Sphinx and The Cursed Mummy
Het spel bestaat uit twee delen, het ene deel is een soort van Zelda kopie die je speelt met Sphinx. Net zoals in Zelda zal je door het spelen van het spel steeds meer vaardigheden vinden, zoals een schild, blaaspijp en nog meer van die ongein. Bijna alles is gekopieerd uit de Zelda series, zelfs de knoppen interface waaraan je de wapens kan toewijzen. Dat het allemaal gekopieerd is wil niet zeggen dat het niet lekker speelt, het is juist goed uit gewerkt en speelt ook lekker. Het tweede gedeelte van het spel bestaat uit het spelen met de Mummy Tutankhamen. De verhalen lijnen van de Mummy en Sphinx lopen samen, omdat Sphinx de ceremonie van Set in de war schopt om de levensenergie van Tutankhamen te gebruiken om in hem te kunnen veranderen en zo zijn koninkrijk te kunnen overnemen. Omdat dit misgaat liggen nu de vazen met het levensenergie van Tut over het hele land verspreidt en Tut zelf ligt weg te rotten in de kerkers van de toren van Set. Door als Sphinx zo’n vaas te vinden kun je Tut voor korte tijd tot leven wekken om van binnen uit het kasteel van Set te saboteren. Het gameplay gedeelte van Tut verschilt wel vreselijk veel met dat van Sphinx. Aan het begin lijkt dit heel erg origineel, maar als je iets verder kijkt zie je dat ze ook hier wat hebben geleend uit Nintendo games. Van de Wario games om precies te zijn. Want als je met de Mummy Tut speelt is het de bedoeling om puzzels op te lossen, dit doe je door Tut zoveel mogelijk te martelen, je kan hem in de hens steken om dingen plat te branden, je kan hem elektrocuteren, plat maken zoals in Paper Mario, in drieën snijden, hem in een skeletten vleermuis veranderen en een rook Mummy van hem maken. Ook dit werkt allemaal heel erg goed. Je zult wel heel wat minder tijd met de Mummy door brengen dan met Sphinx. Maar deze stukjes zijn echt leuk uitgewerkt en een verademing om te spelen, met leuke uitdagende puzzels en de grappige Mummy blijft dit altijd leuk en is het eigenlijk jammer dat er niet meer momenten van de Mummy inzitten.
Zoals ik dus al een paar keer heb gezegd heeft Eurocom voor deze game best aardig wat naar de Zelda serie gekeken, maar al hadden ze nou eens wat beter gekeken dan alleen maar naar de puzzels en de button-layout dan hadden ze kunnen opmerken dat het vechtsysteem in Zelda heel goed werkt. Want in Zelda heb je de Z targeting-functie om het vechten makkelijker te maken. Deze functie zit helemaal niet in deze game, zelfs niet eens iets wat er op lijkt. Doordat je niet kunt locken op een vijand worden gevechten met grotere groepen vijanden soms wat onhandig. Ook kan de camera op deze punten ietwat vervelend gaan doen omdat hij niet uit zichzelf meebeweegt met de speler. Hierdoor worden de gevechten wat onoverzichtelijk en soms onnodig moeilijk. Na een tijdje zul je hier ook wel mee leren omgaan en zal het niet meer als echt hinderlijk worden beschouwd. Schoonheidsfoutjes
Als je de game begint te spelen, valt het gelijk op dat alles er goed verzorgd uit ziet. De personages bewegen allemaal soepel over het scherm, het geluid past goed bij de locaties en de figuren reageren goed en snel op de knoppen die je indrukt. Maar als je iets verder kijkt zal je zien dat als je van dichtbij naar gebouwen en objecten kijkt er niet zoveel detail inzit als bijvoorbeeld bij de Zelda games of Starfox Adventures. Dit is natuurlijk niet erg en het stoort niet bij het spelen, maar voor de echte mierenneukers is het misschien toch van belang. Als je na een lang uurtje spelen in de wat grotere omgevingen komt, zal je zien dat het beeld soms even hapert en er wat framedrops optreden. Dit gebeurt vaak bij gebieden waar je watervallen hebt, en op zulke momenten lijkt het dan net of het van 60 frames per seconde naar 30 frames per seconde gaat. Dit is toch wel een beetje hinderlijk, maar doet niet veel af aan het plezier. Door deze framedrops gaat de muziek soms ook wel eens even haperen maar wel een heel stuk minder dan het beeld. Een groot gemis in deze game is toch wel voice-acting. Dit komt vooral door het feit dat je de monden wel ziet bewegen maar er geen geluid uitkomt. Ik bedoel laat dan de monden ook niet bewegen als er geen geluid is, zo lijkt het net of er geen geld meer was voor een paar goede mensen en stemmen. Voor de rest zijn er niet echt echte foutjes te ontdekken en je kan gewoon zien dat de makers echt hun best hebben gedaan op dit spel.
Wie zegt dat kopiëren lijdt tot slechte games heeft het mis, zolang de maker er ook nog dingen van zichzelf bijvoegt is er niks aan de hand. Wie erg van Zelda heeft genoten en gewoon van Action/Adventures en platform actie houdt zit heel goed met deze game. En als je over de schoonheidsfoutjes heen kan kijken is dit gewoon een hele leuke en plezierige game om te spelen en je geld zeker waard.
Oordeel Sphinx and the Cursed Mummy (NGC)
- Graphics
80 - Gameplay 80
- Originality 70
- Sound 85
- Replay 70
- Eindcijfer 80