Het antwoord is ja en nee. Paper Mario: Color Splash is niet het spel geworden dat terugkeert naar de RPG-conventies waar menig Paper Mario-fan al jaren op wacht. Maar Color Splash is zeker een verbetering ten opzichte van Sticker Star.
Uitgezogen paddestoelen
Op een regenachtige avond bewegen prinses Peach en haar maatje Toad zich richting het huis van de welbekende Mario broers. Eenmaal aangekomen haalt prinses Peach een opgevouwen Toad uit haar binnenzak en legt deze op tafel, met als enige hint een postzegel afkomstig van Prism Island. Een kleurrijk eiland ver uit de buurt van het Mushroom Kingdom. Mario twijfelt geen moment en ze vertrekken met z’n drieën naar Prism Island, waar ze een verschrikkelijk beeld te zien krijgen: alles en overal is z’n kleur, en dus levendigheid kwijtgeraakt. Overal liggen leeggezogen Toads op de grond en zitten er kale plekken op de muur. Tijd om op onderzoek uit te gaan.
Onze helden ontmoeten Huey: een pratend verfblik en het enige hulpje in dit nieuwe Paper Mario-avontuur. Al gauw wordt er ontdekt dat Mario met zijn (in de Paper Mario-games) vertrouwde hamer en wat hulp van Huey, kleur terug kan slaan in de omgeving en leven in de duizenden soortgelijke Toads die op dit eiland wonen. Gepaard met z’n hamer en nieuwe maatje Huey trekt onze favoriete loodgieter de wijde omgeving van Prism Island in, op zoek naar de vermiste Paint Stars en het kwaad dat achter deze gruwelijke acties zit.
Magere knokpartijtjes
De gevechten in Paper Mario: Color Splash maken gebruik van dezelfde basis die de turn-based knokpartijtjes in de Paper Mario games altijd gehad hebben. Wat nieuw is, is het kaartensysteem. Nieuw in de zin dat het een verbeterde versie is van het stickersysteem uit Sticker Star. Tijdens zijn avonturen vindt Mario verschillende kaarten die hij kan gebruiken om aan te vallen. Denk hierbij aan de welbekende vuurbloem, of zijn oude vertrouwde sprong op de tegenstander. Om de beurt mag er aangevallen worden en wanneer je je tegenstander aanvliegt kun je extra schade toebrengen door vlak voor de klap nogmaals op de aanvalsknop te drukken. Dit gevechtssysteem werkt op papier prima, echter laat de uitwerking veel te wensen over.
Geforceerde GamePad
Zo moet alles in een gevecht op de Wii U GamePad gedaan worden. Het is dan helaas ook niet mogelijk om het spel met een Pro-controller te spelen. Op de GamePad selecteer je de kaart die je wilt gebruiken op de tegenstander. Deze kaart kun je weer inkleuren met verf om meer schade te doen. De eerste kaart die je selecteert wordt gebruikt op de eerste vijand, de tweede op de volgende in de rij, etcetera. Dit werkt in principe allemaal prima, het gaat echter mis op de GamePad zelf.
Zo duurt het een paar seconden, nadat het gevecht op de TV al begonnen is, voordat de kaarten zichtbaar zijn op de GamePad. Ook worden identieke kaarten niet gestapeld, met een limiet van 99 kaarten betekent dit dat je regelmatig langs tientallen dezelfde hamerkaarten moet bladeren voordat je de aanval tegenkomt die je in wilt zetten. Vervolgens moet je die kaarten inkleuren met de stylus en handmatig richting de TV slepen, waarna je dán nog eens een keer je aanvallen goed moet timen voor maximale schade. Een langdradig proces dus voor één enkele aanval. Gelukkig krijg je al gauw de mogelijkheid om meerdere kaarten in één beurt in te zetten en is het mogelijk om het GamePad-scherm voor een groot gedeelte met de knoppen te besturen zodat je niet hoeft te schakelen tussen knoppen en de stylus. Helaas blijft het een traag proces waardoor je op een gegeven moment de gevechten het liefste over wilt slaan.
Knappe kaarten
Hoe verder je in de game komt, hoe sterker de kaarten worden die je vindt. Echter gebruiken sterkere kaarten logischerwijs ook meer verf om te gebruiken. Gelukkig laten vijanden regelmatig hamertjes vallen waarmee je je verfmeter kunt vergroten en zo meer verf bij je kunt dragen. Deze toevoeging geeft je het gevoel dat je de gevechten nog ergens voor doet, in tegenstelling tot Sticker Star waar de gevechten niks opleverden en je ze net zo goed over kon slaan. Ook maken de zogenaamde Thing-kaart hun terugkeer. Hiermee kun je in één keer met behulp van een object uit ‘het echte leven’ heel veel schade aanrichten. Deze kaarten zijn essentieel in eindbaasgevechten, dus het is af te raden om ze voor de zwakkere vijanden te gebruiken.
Waar je in het begin van de game veelal hetzelfde doet in de levels, namelijk dingen ontdekken en vijanden bevechten, kom je al gauw levels tegen die een unieke twist hebben gekregen. Zo is er een quiz waar je moet raden welke kaarten er langskomen en is er een point & click-achtig level in een hotel met spook-Toads waar je puzzeltjes op mag lossen. Ook heb je regelmatig de keuze uit verschillende levels om door te spelen, dus als je geen zin hebt in een bepaald avontuur kies je gewoon een andere.
