life heet. Niet getreurd, heb je het orgineel uit 1998 niet gespeeld dan is er geen man overboord. De game start wel zo op dat je meteen flashbacks krijgt naar deel 1. Je ziet namelijk als eerste het gezicht van de G-man. Inderdaad, die mysterieuze snuiter die overal toe keek hoe jij voor je leven vocht. Kort daarna bevind je jezelf in een trein. Geen ondergrondse tunnelkruiper, maar een trein die niet zou misstaan in de Bronx. De rit is maar van korte duur, maar Gordon pist waarschijnlijk nu al in zijn broek. Een avontuur dat begint met een trein is op voorhand al een slecht teken. Een blik uit de ramen neemt gelukkig al wat twijfels weg want de claustrofobische gangen en rare spelonken met geautomatiseerde robots zijn gelukkig niet te zien. Wat daarvoor in de plaats komt is een megastad tot in detail geprogrammeerd door Gabe’s huisslaven. Nu wil ik niet meteen enthousiast zijn, maar een kleine binnensmondse Yes! laat ik toch wel horen. Begrijp me niet verkeerd hoor, Black Mesa is geweldig als vakantieoord voor psychopaten als ik, of seriemoordenaars en rare wezens uit een andere dimensie. Maar ik ben nu eenmaal een stadsmens en daar kom ik gewoon eerlijk voor uit.
Eenmaal uitgestapt komt er meteen een rare robot naar me toe vliegen. Een flits later en mijn hoofd is al op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik had graag een kopietje bijbesteld maar voor ik het kan vragen is de vogel al gevlogen. Ergens bovenin hangt een scherm waarop ik welkom word geheten in City 17 door een man. De stad die, toevallig, ook nog eens de “geliefde” president herbergt, en nog wel eentje die best te vergelijken valt met onze huidige man van de wereld: Bush jr. De groepering die het nu voor het zeggen heeft heet de “Combine”. Wat me opvalt, zijn de ongeduldige soldaten die niet vies zijn van een paar rake klappen om je ervan te overtuigen dat je toch echt niet meer dan een stuk vlees bent. Luisteren is het devies, en anders zijn donkere achterkamertjes je laatste bestemming. Althans, dat hoop je dan maar. Dan had ik toch liever Barney, de security officer, die me welkom heette na een treinrit.
Laat ik het erop houden dat dit je eerste indruk zal zijn als je Half-Life 2 op je harde schijf hebt staan. Het gehele spelverloop is belangrijk in Half-Life 2 en in tegenstelling tot sommige andere reviews wil ik hier ook niet teveel over verklappen. Ontdek het allemaal zelf maar, daar betaal je immers ook voor. Valve heeft natuurlijk niet stil gezeten de laatste 6 jaar, in ieder geval niet doodstil. Met de aanvulling van enkele verassende features weet Valve het FPS genre weer een beetje extra boost te geven. Niet zoals Half-Life in 1998 deed, maar wel dat beetje extra voor een waardige opvolger. Het meest opvallende naar mijn mening is wel de toevoeging van True Physics. De meeste objecten in Half-Life 2 zijn los in de wereld gezet. Dus geen kartonnen dozen die wel gemaakt lijken van beton, of olievaten die blijven staan na een geweldige explosie. Inderdaad lieve kindertjes, Valve heeft het zo voor elkaar gekregen dat bijna alles in de game op te nemen is, kapot te maken is en zelfs weg gegooid kan worden. Klinkt leuk, en dat is het ook. Met de E toets pak je iets op, en met de linkermuisknop laat je het weer los. Sommige dingen kunnen je gooien, andere zware dingen laat je gewoon vallen. Dat dit niet alleen gebruikt wordt omdat het leuk is merk je al snel genoeg. Meer dan eens zul je objecten op moeten pakken om verder te komen. Of een stapel bakstenen op een geïmproviseerde wip laden om toch die hoger gelegen rand te bereiken. Wat later in de game kom je een soort gravity gun tegen, een handig apparaatje in een wereld waar alles los zit. Wel eens een houten pallet opgepakt en naar iemand toegegooid? Ja? Euhm…Nu zul je er in ieder geval niet voor worden aangeklaagd.
