Hier zijn we nu, eind 2019. Twintig jaar later en ‘die spelletjes met die draak en die schildpad op de voorkant’ zijn uitgegroeid tot de grootste mediafranchise ter wereld, met meer inkomsten dan Star Wars, Mickey Mouse en Marvel. Het is daarom ook zo jammer dat Pokémon Sword & Shield, de twee nieuwste games uit de serie aanvoelen als een zijproject dat nog snel voor de feestdagen in de winkel moet liggen.
Dexit is geen probleem
Je kan Pokémon Sword & Shield op twee manieren bekijken. Allereerst als Pokémongame zelf, waarmee ze al goed tekortschieten. Naast het feit dat de games nu “volledig” 3D zijn (en dat niet eens helemaal, maar daar kom ik zo op terug), spelen Sword & Shield in essentie nog exact hetzelfde als de eerste games van twintig jaar terug. Je start als tienjarig jochie (of meisje) en krijgt van een NPC een gras-, water- of vuurpokémon om je avontuur mee te beginnen. In je team is nog plek voor vijf andere Pokémon, die elk vier aanvallen kunnen leren. Toegegeven, het is nu makkelijker om te variëren tussen die aanvallen nu er in elk Pokémoncenter een Move Tutor gevestigd is.
Wat is er dan wel nieuw? Dat is een aantal zaken. Naast de voor de hand liggende tachtig nieuwe Pokémon is de grootste aandachtstrekker waarschijnlijk de Wild Area. Dit is een groot open gebied verspreid over Galar (de nieuwe regio), waarin je vrij kan rondlopen en verkennen. Zelfs de camera is hier zelf te besturen! In deze Wild Area kan je (eventueel met andere spelers) meedoen aan Raid Battles. Dit zijn gevechten waarin je met vier personen vecht tegen een Dynamaxed Pokémon: een gigantische versie van een vijandige Pokémon. Ook sommige trainers en Gym Leaders kunnen gebruik maken van deze Mega Evolution 2.0. Want dat is wat het is, en waarom Game Freak elke generatie een nieuwe gimmick moet verzinnen is mij een raadsel.
Ook zijn dit de eerste twee games uit de franchise die niet alle huidige Pokémon (kunnen) bevatten, een beslissing die door het internet toepasselijk ‘Dexit’ gedoopt is. Ik moet eerlijk zeggen, van alle controversie rondom Sword & Shield vind ik dit nog het minst problematisch. Van alle 890 Pokémon zijn er 400 te vangen / over te zetten naar de nieuwe games. En dat is prima. Sterker nog, van mij hadden ze drie generaties geleden al mogen stoppen met nieuwe Pokémon verzinnen en zich in plaats daarvan mogen focussen op het verbeteren van de gameplay. Het laatste dat Pokémon [de franchise] nodig heeft is meer Pokémon [de beestjes]. Want die gameplay is duidelijk toe aan wat vernieuwing.
NPC
Zoals ik eerder zei spelen de games grotendeels nog als Red & Blue. Dezelfde types, dezelfde statuseffecten met daarvoor dezelfde 8-bit geluidjes en dezelfde abominabele A.I. Vijandige trainers gebruiken zelden supereffective aanvallen en zijn – tot vervelens aan toe – constant verbaasd als jij dat wel doet. Het verhaaltje is weer flinterdun en personages doen eerder hun best om het bloed onder je nagels vandaan te halen dan om je te betrekken in de gebeurtenissen in Galar. Je wordt constant van gym naar gym gestuurd en die paar keer dat je wel zijpersonages tegenkomt krijg je te horen dat zij het wel zullen oplossen en jij een Gym Challenger™ bent en dus maar de volgende badge moet gaan halen. Ik voelde me een NPC in m’n eigen avontuur.
Ook qua immersie schieten Sword & Shield tekort. De animaties zijn uit de vorige eeuw: wanneer je Pokémon een Double Kick uitvoert beweegt zijn model op en neer op zijn Y-as en verschijnt er twee keer een plaatje van een voet op de tegenstander. Als je Pokémon paralyzed (verlamd) is staat dat wel aangegeven, maar mijn Corviknight bleef nog vrolijk wapperend in de lucht vliegen. Voice acting begint ondertussen ook een benodigdheid te worden, zeker in scènes waarin de schrijvers (/vertalers?) zo hun best hebben gedaan het Cockney accent van de Galar-bevolking over te laten komen. Over voice acting gesproken: waarom klinken alle Pokémon (behalve Pikachu en Eevee) nog steeds alsof ze uit een Game Boy komen? En waarom lopen je Pokémon niet meer achter je aan?! Dat zat nog in de vorige game, potverdorie.
Waarom?
