Jak, zonder Daxter
In Immortals of Aveum volg je het verhaal van Jak. Als jonge kerel probeert hij de eindjes aan elkaar te knopen in de lagere rangen van de samenleving. In de proloog zie je hoe Jaks thuisstad wordt aangevallen door de vijandige natie van Rasharn, onder leiding van de meedogenloze Sandrakk. In één klap verliest Jak alles wat hem lief is. Tijdens die gewelddadige invasie ontluiken echter zijn magische krachten. Hij blijkt over de zeldzame gave te beschikken om drie verschillende soorten magie te gebruiken.
Dat maakt hem meteen van onschatbare waarde voor het Lucium-rijk in de onophoudelijke oorlog (met de toepasselijke naam Everwar) om de totale controle over de magie in de wereld van Aveum. Na een tijdsprong van vijf jaar wordt hij gerekruteerd in de Orde van Immortals. In de hoop dat hij eindelijk een einde kan maken aan het onophoudelijke conflict tussen de koninkrijken Lucium en Rasharn. Intussen zit er letterlijk een gat in de wereld, dat alsmaar groter wordt als gevolg van het conflict. Dit vormt een constante ecologische dreiging voor Aveum en zijn inwoners.
Complexe termen
Hoewel het verhaal van Immortals of Aveum een veelbelovende achtergrond biedt, komt dit niet helemaal uit de verf. Schrijver Micheal Kirkbride, die onder meer bekend staat om zijn werk aan The Elder Scrolls: Oblivion en The Walking Dead bij Telltale Games, heeft zijn stinkende best gedaan om de wereld uit te diepen met interessante lore. Maar de grappende en eigenwijze toon van het hoofdpersonage Jak en zijn stereotiepe medestrijders bemoeilijken de ervaring. De humoristische benadering zorgde hier en daar nog voor een glimlachje, maar botst met de ernst van het verhaal. Ik vond het daardoor bijzonder moeilijk om echt betrokken te raken. Ook de overdaad aan complexe termen en expositie doen afbreuk aan het geheel. Wat verder een narratief sterke shooter is met enkele volwassen, maar ook onderbenutte plotelementen.
Magie kleurt de actie
De magische actie komt iets beter uit de verf, ook al wijkt het weinig af van de traditionele shooter. Jak heeft drie kleuren magie tot zijn beschikking, maar het zijn in feite de gebruikelijke wapens die je in elke shooter terugziet. Waarbij blauwe magie fungeert als je nauwkeurige langeafstandswapen, rode magie als een krachtige shotgun voor close-range gevechten en groene magie als een snelvurend, maar minder precies machinegeweer. Binnen elke kleurgroep bevinden zich een handvol subtypes die over het algemeen de basisrol van die kleur vervullen. Je schiet de magische projectielen onbeperkt uit je rechterarm, maar met bepaalde tussenpozen moeten ze wel herladen worden als een normaal wapen.
Bepaalde vijanden kunnen alleen worden beschadigd door (of zijn zwakker voor) specifieke kleuren magie. Je switcht tussen deze drie afhankelijk van je voorkeur, of wanneer de situatie om bepaalde gekleurde aanvallen vraagt. Als een vijand bijvoorbeeld een blauw schild heeft, gebruik je blauwe magie om deze te vernietigen. Drie verschillende offensieve spreuken lijkt wat weinig. Gelukkig beschikt Jak daarnaast over een selectie van krachtigere magische uitbarstingen. Hij heeft ook defensieve hulpmiddelen zoals een schild, een grijphaak waarmee je vijanden naar je toe trekt of een groen goedje waarmee je vijanden vertraagt.
Complete chaos
De actie is dus lang niet zo origineel is als de makers zelf willen geloven. Al deze magische elementen zorgen wél voor gevechten die lekker hectisch en vaak uitdagend zijn. De actie is snel, intens en overweldigend. Zeker als de magische lichtshow van jouw eigen en vijandelijke projectielen het zicht belemmert. Deze momenten behoren tot het beste dat Immortals of Aveum te bieden heeft, waarbij je constant in beweging blijft en snel schakelt tussen je complete vaardigheidsset om een horde vijanden te verslaan.
Het is jammer dat de verscheidenheid aan vijanden niet erg hoog is. Daardoor begint het spel op enkele hoofdstukken van het einde al behoorlijk wat van zijn magie te verliezen. Er zijn daarnaast crafting- en upgradesystemen voor je vaardigheden en uitrusting, maar die lijken vooral in de game te zitten omdat het een moderne gametrend is. Niet omdat die RPG-achtige lagen dit spel daadwerkelijk interessanter of leuker maken.
