All hail our A.I. overlords
In System Shock Remake speel je een hacker die probeert in te breken in de TriOptimum servers. In het jaar 2072 is TriOptimum een oppermachtig bedrijf dat zo ongeveer de hele wereld in haar bezit heeft. Juist wanneer je het systeem binnen bent, word je overvallen door het TriOptimum arrestatieteam die jouw hackpoging natuurlijk allang had doorzien. Na een hardhandige arrestatie ontwaak je op Citadel Station, een ruimtestation in een baan rond Saturnus. Hier word je gechanteerd om de AI te hacken die het ruimtestation beheert. Als dank krijg je de meest geavanceerde implantaten aangemeten, waarmee je nog veel meer kan hacken. Nice! En dat is maar goed ook, want voor je het weet loopt alles flink uit de klauwen, in de soep en naar de verdoemenis.
Het duurt even voor je hersteld bent van de operatie. Wanneer je wakker wordt in de Medical bay is al snel duidelijk dat er een tijd verstreken is én dat er iets niet in de haak is. De lichten knipperen, vonken vliegen in het rond, ergens in de verte hoor je een angstig geschreeuw en de schoonmaakrobot valt je aan. Wat blijkt? Dankzij jouw hulp is de Al die je hebt gehackt, Shodan, compleet doorgeslagen. Shodan heeft het hele ruimtestation overgenomen. Als een van de laatste overlevende mensen op het station is het aan jou om die AI weer even naar standje ChatGPT terug te zetten.
Immersive sim?
Zoals gezegd wordt System Shock een immersive sim genoemd. Misschien begrijp ik de definitie niet helemaal (laat dan vooral je inzichtelijke comment achter), maar voor mijn gevoel zie ik deze aspecten maar deels terug. In mijn ervaring komt het namelijk vaak neer op het oplossen van een puzzel (die maar op één manier kan worden opgelost) of het verslaan van vijanden die je eigenlijk ook niet kan ontwijken. Ook niet als je bijvoorbeeld via een ventilatieschacht naar je bestemming gaat; op de terugweg kom je die vijanden toch wel weer tegen. Uiteindelijk maakt het dus weinig uit welk pad je kiest. Ik heb ook geen zogenaamde emergent gameplay zien ontstaan, waarbij interacterende spelsystemen ervoor zorgen dat er iets onverwachts gebeurt. En je werkt gewoon toe naar hetzelfde doel: ontsnappen uit het ruimtestation. Daarbij maak je de AI het liefst nog een kopje kleiner, zodat de aarde niet wordt verwoest. Ook best belangrijk.
Het immersive sim aspect wordt verder tenietgedaan door de grote hoeveelheid vijanden In de game. Laat mij lekker dwalen door die gangen zonder voortdurend te moeten schieten. Het helpt ook niet dat vechten met die vijanden een vrij simpele aangelegenheid is. Wapens missen de impact die je van moderne FPS games gewend bent en vijanden reageren nauwelijks op je melee wapens. Het is vooral rechttoe rechtaan schieten. Veel liever had ik meer story telling in de omgevingen gezien. Nu ontdek je vooral door middel van audio logs hoe de overname van het station is gegaan. In 1994 was dit misschien nog wel een nieuwere manier om het verhaal te vertellen, maar inmiddels kennen we dit trucje wel.
Party like it’s 1994
Er zijn meer aspecten waaraan je kan zien dat deze game alweer uit 1994 stamt. Hoewel de beelden flink zijn opgepoetst en System Shock Remake er eigenlijk best tof uitziet met z’n hi-res pixel stijl, kom je alleen maar in donkere, kleine ruimtes die vrij claustrofobisch aandoen. In Prey waren er bijvoorbeeld veel meer open ruimtes waarin je vrij kon bewegen. Daarom waren er ook meerdere manieren om vijanden te ontwijken of uit te schakelen. System Shock geeft je vooral donkere gangen en kleine kamertjes. Het leveldesign doet ook wat ouderwets aan, waarbij verkennen maar weinig wordt beloond of zelfs afgestraft. Soms doe je best veel moeite om een kamer in te komen waar helemaal niets blijkt te zijn, behalve wat spullen voor de recycler. En op de terugweg zijn er vervolgens ook nog eens wat extra vijanden gespawned.