Prachtig papier
Paper Mario: Color Splash zit qua gameplay beter in elkaar dan zijn voorganger, maar waar de game echt schittert is in zijn presentatie. Het spel zit tot de rand toe vol met hilarische dialogen, rare grappen en zelfs een beetje duistere, deprimerende humor. Hoewel de Toads qua uiterlijk op een kleurtje hier en een brilletje daar weinig van elkaar verschillen, heeft vrijwel elke Toad toch een eigen persoonlijkheid. Zo heb je Action Toad die alleen maar wil vechten en een paar Toad’s met magische krachten. Het is jammer dat Nintendo ze niet wat unieker aan heeft gekleed, want dat had de miljoenen Toads in Color Splash toch wat meer uitstraling gegeven.
Grafisch is Color Splash één van de mooiste games die dit jaar uit is gekomen. Nog nooit heeft een Paper Mario-game zó erg op papier geleken. Letterlijk alles, van personages en het water tot zelfs de kleinste stenen in de levels; alles ziet er uit alsof het gemaakt is van papier en karton uit de lokale hobbywinkel. Vorig jaar kwam Yoshi’s Woolly World al voorbij als game van Nintendo die eruitzag als een knutselproject van een 45-jarige Pipoos-bezoeker, maar Paper Mario: Color Splash doet daar rustig een flinke schep bovenop. Het is zonder twijfel de mooiste game op de Wii U.
Audiovisueel meesterwerk
Ook de muziek in Color Splash is fantastisch. De soundtrack bestaat uit nieuwe nummers en een aantal remixes van bekende Mario-klassiekers, maar juist de nieuwe tracks laten je echt de spreekwoordelijke pan uit swingen. Bijna ieder level heeft een eigen muziekje, wat ervoor zorgt dat het audiogedeelte van Color Splash nooit verveelt. Een persoonlijke favoriet is de remix van Rainbow Road 64, maar wees eerlijk. Hoe meer Rainbow Road in het leven, hoe beter. Paper Mario: Color Splash is een audiovisueel meesterwerk!
Voorspelbaar verhaal
Deze alinea zal wat spoilers bevatten, dus wees gewaarschuwd!
Waarmee Paper Mario: Color Splash de plank helaas een beetje misslaat is het verhaal. Ja, het is hilarisch geschreven en zelfs ik met m’n zure kop heb regelmatig hardop moeten lachen, maar buiten dat is het verhaal behoorlijk mager. Waar je je in Paper Mario: The Thousand-Year Door op de Gamecube nog door een avontuur heen knokte – vol nieuwe personages, een unieke slechterik en een verhaal waar je u tegen zegt – moet Color Splash het doen met *tromgeroffel* Bowser. Jup. Bowser. En als dat niet genoeg is kidnapt-ie Peach ook nog eens en zet-ie de Koopalings neer als eindbazen van de grotere levels. Voor iemand die nog nooit een Mario-game gespeeld heeft zijn dit prima figuren om tegen te knokken, maar de Koopalings worden de laatste jaren zo erg door de strot van de Nintendogamer heen geduwd dat het bijna vervelend is om er wéér tegen te moeten vechten. Een gemiste kans.
Mengelmoesje
Zoals te lezen is, is Paper Mario: Color Splash een beetje een mengelmoes geworden van enerzijds middelmatige gameplay en anderzijds een werkelijk prachtige audiovisuele presentatie. De fans die zitten te wachten op een RPG van de oude stempel zoals de originele Paper Mario of The Thousand-Year Door worden door Nintendo doorverwezen naar de Mario & Luigi-reeks. Een serie spellen die de laatste jaren ook aardig minder is geworden, en die niet dezelfde charme kent als de eerste paar Paper Mario-games. Jammer, maar Color Splash is zeker een stap in de goede richting. Misschien wordt het tijd dat we als gamers gaan accepteren dat Paper Mario niet langer een RPG is, maar nu tot het action-adventure-genre behoort. Wanneer je je hier voor openzet is Paper Mario: Color Splash heel stiekem wel één van de leukste verrassingen van het jaar. Wie had dat gedacht?
Conclusie
Paper Mario: Color Splash is een ontzettend leuke game geworden. Het speelplezier wordt een beetje belemmerd door een traag battle-systeem, maar als je daar doorheen kunt kijken word je beloond met een game die niet alleen hilarisch geschreven is, maar er ook nog eens prachtig uitziet en een soundtrack heeft waar je je oren bij aflikt. Het is alleen jammer dat zo’n prima game zonder al teveel bombarie uitkomt op een console die een flinke komkommertijd achter de rug heeft. Als een van de laatste Wii U-games is Paper Mario: Color Splash gelukkig wel een schilderachtig mooie zwanenzang!
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
Oordeel Paper Mario: Color Splash (Wiiu)
- Graphics
95 - Gameplay
60 - Originality
75 - Sound 95
- Replay 70
- Eindcijfer 80
4373 
52)
15-10-2016 15:37