Same shit, different day?
Maar alles veranderen was bij valve geen optie. Waarom een formule veranderen als je er een dergelijk succes mee gehaald hebt. Om de fans van het eerste uur een nostalgisch gevoel meet te geven hebben de makers veel dingen ongewijzigd gelaten. Sommige geluidjes, zoals het opladen van je HEV pak klinken precies hetzelfde. De oplaadstations zie er anders uit, maar zodra je begint met opladen verschijnt er toch een lach op je gezicht. (geef het maar toe…) Sommige wapens zijn hetzelfde gebleven zoals de koevoet, pistool, submachinegun en de kruisboog. In totaal zijn er drie nieuwe wapens namelijk de Gravity Gun, Pulse Rifle en de "Bug bait". De pulse rifle is een wapen dat in primary fire mode een flinke energie-straal richting vijand stuurt. Maar de secondary fire mode is pas echt de bom: Thermische granaten, en man wat knallen die lekker uit elkaar! De Bug bait is een raar apparaatje dat de “Ant Lions” niet kunnen weerstaan. Gooi er eentje naar de vijand en enkele Ant Lions stormen erop af, alles verscheurend wat ze tegenkomen.
De tegenstanders hebben ook hun oude vetrouwde uiterlijk mee gekregen, althans sommige. De headcrabs zijn hetzelfde gebleven, evenals de rare snuiters die aan het plafond hangen met hun geweldig lange tong. Wat trouwens in dit deel geen enkel probleem is met de True physics. Pak een object op, gooi die naar de tong en vrij is de weg. Nieuw zijn de Striders, gigantische metalen robots die niet alleen een geweldig krachtig wapen meedragen maar ook nog eens erg fan zijn van saté-spiezen, maar na de driekoppige monsters en vlammenwerpende gedrochten uit de Black Mesa word ik hier niet echt warm meer van. Indrukwekkend is het wel, vooral de eerste keer als je oog in oog komt met een dergelijk metalen monster.
Alleen zal je het dan ook niet redden, en hier komt ook weer een leuke feature kijken: de hulp van teammates. Niet nieuw, maar wel verder uitgediept, en deze keer niet alleen om deuren te openen of kogels op te vangen. Nou ja, in ieder geval niet in eerste plaats dan... Een echte voeling krijg je dan ook niet met ze, en dat hoeft ook niet. Regelmatig krijg je nieuwe verse manschappen, goed voor een kogel of twee. Verwacht gecoördineerde aanvallen van zowel beide partijen, en niet in de laatste plaats gedegen hulp van je teammates als je in het nauw wordt gedreven.
Vergeet ik bijna te vermelden dat er deze keer ook voertuigen werden toegevoegd aan de mogelijkheden. Een soort moerasboot maar dan voor de riolen, en een strand buggy. Allebei ontzettend snel en zeer manoeuvreerbaar. Helaas heeft het boot gedeelte wel wat weg van een railshooter omdat de nauwe riolering op sommige plaatsen weinig ruimte overlaat voor echte vrijheid, maar zeker een leuke toevoeging en een waar genot om te zien en te spelen. Ik kan ook haast niet wachten tot de eerste modmakers een geweldige mod voor alleen deze twee onderdelen in elkaar geflanst hebben.
Een sterk punt van Half-Life was ook de toevoeging van enkele subtiele puzzels doorheen de levels. In dit deel zijn die weer aanwezig en nog verder uitgediept. De AI van de vijanden is allemaal wat minder geworden lijkt het wel. Als ervaren gamer schiet je jezelf al snel een weg doorheen City 17 zonder al teveel kleerscheuren. Terugschieten gebeurt wel, maar gedaan met de marines die je maar bleven bestoken met granaten of ineens door een ventilatieschacht achter je tevoorschijn sprongen. Niet dat de combines makke lammetjes zijn. Integendeel, ze proberen wel degelijk jouw lichaam vol lood te pompen.
