Jouw saga begint
Als het spel begint, zit je geketend in een paardenwagen met enkele onguur uitziende types naast je. Terwijl je van de sprookjesachtige omgeving geniet, kom je erachter dat je wordt beschuldigd van een misdaad en dat je door het Imperial leger naar een nabij gelegen stadje gedeporteerd wordt. Kort daarna word je door de wachters uit de wagen gehaald en zie je een geïmproviseerde guillotine die jullie één voor één zal onthoofden. Je adem stokt als de beul een medegevangene een kopje kleiner maakt en jou aanwijst als zijn volgende slachtoffer. Plots klinkt daar een luid gebrul, gevolgd door een donkere schim in de lucht: een draak. Het beest landt op een nabijgelegen gebouw en veroorzaakt een chaos door zowel de Imperials als de gevangenen te verzengen met zijn vuuradem. Er ontstaat een grote puinhoop en iedereen wil zijn eigen hachje redden. Te midden van dit tumult neemt een medegevange je op sleeptouw en samen weten jullie te ontsnappen. De persoon leidt je door je eerste kerker heen, alwaar je de basics van de game onder de knie krijgt. Na de ontsnappingspoging vertelt hij dat jullie aan de Jarl of Whiterun moeten vertellen wat jullie gezien hebben en je eerste queeste is een feit.
Aan het begin van je avontuur bepaal je welk ras je wilt spelen en hoe je personage eruit ziet. Bij het bepalen van je ras bepaal je ook de speelstijl. Het ene ras kan standaard bijvoorbeeld beter met slagwapens omgaan dan de andere. Zelf speel ik graag als dief, die ongezien rondsluipt en moordt. Ik koos daarom voor de Wood Elf die een standaard bonus krijgt in boogwapens en stealth. Voor zover ik begrepen heb, maakt het uiteindelijk niet zoveel uit welke vaardigheden je erft aan het begin van het spel. Dat heeft te maken met de manier waarop je vaardigheden verbetert naar mate je ze gebruikt. Je kan dus een Wood Elf kiezen en enkel magie gebruiken waardoor je daar steeds beter in wordt. Een zeer goede feature, want hierdoor wordt het makkelijker om tijdens het spelen te wisselen van speelstijl. Maar goed, laten we verder gaan met het avontuur…
“Laten we apart van elkaar reizen,” oppert je ontsnappingsmaatje. Precies wat ik wilde horen, want ik reis liever alleen. Daar sta je dan, midden in Skyrim, zonder precies te weten welke kant je op moet of wat je kan verwachten en dat is nou juist het leuke aan de game. Ik baan me een weg door de onherbergzame omgeving, in de verte zie ik een donkere toren en besluit een kijkje te nemen. De reis naar de toren is een stuk langer dan ik had verwacht. Op mijn weg help ik een man die aangevallen wordt door wolven, pluk ik wat kruiden voor mijn toverdrankles en neem ik een kijkje in een dorpje hier en daar. Hoewel ik nog level 1 ben, heb ik al enkele vaardigheidspunten verdiend door het jagen met mijn boog. Goed om te merken dat ik vaardigheidspunten verdien, want ik heb er minimaal 25 nodig om mijn talentpunten te kunnen besteden in mijn talenttree.
Als je een level omhoog gaat in Skyrim, krijg je een talentpunt die je kan gebruiken in de vele talenttrees die zijn vormgegeven als sterrenbeelden. Deze sterrenbeelden staan in het teken van vaardigheden uit Skyrim, zoals boogschieten, stelen, etc. Als je genoeg vaardigheidspunten hebt verzameld, kan je investeren in één van je ontwikkelde talenten. Om bijvoorbeeld in te kunnen zoomen met je boog, heb je 30 vaardigheidspunten in boogschieten nodig. Je gaat dan naar het sterrenbeeld van het boogschieten, kiest de ‘inzoomen’ optie en je klikt om je punten te investeren.
