I’ve got blisters on my fingers!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de spellen in deze collectie zijn stuk voor stuk uitdagend op een manier die je vandaag de dag zelden ziet. Leuk hoor, dat je de Dark Souls-trilogie geblinddoekt uit hebt gespeeld op een Guitar Hero-controller. Het laat Mega Man volledig koud. Offscreen vijanden vliegen met honderd km/u op je af en wanneer je het monster probeert te ontvluchten door een stukje terug te wandelen, zul je er later achter komen dat ie de gave van een oneindige wedergeboorte bezit. Bliksemsnelle baasaanvallen dienen op de pixel nauwkeurig te worden ontweken, dus haal die studie patroonherkenning maar uit de kast. Oftewel: git gud, kid. Toegegeven, soms weet de moeilijkheidsgraad te frustreren. Gelukkig biedt deze collectie de optie om zogeheten Save Assist-punten aan te zetten om de frustratie enigszins te verzachten. Wanneer je deze functie inschakelt vanuit het overkoepelende beginmenu – en ik kan het niet genoeg aanraden – zullen levels gevuld worden met checkpoints, iets wat oorspronkelijk ontbrak. Het is werkelijk een godsgeschenk om niet het hele level opnieuw te moeten spelen omdat je, vanzelfsprekend, doodging bij je eerste poging tegen een eindbaas. Nog een laatste opmerking over de moeilijkheid: ik speelde de Nintendo Switch-versie van deze game en hoewel dit soort spellen zich uitstekend leent voor handhelds miste ik in de lastigere passages toch een d-pad. Het is wellicht verstandig om over een Pro-controller of Switch Lite te beschikken als je opteert voor de Switch-versie.
Zes-in-één
Zoals je in de preview al kon lezen omvat deze collectie zes spellen: de vier Mega Man Zero-spellen (MMZ) die oorspronkelijk voor de GBA verschenen en de twee ZX-games (MMZX) die uitkwamen op de Nintendo DS. Qua gameplay sluiten deze spellen goed aan op de Mega Man X-serie, hoewel de nadruk wat meer ligt op melee-aanvallen omdat je in de meeste games speelt als de Z-Saber dragende Zero. Als het, begrijpelijk genoeg, even geleden is dat je voor het laatst een GBA-game in actie zag, weet dan dat het even wennen kan zijn. Sprites zijn iets minder gedetailleerd dan in eerdere SNES-era ports die tevens opnieuw zijn uitgegeven voor huidige consoles. Op de Switch is het in handheld allemaal aangenaam genoeg om naar te kijken, maar op het grote scherm maakt de collectie aanvankelijk een wat opgeblazen en uitgerekte indruk. Gelukkig zijn de animaties altijd uitstekend en worden de graphics per game iets beter, waardoor met name de DS-games zich prima kunnen meten met huidige indie-spellen.
Naast de eerdergenoemde Save Assist-functie, zijn Casual Scenario-mode en Z Chaser ook noemenswaardige toevoegingen in deze collectie. Als je Casual Scenario aanzet zal je karakter over een dubbele levensbalk en alle te ontgrendelen upgrades beschikken. Daarnaast zullen spikes en een val in de afgrond je niet meer in een keer doden. Voor de wetenschap heb ik deze modus gebruikt in de tweede MMZ-game. Het zal per speler verschillen hoeveel plezier je aan deze modus beleeft, maar ik merkte dat een groot deel van mijn lol in deze spellen juist zit in het overkomen van taaie uitdagingen en de mogelijkheid tot het verbeteren van je personage om jezelf nét iets meer kans van slagen te geven. Wanneer die twee aspecten ontbreken vallen de spellen een beetje uit elkaar. Ik zou willen aanraden om het spel te beginnen zonder deze modus geactiveerd, maar helaas is het niet mogelijk om deze functionaliteit tussendoor te activeren of deactiveren, waardoor je opnieuw moet beginnen als je het spel toch te moeilijk blijkt te vinden.