Details baby,details
Schitterend, meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. We hebben allemaal de filmpjes gezien die Valve op ons heeft losgelaten, en om maar meteen je vraag te beantwoorden: "Ja, zo ziet het er in-game ook echt uit." Doom 3 wist ons al te verassen met de geweldige graphics maar Half-Life 2 wist er nog een ketel schepjese erbovenop te doen. Ik zeg niet dat de graphics beter zijn, maar weten wel een veel beter sfeerbeeld neer te zetten. Ongelofelijk knappe buitenlocaties afgewisseld met claustrofobische binnenlocaties. Aan elk detail is gedacht, en het is jammer dat je als speler niet echt de mogelijkheid hebt om vrij rond te lopen. Als je het treinstation uit stapt heb je meteen de neiging om lekker door de stad te cruisen, maar het immense gebouw wat opdoemt in de verte geeft je al een beklemmend gevoel. Het feit dat je de top niet eens ziet door de wolken draagt alleen maar bij aan de spanning. Vogels vliegen over en overal ligt rotzooi op de grond. Enkele straten zijn afgesloten door gevaarlijk uitziende Combines en net boven de omheining zie je nog net een Strider weglopen. Een lege speeltuin met wat achtergelaten speelgoed laat je beseffen dat niet alles koek en ei is in City 17.
Dat de nieuwe Source engine in staat is tot heel wat moois blijkt wel na het spelen van Half-Life 2. Prachtige water-effecten, dynamic lightning, True Physics en Ragdoll physics alles wordt uit de kast gehaald voor een waar spektakel op je monitor. Een mooi voorbeeld is het level waar je onder een brug door naar de overkant moet geraken. De brug in kwestie is een spoorbrug en regelmatige zal er een trein overheen razen. Een ongecontroleerd schudden is het gevolg. Maar weet je dan uiteindelijk toch nog een Combine te raken met je kruisboog (geladen met ijzeren staven) is de pret compleet. Er kunnen namelijk verschillende dingen volgen op die voltreffer van je. Hij kan zeer dramatisch naar beneden storten waarna hij blijft drijven in het water, of hij blijft met zijn lichaam vastgeprikt aan de brug. Erg grappig om te zien. Helaas zijn de textures, als je wat dichterbij komt, wel een beetje wazig maar storend is het niet. Waar je trouwens ook nog op moet letten in Half-Life is de omgeving. Vaak zie je de oplossing van een puzzel gewoon voor je liggen. De ene keer wat duidelijker dan de andere keer, maar altijd zeer dichtbij.
Looks good. Sounds good too?
Zoals ik al aanhaalde in het voorgaande stukje tekst heeft Valve gekozen voor de bewandelde weg der herkenning. Een weg die misschien wel niet zo tot de verbeelding spreekt maar altijd een stevige basis heeft. Zo ook voor het geluid in Half-Life 2. Wel ge-remasterd en natuurlijk opgepoetst maar zeer herkenbare sounds. De geluiden tijdens het opladen van je HEV pak werden al gebruikt als voorbeeld maar daar blijft het niet bij. Zelfs je koevoet blijft trouw aan zijn voorganger. Het typische geluidje van je magnum, machinegun en je pistool, allemaal een nostalgische klank van vroeger. Ik ben er zo van onder de indruk, dat elke keer als ik een zombie in zijn hersenpan knal ik er een traantje van moet laten. Ja natuurlijk is dat niet echt origineel van Valve, so what! Een echte Half-Life fan doe je een plezier met de oude poep.
Verder zijn de achtergrondgeluiden een welkome aanvulling. Mooie geluiden zoals stadsgeluiden, luchtalarmen (rennen als je deze hoort), piepende windmolens en gorgelende zombies. Een passend geluidje voor elk scenario. Valve heeft natuurlijk in deel 1 al goed gekeken hoe je een bepaald sfeerbeeld oproept bij de gamers. Geluid is daar zeker een belangrijk onderdeel van. Vette graphics en een zwaar tegenvallende sound brengt de game onherroepelijk naar de lagere regionen van een verkooplijst. In Half-Life 2 zul je meer dan eens de kriebels krijgen alleen al door de geluiden. Voeg daar de schitterende graphics aan toe en je weet dat je een goede game aan het spelen bent. Ik betrapte mezelf erop dat, als ik iets opvallends hoorde in de game, ik ging rondkijken wat het kon zijn. Achteraf bleek het gewoon maar een bijgeluidje te zijn om het allemaal wat details mee te geven. De muziek is sporadisch toegevoegd: alleen op bepaalde momenten, zoals een eindbaas of het begin van een level, wordt gebruik gemaakt van ingame muziek. Verwacht pompende technobeats en raggende gitaarrifs, aansluitend bij het gedeelte waar je je bevindt in de game.