Eindelijk bereik ik de berg met de donkere toren. Nieuwsgierig beklim ik het pad dat naar het grote onbekende leidt. Het sneeuwt op de berg en door de mist zie ik alleen schimmen tijdens mijn weg naar boven. Eenmaal boven gekomen sta ik opeens oog in oog met een soldaat wiens taak het is om de toren te beschermen. Blijkbaar neemt hij zijn baan nogal serieus, want zonder aankondiging gaat hij over op de aanval. Gelukkig heb ik mijn slagwapen binnen handbereik en na een paar flinke klappen geef ik hem nog een toetje in de vorm van een vuurbal. Iets behoedzamer besluip ik mijn volgende twee slachtoffers, die ik met twee welgemikte pijlen ongezien uitschakel. Vanuit proletarisch oogpunt ontdoe ik ze van hun uitrusting en vervolg ik mijn weg. Ik kom geen bewakers meer tegen en kan ongestoord naar de top van de toren klimmen om de schat te roven, welke bestaat uit een nieuw zwaard en wat juwelen. Als ik dan even de tijd neem om over Skyrim uit te kijken en het prachtige landschap aanschouw, klinkt de epische achtergrondmuziek uit mijn speakers. Het doet denken aan films zoals Lord of the Rings, alleen nu speel ik hoofdrol. Ik vervolg mijn reis en kom langs een enorme trol en denk “Ha! Die is voor mij!” Ik bestook hem met pijlen en plant mijn felbegeerde zwaard in zijn grote teen. Het lijkt hem niet te deren. Daarentegen lijkt hij ook niet bijzonder blij om me te zien en met weinig moeite trapt hij me letterlijk onder de zoden. “Helaas je bent dood, wil je laden?” Ik voel een traan over mijn wang biggelen…
De horror
Na een aantal keer de Xbox, Skyrim en de wereld goed uitgescholden te hebben, besluit ik weer te laden vanaf het punt dat mijn medegevangene het wel een goed idee leek om op te splitsen. “Heel goed idee vriend, misschien had je tijdens de tutorial het belang van regelmatig opslaan nog even kunnen benadrukken?“ Het is natuurlijk niet helemaal terecht dat ik het spel vervloek, maar het is wel een nadeel wat de open opzet van Skyrim met zich meebrengt. Zodra je afwijkt van de geijkte paden moet je goed onthouden dat er niet automatisch voor je gesaved wordt. Het is een klein minpuntje dat je nooit meer vergeet nadat het je een keer is overkomen. Toch is dit niet het enige wat aan te merken is op de game. Onder meer de character models zijn niet echt om over naar huis te schrijven. Dit was natuurlijk in de voorgangers al aan de orde, maar het blijft een zwak punt van de serie. Personages bewegen houterig, gesprekken maken een beetje een plastische indruk en sommige models zijn gewoon ronduit lelijk. Opvallend is ook dat er ook nog best veel foutjes in Skyrim zitten. Bijvoorbeeld dat twee personen tijdens een gesprek door elkaar staan te praten of dat dode vijanden nog door de ruimte zweven. Hopelijk kunnen dit soort foutjes nog gecorrigeerd worden met behulp van een patch.
Conclusie
Skyrim is een spel dat mij als gamer helemaal opslokt, want wat ik zojuist beschreven heb is slechts het topje van de ijsberg. Letterlijk om elke hoek wacht wel een nieuw avontuur dat je kan aangaan en waar je zelf de uitkomst van kan bepalen. Ik heb nooit eerder een spel gespeeld waarin ik zoveel invloed had op mijn spelervaring.
Het hoofdverhaal neemt aardig wat tijd in beslag, maar daarnaast zijn nog zoveel andere dingen te doen. Je kan je aansluiten bij een dievenbende of juist wijden aan het maken van helende drankjes. De speeltijd in Skryim reken je daarom niet in uren maar eerder in dagen. Natuurlijk zijn er wat minpunten die het spel de ‘perfect’ status ontnemen, maar dat kon voor mij de pret niet drukken. Skyrim is voor mij absoluut de beste open world game ooit. Zegt het voort, zegt het voort!
Oordeel The Elder Scrolls V: Skyrim (Xbox360)
- Graphics
95 - Gameplay 95
- Originality
70 - Sound 95
- Replay 95
- Eindcijfer 95
3016 )
30-11-2011 14:47
27)
05-12-2011 13:47
*
