Anthologie
Voor wie niet bekend is met de serie: Life is Strange is een videogame-anthologie waar in ieder deel een andere hoofdpersoon centraal staat. Deze hoofdpersoon beschikt iedere keer over een onverklaarbare superkracht. Zo kon Max in het eerste deel de tijd terugdraaien en haalde Daniel in het tweede deel allerlei fratsen uit met telekinese. Deze krachten zijn integraal onderdeel van het overkoepelende plot en geven een unieke twist aan een anderzijds vrij generiek tienerdrama.
In True Colors is dit niet anders. Hierin speel je als Alex Chen: een 21-jarige meid die opgegroeid is als wees. Na een jarenlange zoektocht heeft Alex’ broer Gabe haar eindelijk gevonden en uitgenodigd om bij hem te komen wonen in Haven Springs: een pittoresk dorpje aan de voet van een grote berg in Colorado. Hier zegt Alex uiteraard geen nee tegen, dus springt ze op de bus naar Haven Springs. Dit is waar het spel begint.
Haven Springs
Waar de eerste Life is Strange zich afspeelde in de stad Arcadia Bay en het tweede deel je meenam op een roadtrip door Amerika, speelt True Colors zich bijna exclusief af in Haven Springs. Hierdoor is Haven Springs verreweg de meest uitgebreide locatie in een Life is Strange-spel tot nu toe. Het dorp bruist van de knusse winkeltjes, leuke mensen die altijd wel wat te vertellen hebben en toffe activiteiten zoals festivals. Hoewel je qua omgeving dus minder variatie zult zien in True Colors dan in bijvoorbeeld Life is Strange 2, is dit voor mij persoonlijk verreweg mijn favoriete locatie in de serie tot nu toe. Haven Springs leeft echt en door het dorpse gevoel en het prachtige kleurgebruik is het echt een dorp waar je zou willen wonen.
Na een korte tijd doorgebracht te hebben in Haven Springs slaat het lot toe en vindt er een gebeurtenis plaats die de rest van het avontuur in gang zet. Wat dit is mag je zelf gaan ervaren, maar het is zeker iets dat je tot op de bodem uit wilt zoeken. Om Alex hierbij te helpen kan ze gebruikmaken van haar kracht om aura’s af te lezen bij mensen. Straalt iemand bijvoorbeeld goud uit, dan is deze intens gelukkig, maar hangt er een rode aura om iemand heen, dan heeft hij of zij een wat minder goed humeur. Met een druk op de knop kom je er vervolgens achter waar deze mensen aan denken. Een behoorlijke inbreuk op de privacy, maar gelukkig doen ze daar in Haven Springs wat luchtiger over.
Superkracht
Hoewel deze kracht in eerste instantie een stuk minder interessant lijkt te zijn dan de superpowers uit de eerste twee delen is niets minder waar. De schrijvers hebben het verhaal op een goede manier rondom deze kracht geschreven, waardoor het echt iets toevoegt aan het avontuur. Doordat je weet wat mensen denken of voelen kun je op een emotioneel niveau inspelen op de gevoelens van een persoon. Zo kun je mensen kalmeren die bang zijn, ze helpen als ze iets vergeten zijn of afluisteren wanneer ze iets te verbergen hebben. Nieuw in dit deel zijn bijvoorbeeld de optionele sidequests, zoals die van een stel vrienden die elkaar eigenlijk wel meer dan leuk vinden, maar het niet tegen elkaar durven te zeggen. Door het spel heen kom je dit koppel steeds weer tegen en vinden ze elkaar steeds leuker, dus uiteindelijk kun je de keuze maken om je ermee te bemoeien, of juist niet. Aan het eind van ieder hoofdstuk zie je ook welke keuzes je vrienden en de rest van de wereld gemaakt hebben, om zo inzicht te krijgen in wat er allemaal mogelijk is in eventuele volgende speelsessies.
Meerdere eindes
En meerdere speelsessies zijn ook wel nodig. Allereerst omdat het spel maar liefst zes eindes telt, waarvan ieder einde weer een aantal variaties kent. Daarnaast deden wij slechts acht uur over onze initiële run door de vijf hoofdstukken van het spel. Hierbij hebben we zo’n 80% van alle collectibles gevonden en ook wat tijd doorgebracht met de arcadekasten die in Haven Springs te vinden zijn. Dit is toch bijna half zo kort als de eerste twee spellen en Before the Storm. Gelukkig resulteert dit niet in een spel dat onafgemaakt of rushed aanvoelt. Hoewel het verhaal richting het einde toe wel een beetje in een stroomversnelling terechtkomt vertelt True Colors een compleet verhaal van A tot Z. Als dit verhaal uitgesmeerd was over een uur of veertien had het ontzettend langdradig aangevoeld en zouden spelers snel afhaken. Wat dat betreft is True Colors precies goed.
