Naarmate de serie zich gestaag ontwikkelde tot actie-shooter, werd deze sterke basis vergeten. Gelukkig waren er binnen Capcom nog heldere geesten die zich dit wél wisten te herinneren. Nog belangrijker: zij wisten de leidinggevenden van hun ideeën te overtuigen die uiteindelijk hebben geleid tot de eerste first-person Resident Evil game. Door deze ingrijpende vernieuwing te combineren met de gameplay van het eerste uur, heeft de Resident Evil serie na jaren van relatieve middelmatigheid eindelijk weer een topgame voortgebracht.

Welcome to the family son!
Resident Evil 7 (RE7) is eigenlijk het verhaal van een hechte familie; de Bakers. Gezellig zitten ze aan tafel, compleet met dementerende oma in de rolstoel en een heerlijk stoofpotje van onherkenbare ingrediënten. In hun grenzeloze gastvrijheid begrijpen ze maar niet waarom hun gasten geen hapje mee willen eten. Zoals het cliché voor Amerikaanse plattelandsmensen geldt, zien ook de Bakers alles heel zwart-wit: wil je niet mee eten? Dan slaan we toch gewoon je hersens in? Ethan is de zoveelste in een lange rij ondankbare gasten. Hij is bij hen gearriveerd na een geheimzinnige boodschap van zijn dood gewaande vriendin. Een beslissing die hij zelf vast betreurt, maar die ons een mooi avontuur oplevert!

Echt Resident Evil
Van tevoren had ik mijn twijfels over ‘hoe Resident Evil’ RE7 zou zijn. Het first-person perspectief leek me helemaal niet passen en deed me denken aan het vierde deel in de Silent Hill Reeks, dat deels overschakelde naar dit perspectief. Henry’s zoektocht naar zijn vriendin deed me ook denken aan Silent Hill, maar dit keer deel 2. Daarin probeert hoofdpersoon Harry uit te vinden wat er met zijn vrouw is gebeurd. Gelukkig bleken al mijn twijfels ongegrond; amper een half uur in de game ben je gegarandeerd volledig opgeslokt in de enorm brute en bizarre realiteit die RE7 je voorschotelt, compleet met de welbekende green herbs en een schaarste aan munitie.

Het klinkt misschien vreemd, maar zelfs het first-person perspectief versterkt het gevoel van de eerste RE delen. Net zoals de vaste cameraperspectieven die deze games hanteerden, ontneemt het een groot deel van het zicht op je omgeving. Daar speelt Capcom handig op in met overal om je heen onheilspellende geluiden en meer donkere hoekjes dan je lief is. Daarnaast ben je door het perspectief een stuk minder flexibel in je bewegingen, net als bij de tank-besturing van de oude RE games. Kon je in RE6 nog duiken en brute melee-moves uitvoeren, nu zijn je vijanden doorgaans zó in your face dat je het gevoel hebt geen kant op te kunnen. Ja, of je snel omdraaien en wegrennen, maar de Bakers en andere gedrochten de rug toekeren is nog veel angstaanjagender!

Creepy atmosfeer
RE7 is de nieuwe meester van de viezigheid. Werkelijk elk kamertje in het vervallen landhuis heeft wel iets smerigs. Rottend eten, onidentificeerbare restjes in de koelkast (inclusief dikke vliegen), vochtplekken met een riante laag schimmel, half vergane troep, plastic zakken waarvan de inhoud zich laat raden, roestig gereedschap met een plasje gestold bloed eronder, half verbrande poppenhoofdjes en ga zo maar door. Je zit er constant met je neus bovenop.

Het geluid doet er nog een schepje bovenop. Het landhuis piept en kraakt om je heen en wanneer je verstopt zit voor de Bakers hoor je precies de richting waar ze vandaan komen. Aan de krakende voetstappen of door het onheilspellende geroep: “Ethaaan … oh Ethaaaan, I can smell you! Hahaha!” De stemacteurs die de Bakers hebben ingesproken verdienen wat mij betreft dan ook een hele dikke pluim. Allemaal zijn ze even creepy en gestoord. Ethan zelf verkeert regelmatig in shock, waarbij de welgemeende vloeken niet van de lucht zijn. Het geeft de nodige persoonlijkheid mee aan de anders toch vrij bordkartonnen figuren. Verwacht dan ook geen grote persoonlijke ontwikkelingen of hartverscheurende momenten. Gelukkig heeft RE7 die ook helemaal niet nodig!

Ware beleving met PSVR
Helaas kon ik de game niet testen met een PSVR headset, maar zelfs dan kan ik met een gerust hart aanraden om deze game met PSVR te spelen. De ervaring moet echt verschrikkelijk intens zijn! Nu zat ik al regelmatig met samengeknepen billetjes te spelen. Natuurlijk heb ik ook wat ervaringen opgezocht van mensen die wel met PSVR hebben gespeeld en die ondersteunen mijn impressie. Over het algemeen wordt RE7 omschreven als de eerste echt volwaardige VR-game en daar kan ik me goed in vinden. Wat ik daarbij vooral erg fijn vind, is dat dit geen enkele invloed heeft gehad op de ervaring zonder VR. Ook die is gewoon top.

Verdeelde game
Het enige jammere aan Resident Evil is dat een landhuis toch ook zijn limieten aan ruimte en afwisseling kent. Na de eerste bloedstollende uren heb je het grootste gedeelte van het landhuis verkend, de nodige sleutels gevonden en de meeste puzzels opgelost. Ook heb je dan al de meeste vijanden gezien, waar wat mij betreft een wat grotere variatie in had mogen zitten. Het verhaal is dan echter nog niet afgelopen en hoewel RE7 ook in het ‘tweede gedeelte’ nog de nodige verrassingen in petto heeft, kan het toch niet op tegen die eerste uren geweldig uitgewerkte gameplay. Gelukkig ben je op dat moment al zo begaan met het verhaal, de setting en de ervaring dat je dat voor lief neemt.

Heb je RE7 uitgespeeld, dan kun je je lol op met de ‘Mad House’ moeilijkheidsgraad. Hierin is de Baker familie nóg agressiever, is munitie nóg schaarser en zijn veel items op andere plekken te vinden dan je gewend bent. Daarnaast nodigt de game met diverse trophies, of achievements op de Xbox, uit om nog een paar keer door te spelen. Net als de eerste Resident Evil game, die ik tientallen keren heb gespeeld, zie ik dit bij RE7 ook gebeuren.

Ervaar het zelf
Vanaf de eerste bloedstollende minuten is RE7 heel erg duidelijk: “you’re in deep shit now son!”. Niets is te gek en alles even vies, bruut en schokkend. Dankzij het first-person perspectief zit je er midden in. Grafisch staat de game zijn mannetje en ook op het gebied van geluid is de grootste aandacht besteed aan de kleinste details. RE7 is met zorg gemaakt en dat voel je aan alle kanten. Het is een ‘return to form’ voor de Resident Evil serie en een game die ook op zichzelf zijn mannetje staat. En ben je in het bezit van PSVR, dan is dit letterlijk een no-brainer. Als je de spanning aankunt tenminste!

Deze review is geschreven door Chris van Breda.