Feit is dat Pokémon Sword & Shield technisch en qua gameplay gewoon mijlenver achterlopen op andere games tegenwoordig. Waarom kan een Skyrim, dat recentelijk zijn achtste verjaardag vierde, complete boekwerken aan lore bevatten en krijg je bij het bestuderen van een boekenkast in Sword & Shield een prompt met “Er zijn een hoop boeken.”? Waarom brengt Game Freak de Wild Area als grote innovatie terwijl de vrije camera al op de Nintendo 64 werd geïntroduceerd? Waarom bevatten de steden (die grotendeels wel prachtig zijn vormgegeven trouwens, liefde voor Glimwood Tangle en Ballonlea) paden naar huizen die je niet kan betreden? En zien de huizen waarbij dat wel kan er van binnen allemaal hetzelfde uit? Pop-in en framerate issues zijn meer gewoonte dan uitzondering in Sword & Shield en dat zou gewoon niet moeten kunnen op een console die Breath of the Wild en The Witcher III (!) kan draaien.
Tijdens het spelen had ik constant het gevoel dat alles zoveel beter had gekund. Ik zal een paar van mijn ideeën opnoemen die me te binnen schoten:
- Hoezo start je je avontuur nog steeds als klein kind terwijl er ondertussen zoveel verschillende soorten trainers zijn? Laat mij m’n game beginnen als Juggler en zo een buff voor bijvoorbeeld Psychic-type Pokémon hebben. Voilà, een klassensysteem, zoals andere RPG’s al dertig jaar doen.
- Hoe kunnen vuur- en grondpokémon zonder problemen vechten op het water (en vice versa)? Een Diglett midden op zee slaat helemaal nergens op. Maak sommige Pokémon onbruikbaar in sommige omgevingen, dat zorgt meteen voor meer immersie in de spelwereld.
- Laat de gevechten plaatsvinden in de spelwereld, met meer input voor de speler. Paper Mario-achtige combat (“druk op A als je aanval raakt voor meer schade!”) zou de battles een stuk minder monotoon en saai maken. Deze battles mogen dan ook meteen een stuk sneller, ik hoef niet voor de honderdste keer te weten dat mijn Corviknight andere Pokémon de mogelijkheid ontneemt om besjes te eten.
De games proberen je een illusie voor te schotelen, die door gedateerd gamedesign goed door de mand valt. Een goed voorbeeld hiervan kreeg ik in Hammerlocke, een van de eerste steden in de game. Van een NPC tegenover een muziekwinkel kreeg ik een voorwerp genaamd de Hi-Tech Earbuds. “Oh tof!”, dacht ik, “kan ik tijdens mijn avontuur nu mijn eigen muziek kiezen? Of komen enkele andere geliefde deuntjes misschien terug?” Maar wat dit item doet is... je drie extra sliders in het optiemenu geven. Die muziekwinkel was niet te betreden trouwens.
Emo-shirts
Is er dan helemaal niks positiefs te melden over de achtste generatie Pokémon? Jawel hoor. De muziek is uitstekend en deed me af en toe denken aan enkele tracks uit Ruby & Sapphire. Ook de Wild Area voelt aan als een frisse wind die de serie zo hard nodig heeft (hoe technisch achterhaald ook) en het is erg leuk dat verschillende wilde Pokémon ook verschillend op je reageren. Zo zullen verlegen Wooloo je liever willen ontwijken, maar blaffende Yamper zullen enthousiast op je af komen rennen. Het feit dat je in de Wild Area ook supersterke wilde Pokémon tegenkomt die je nog lang niet kan vangen (tot je meer badges hebt) is een toffe toevoeging. Een level 50 Steelix ontwijk je maar beter als je avontuur net begint.
Een van de best uitgewerkte delen van de game is de player customisation. Elke regio heeft zijn eigen kledingzaken die beschikken over leren jassen, sportbroeken, emo-shirts, uniformen, rugzakken en ga zo maar door. De tofste kledingstukken zijn ook goed hoog geprijsd, waardoor je eindelijk iets hebt aan je geld. Ook komt het verhaal rond het einde van de game (ná de acht badges) eindelijk goed op gang, zo jammer dat dit verborgen zit achter twintig uur ongeïnspireerd grindwerk.
Conclusie
Pokémon Sword & Shield doen nét wat ze moeten doen, en dat al met moeite. De personages irriteren, de gevechten zijn zo traag ende A.I. zo stom dat je erbij in slaap valt en de Wild Area – het grote nieuwe ding van de games – lijkt ontwikkeld te zijn op een GameCube. Wil je zoals vanouds gewoon Pokémon verzamelen en gyms verslaan? Dan kan je zo een Budgie bij deze score optellen en vermaak je je wel tot de onvermijdelijke nieuwe delen over een jaar in de winkel liggen. Maar voor mij als fan van het eerste uur zijn Sword & Shield een grote teleurstelling.
Deze review is geschreven door Peter Paardekooper.
10
7.7
8 )
26-11-2019 11:36
67)
26-11-2019 11:40
zegt al genoeg over hoe polariserend Sword & Shield zijn en daarmee dus ook deze review.