Nog een keertje?
Half-Life 2 zal nou niet bepaald meerdere oplossingen hebben om het einde te halen. Vaak hebben de puzzels maar 1 manier van slagen en is er ook maar 1 weg naartoe. Af en toe zul je de mogelijkheid hebben om via wat gepuzzel of gewoon puur geluk een kortere route te vinden maar met een handjevol tegenstanders minder is de koek toch echt wel op. Verwacht dus geen ander spelverloop als je de game nog eens gaat spelen. De meeste tegenstanders vind je op dezelfde plaats als twee weken geleden, en gewillig als ze zijn vallen ze je waarschijnlijk op dezelfde manier aan als de eerste keer. Een ezel stoot zich in Half-Life 2 waarschijnlijk nog wel honderd keer aan dezelfde steen. Een goede multiplayer optie had een hoop goed gemaakt, maar helaas zijn de paardenhoofden al besteld…
De game zal in ongeveer een twintigtal uurtjes uitgespeeld zijn. Kort voor de meeste gamers, te kort. Maar ik denk eerlijk gezegd dat gamers toch de game gewoon nog eens overspelen. Lekker op het gemakje de levels nog eens bekijken, uitproberen of je niet zonder af te gaan het einde kan halen of gewoon omdat Half-Life 2 zo ontzettend verslavend is. Inderdaad, Half-Life 2 is verslavend. Net als deeltje 1 gewoon ook ontzettend verslavend is. Ik heb meerdere malen Half-Life uitgespeeld en zal dit met deeltje 2 ook vast nog wel een keer of wat overdoen. In de late uurtjes zet ik regelmatig Counterstrike Source aan om tot diep in de nacht met enkele vrienden de servers onveilig te maken. Heerlijk, vooral met de nieuwe physics engine is dit een feest om naar te kijken. Dus eigenlijk zit het met die replay waarde wel goed, niet uitstekend, gewoon goed.
Final Judgement
Al met al weet het verhaal je wel zeker te boeien doorheen het spel. Wel een puntje van kritiek is dat alles nog steeds even wazig blijft. Na deel 1 hadden we wel wat ophelderende antwoorden verwacht op vragen. Vragen zoals: Wie is die mysterieuze G-man? Wat deden we nu precies met de Black Mesa Facility? Maar in plaats van antwoorden zitten we nu met nog meer prangende vragen te kijken. Waarschijnlijk opzettelijk gedaan door Valve. Deeltje 3 zal vast al wel op de ontwerptafel liggen. Als ze maar niet weer zo ontzettend lang over de game gaan doen. Tegen de tijd dat deel 3 dan klaar is loopt Gabe met een rollator over de E3. Het gehele spel zou je dus in principe kunnen uit kunnen spelen in ongeveer 20 uur. Dat is inderdaad erg weinig voor een game waar we zolang op gewacht hebben. Maar geloof me, het zullen 20 onvergetelijke uren worden. Half-Life 2 heeft wat mij betreft "bijna" alle beloftes waargemaakt. Sublieme graphics, schitterende gameplay en een geweldige game-ervaring. Petje af voor Valve want een waardige opvolger is het zeker.
Pluspunten:
- Geweldig leveldesign
- Sublieme graphics
- De sfeer die de game weet op te wekken
- Gordon Freeman kicks ass
- Counterstrike Source (dit telt overgens niet mee voor de replay score)
Minpunten
- Daar gaan we weer: GEEN MULTIPLAYER!!!
- Korte speelduur
Oordeel Half-Life 2 (PC)
- Graphics
95 - Gameplay 96
- Originality
- Sound 95
- Replay
70 - Eindcijfer 93