Ik vloekte ook op de besturing. Er is bijvoorbeeld geen wapenwiel, waardoor je soms kostbare tijd verliest bij het switchen van magie. En waarom ze het een goed idee vonden om dezelfde knop te gebruiken voor zowel contextuele prompts (zoals het openen van een schatkist) als het herladen van je mana, is mij een raadsel. Ik heb op deze manier enorm veel Mana Crystals verspild, terwijl de prompt voor de kist te openen al in beeld stond. Enorm vervelend!
Omgevingspuzzels
Het verhaal volgen is in Immortals of Aveum een overwegend lineaire spelervaring. Je volgt de indicator zonder je zorgen te maken over iets anders. Spelers kunnen tussen missies door terugkeren naar eerder bezochte gebieden om onontdekte zijpaden te verkennen of eerder ontoegankelijke gebieden te bereiken met nieuwe krachten die in de loop van het verhaal worden verworven. Hoewel de nadruk op lineaire progressie ligt, biedt het spel genoeg exploratie voor iedereen die Aveum dieper wil verkennen. Wie de moeite doet om van het uitgestippelde pad af te wijken, vindt omgevingspuzzels die leiden naar extra loot en betere uitrusting. Of een reeks optionele uitdagingen, zoals een aantal zeer uitdagende baasgevechten.
Kristallen en lichtstralen
Ook wie uitsluitend het verhaal volgt, ontsnapt niet aan een stukje platformen of enkele van die vaak doodeenvoudige omgevingspuzzels. Zo moest ik wel erg vaak verborgen kristallen activeren om allerlei deuren te ontgrendelen, al dan niet in een specifieke volgorde. En die puzzels waarbij je lichtstralen naar de juiste positie moet leiden, die heb ik nu toch echt al te vaak gezien in games. Uiteindelijk koos ik er zelf voor om simpelweg de overwegend lineaire verhaalmissies te volgen, zonder al teveel afgeleid te worden door al het andere. Zo heb ik Immortals of Aveum in iets meer dan zestien uur voltooid. Voor wie de locaties tot in het kleinste hoekje wil verkennen, kan de speeltijd aanzienlijk toenemen. Immortals of Aveum is eigenlijk een onevenwichtige game, maar wie graag een first-person shooter speelt, vindt genoeg positieve aspecten voor wat namiddagen entertainment. De FPS-actie is meestal behoorlijk goed, soms zelfs ronduit geweldig, alleen had ik tijdens het spelen altijd het idee dat er nog veel meer potentieel in deze titel zat.
Visuele showcase?
Dat onbenutte potentieel zie je ook terug in het visuele aspect. Immortals of Aveum (getest op Xbox Series X) maakt gebruik van de krachtige Unreal Engine 5.1 met al zijn technologische snufjes (Nanite en Lumen). Toch is de game niet altijd een visuele showcase. Ascendant Studios legt de nadruk op vloeiende beweging te midden van de oogverblindende chaos van de actie, ten koste van de algehele beeldresolutie. De game zet stug in op een stabiele 60 beelden per seconde (al krijgt ‘ie sporadisch een tik), zonder de keuze voor een lagere framerate met betere beeldkwaliteit. Hierdoor oogde het beeld regelmatig enorm wazig. Dit doet afbreuk aan enkele visuele hoogtepunten, mooi ontworpen locaties en de felgekleurde, beeldvullende effecten tijdens de magische schietpartijen. Er zijn momenten waarop ik de vooruitstrevende engine duidelijk aan het werk zag en dan gaf ik mijn ogen flink de kost. Maar het beeld wordt te vaak vertroebeld door de beperkte basisresolutie (1280x720 opgeschaald naar 4K). Het eindresultaat schommelt daardoor voortdurend tussen ‘wow, wat mooi’ en ‘wow, dit is ronduit lelijk’.
Conclusie
Immortals of Aveum is al bij al een zeer degelijke first-person shooter die het traditionele schietgerei met succes inwisselt voor magische spreuken. De snelle, intense schietpartijen waarbij de overload aan visuele effecten van het scherm spatten, vormen het hoogtepunt. Ook al verliezen die naar het einde toe al wat van hun kleurrijke glans. Het verhaal, hoewel boeiend, wordt soms ondermijnd door de eigenwijze toon van het hoofdpersonage en een overvloed aan jargon. Visueel had ik er ook meer van verwacht. Door de waas die regelmatig over de semi-open gebieden hangt, heb je niet echt het idee dat deze game alle toeters en bellen van de Unreal Engine 5 gebruikt. Kortom: dit is een magische actietitel met net iets teveel gebreken die de magie eruit halen. Toch is het niet moeilijk om hier potentieel in te zien. Hoewel ik deze game dus nooit zou aanbevelen voor de volle prijs, hoop ik ooit een meer geslaagd vervolg te spelen.
10
8.5
5.9