Niet geoptimaliseerd
Waar Life is Strange: True Colors iets minder goed is, is de technische kant van het spel. Wij hebben het spel getest op een PlayStation 5, maar hebben voor deze review ook de PS4-versie onder handen genomen. Grafisch verschillen beide versies op de resolutie na erg weinig van elkaar. Het is daarom opvallend dat True Colors op beide apparaten draait in 30 frames per seconde. Bij een trage, verhalende game als Life is Strange is dit niet zo erg, maar na alle grafische pracht in 60 frames per seconde van de afgelopen tijd voelt het toch wel als een stap terug. Ook heeft de PS5-versie van het spel een optie voor raytracing, maar dit heeft enkel invloed op de schaduwen, niet op de reflecties in ramen en het water. Zelfs met deze toch wel teleurstellende framerate weet het spel af en toe nog een dip in de framerate te vertonen. Wat dat betreft lijkt het niet helemaal lekker geoptimaliseerd te zijn voor moderne hardware. Verder hadden wij, op een keer Alex in een T-pose in een cutscene na, een vrijwel bugvrije ervaring met True Colors, wat ook wel weer een keer fijn is.
Hoewel Life is Strange 1, 2 en Before the Storm allemaal als losse afleveringen uitgebracht werden, is er ditmaal voor gekozen het hele avontuur in één keer te lanceren. Hierdoor hoef je tussendoor niet maandenlang te wachten op een volgende aflevering en kun je gelijk aan de slag met het volledige avontuur rondom Alex. Het is dan ook opvallend dat er een paar weken na de release van het spel een extra hoofdstuk wordt uitgebracht tegen betaling rondom Steph: een terugkerend personage uit Life is Strange: Before the Storm. Dit hoofdstuk speelt zich af voordat Alex in Haven Springs arriveert en heeft naar verwachting niks met het hoofdverhaal te maken, maar kijkend naar de in verhouding vrij korte speelduur laat het toch een beetje een zure nasmaak achter dat hiervoor betaald moet worden.
Een plaatje
Grafisch zit het spel prachtig in elkaar. Niet eerder zag een spel in de reeks er zo mooi uit. Gezichten vertonen meer en realistischere emoties dan voorheen en de hele aankleding van zowel Haven Springs tot iets als het menu is echt schitterend. Sommige animaties willen wel eens wat houterig aanvoelen, maar dat ben je al gauw weer vergeten wanneer je de prachtige cinematografie ziet in de vele cutscenes die het spel kent. Op het gebied van audio weet True Colors met kop en schouders boven veel andere spellen uit te steken. De vele stemacteurs die de game rijk is weten de personages die ze vertolken bijna allemaal echt tot leven te brengen, op een enkeling na die nog wel eens wil klinken alsof ‘ie afkomstig is uit een Disneyfilm. De muziek zit zoals we van de reeks gewend zijn weer erg strak in elkaar en kent gelicenseerde tracks van artiesten als Bonobo en Phoebe Bridgers tot een originele soundtrack van Angus & Julia en Novo Amor. Al met al is True Colors echt een plaatje om naar te kijken én te luisteren.
Kleinschalig
De eerste Life is Strange, en in het verlengde Before the Storm, vertelde ons een intiem verhaal met catastrofale gevolgen en Life is Strange 2 gaf ons inzage in het leven van een etnische minderheid in het racistische Amerika van vandaag de dag. Wat dat betreft ligt Life is Strange: True Colors meer aan de kant van het eerste deel. Het is een kleinschalig verhaal in een klein dorpje waar de rest van de wereld waarschijnlijk nooit weet van zal hebben. Het voelt allemaal heel klein en knus en ondanks de toch wel emotioneel zware inhoud van het verhaal houdt de game het op een bepaalde manier toch luchtig. Dit siert het spel, want zo wordt het er van weerhouden om een zogenaamde depressie simulator te worden zoals het tweede deel dat was, maar aan de andere kant zorgt dat er ook voor dat het verhaal ons waarschijnlijk niet zo lang bij zal blijven als dat van de eerdere delen.
Deck Nine heeft met True Colors bewezen prima een originele Life is Strange te kunnen maken. Niet helemaal zonder haken en ogen, maar wij zijn erg benieuwd wat Deck Nine in petto heeft voor de toekomst van de franchise. Het schrijfwerk is af en toe wat kinderachtiger dan we van de reeks gewend zijn en voelt regelmatig aan als dat van een John Green boek, maar toen de credits voorbijkwamen, gepaard met een prachtig gitaarnummer, waren we maar wat blij dat we True Colors gespeeld hadden.
Conclusie
Het is nooit makkelijk om in de voetsporen van een andere ontwikkelaar te moeten treden, maar met True Colors heeft ontwikkelaar Deck Nine bewezen dat ze de essentie van Life is Strange begrijpen. De in verhouding kortere speelduur gooit wat roet in het eten, echter doet dit zeker geen afbreuk aan de ervaring van het verhaal. Toen de credits voorbijkwamen waren wij zeker nog niet klaar om Haven Springs te verlaten, dus Deck Nine, als je meeleest: meer graag!
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
8.8
9.9
10628 
15)
09-09-2021 18:26