De recycler? Ja, in System Shock Remake ben je ook een beetje de conciërge van het ruimtestation. Want in elke ruimte ligt allerlei troep die je kan meenemen in je kleine inventaris. De bedoeling is dat je deze meeneemt naar een recycle station. Hier kan je ze inruilen voor TriCredits, de munteenheid op het station. Die heb je weer nodig om upgrades te kopen voor je wapens en medische patches. Nou heb ik toch echt wel wat beters te doen dan conciërge spelen. Daarom heb ik die items altijd laten liggen. Maar op een gegeven moment kom je hiermee best wel In de knel te zitten, omdat je simpelweg te weinig credits hebt om upgrades te kopen voor je wapens.
Ontwikkelaar Nightdive: “Controller, wat is dat?”
Het helpt niet mee dat de inventaris en de User Interface (UI) niet erg geoptimaliseerd zijn voor een controller. Je bent vooral heel veel aan het klikken en dingen verslepen in je inventaris. Naast het feit dat dit niet intuïtief werkt, is het ook niet helemaal duidelijk hoe je de bedient. Dit wordt namelijk nergens uitgelegd. . Wares zijn implantaten die je vindt in het station, zoals een zaklamp en een soort radar waarmee je items zou moeten vinden. Geen idee hoe dat laatste werkt, want het lukt me écht niet om ‘m te activeren. Ik heb dit uitgebreid gegoogeld, maar doordat de inventaris zo matig werkt, weet ik nu nog steeds niet zeker of ik zelf iets verkeerd doe of dat het een bug is.
Om de gameplay wat op te breken zitten er cyberspace levels in de game. Hierop log je in als hacker en vlieg je in een soort Forsaken stijl door een kleurrijke cyberwereld. Hierin schiet je vooral op vijandjes die het netwerk verdedigen van jouw hackpoging. Op zich een leuk idee, maar het is zó simpel dat het wat mij betreft helemaal niets toevoegt aan de game. Gelukkig kan je de moeilijkheidsgraad per onderdeel van het spel instellen. Dat maakt ook deze cyberwereld weer wat makkelijker te verteren. Zo kon ik er tenminste snel doorheen vliegen zonder al te veel tegenstand.
Verder zijn er moeilijkheidsgraden in te stellen voor de puzzels, de combat en het missie-aspect van de game. Die laatste is vooral interessant. Want als je die op de makkelijkste moeilijkheidsgraad zet, zie je waar je volgende doel zich bevindt. Normaal gesproken kan je daar flink naar zoeken en moet je echt afgaan op de aanwijzingen die je vindt in audio logs, wat natuurlijk wel het leukste is. Maar kies je hier bijvoorbeeld voor de hoogste moeilijkheidsgraad, dan moet je Shodan binnen 10 uur uitschakelen. Ik zou dit zeker niet aanraden voor de eerste speelsessie.
Te trouwe remake?
System Shock Remake is een trouwe remake van het origineel. Dit is zowel een kracht als een zwakte. De manier waarop de game grafisch nieuw leven is ingeblazen, met een hi-res pixelige stijl, is echt heel erg goed. Kijk nog maar eens naar een screenshot van de oude versie om te zien wat een enorme upgrade dit is. Voor de rest van de game hadden er best wat nieuwe quality of life opties in gemogen. We zijn in dit genre inmiddels gewoon modernere games gewend die wél lekker besturen met een controller. Ook helpt het niet mee dat alle omgevingen, ondanks goed gebruik van kleur, zo donker en eentonig zijn. Persoonlijk werd ik na een paar uur spelen zelfs een beetje depressief van al die claustrofobische gangetjes.
System Shock Remake is, denk ik, vooral bedoeld voor mensen die het origineel heel goed vonden. Voor hen is het een feest van herkenning in een mooi nieuw jasje. Heb je het origineel niet gespeeld? Probeer dan geen al te hoge verwachtingen te hebben om teleurstelling te voorkomen. Vooral als je latere games in het genre hebt gespeeld, zoals Prey en Deus Ex, kan System Shock Remake best tegenvallen. Juist omdat het zo trouw is aan het origineel. Ik zou zeggen: haal Prey in huis voor een zacht prijsje of wacht op een mooie deal.
5.7
10
28636 
22)
05-06-2024 22:39