Tenslotte is er Z Chaser. Z Chaser is een soort multiplayerspel waarin twee spelers zo snel mogelijk een level proberen uit te spelen. Beide speelvelden zijn te zien op hetzelfde scherm, waardoor je in de gaten kan houden hoe je het doet ten opzichte van je tegenstander. Het spel is tevens online te spelen, in dat geval word je gekoppeld aan een ‘ghost’ die van de leaderboards wordt getrokken. Het was in de versie die ik voor de recensie mocht spelen gek genoeg niet mogelijk om de controls aan te passen, wat in de zes singleplayer-spellen wél mogelijk is. Aangezien ik in de MMZ-spellen nogal wat had aangepast was Z Chaser voor mij nauwelijks speelbaar. Sowieso voegt het competitieve element maar weinig toe aan de gameplay, maar het kan geen kwaad dat het er is voor degene die maar geen genoeg kan krijgen van deze spellen.
Stijgende lijn
Een fijne bijkomstigheid van het spelen van de gehele collectie in een kort tijdsbestek is dat het goed zichtbaar wordt hoe de spellen zijn geëvolueerd. In met name de eerste twee spellen is het level design zo nietszeggend dat het regelmatig voelt alsof je door een volledig lege gymzaal rent met daarin een deur die leidt naar een andere gymzaal waar een baas of onderbaas op je wacht. Hoe recenter de game, hoe beter het level. Steeds vaker worden er optionele paden in een level gestopt waar verstopte collectibles op je wachten en ook visueel worden levels complexer en dynamischer, onder andere door het gebruik van parallax scrolling. De spellen hebben allemaal hun, zo nu en dan ergerlijke, difficulty spikes (zeker aan het einde van een spel waar je ALTIJD een boss rush moet doorstaan om bij de laatste baas te komen), maar de latere games maken het je iets makkelijker doordat er wat vaker gestrooid wordt met Sub Tanks (deze fungeren als health potions) en andere voorwerpen. Ook worden latere games wat veelzijdiger. Zo introduceert MMZ 2 verschillende Forms voor Zero, maakt MMZ 3 het makkelijker om EX Skills van bazen te verkrijgen, geeft MMZ 4 de speler een Zero Knuckle waarmee wapens van vijanden kunnen worden gejat. De MMZX-games weven alle levels zelfs aan elkaar waardoor een soort Metroidvania-wereld ontstaat. De DS-spellen grossieren sowieso in diversiteit: MMZX laat je verschillende Mega Man-modellen ontgrendelen die allemaal hun nut hebben en vaak leuk zijn om te spelen. Opvolger MMZX Advent voegt daar het overnemen van DNA van bepaalde bazen aan toe, zodat je ook als overwonnen bazen kan spelen.
Conclusie
Met het verschijnen van Mega Man Zero/ZX Legacy Collection is er voor liefhebbers van ouderwetse platformers veel moois beschikbaar op huidige spelsystemen. Ja, het ontwerp van deze spellen laat op veel gebieden haar leeftijd zien. Verwacht geen gemakkelijke, gestroomlijnde ervaring. Tevens is het af te raden deze collectie, zoals de recensent, in hoog tempo achter elkaar door te spelen. Doordat de spellen erg veel op elkaar lijken treedt zo gemakkelijk een gevoel van megamoeheid op. Misschien is het voor gamers op zoek naar een wat meer hedendaagse spelervaring aan te raden om te beginnen bij de ZX-games, deze weten zich naar mijn mening beter staande te houden anno 2020. Voor de diehard Mega Man-fan met nostalgische bril is dat natuurlijk vloeken in de kerk. Zij mogen ook gerust een halve budgie optellen bij de eindscore. Deze collectie is geen radicale herziening van oudere Mega Man-spellen, maar een rechttoe rechtaan overzetting. Daarmee is het, voor de adviesprijs van 29,99 eu in digitale winkels, een prima aanschaf voor liefhebbers van het genre.
7.7
9.9
336 )
27-02-2020 11:25
1)
27-02-2020 12:45
