Yooka-Laylee is de spirituele opvolger van games als Banjo-Kazooie en Donkey Kong 64. Als extraatje wordt de game ook nog eens gemaakt door een team ontwikkelaars die vroeger aan bovengenoemde titels gewerkt hebben. Je zou dus zeggen dat Playtonic alles in huis heeft om het gevoel van de oude Rare-games naar boven te halen. Echter lukt dit ze helaas niet helemaal.
Wie bekend is met het de ‘collectathon’ platformers van vroeger weet zeker wat ‘ie van Yooka-Laylee kan verwachten. Knotsgekke levels die tot de rand gevuld zijn met verzamelbare objecten en puzzels om je urenlang zoet te houden. Voeg daar een overdosis flauwe Britse humor en woordspelingen aan toe en je hebt Yooka-Laylee.
Klein aantal grote levels
De spelwereld bestaat uit één grote hub-wereld, die weer toegang geeft tot de vijf open-werelden. Op het eerste gezicht lijkt dit een klein aantal; vijf levels. Echter zijn deze levels een stuk groter dan we gewend zijn van games uit dit genre. Helemaal wanneer ze uitgebreid zijn. Je kunt de werelden namelijk groter maken wanneer je een x-aantal ‘Pagies’ verzameld hebt in de levels. Heb je honderd Pagies verzameld? Dan is het tijd voor de eindbaas! Capital B, de slechterik van het stuk, heeft alle boeken in de wereld opgezogen in een grote trechter. Hij zoekt namelijk het ene boek waarmee hij het universum kan herschrijven.
Ouderwets goede muziek
Daar moet natuurlijk een stokje voor gestoken worden en dus komen kameleon Yooka en vleermuis Laylee in actie. Al springend, rollend, vliegend en knokkend vecht je je een weg door de levels onder begeleiding van een prachtige soundtrack door Grant Kirkhope (Banjo-Kazooie, Banjo-Tooie), David Wise (Donkey Kong Country) en Steve Burke (Viva Piñata, Kameo). Bovendien ziet de game er erg kleurrijk en vrolijk uit, wat natuurlijk altijd welkom is. Maar waar gaat het dan mis?
Frustrerend plezier
Laten we beginnen bij de controls. De game speelt prima en stuurt lekker, totdat er ineens van je gevraagd wordt om al glijdend pixel-precies tussen lasers door te slalommen zonder geraakt te worden of af te remmen, omdat je anders niet genoeg tijd hebt om bij de finish te komen. Het spel zit vol met zulke momentjes waar je net voordat de tijd op is de eindstreep niet haalt en je weer helemaal opnieuw mag beginnen. Een ander voorbeeld vormen de verschillende minigames. Hoewel deze in de basis erg leuk zijn, bestuurt het merendeel ontzettend frustrerend. Wanneer je echt alles wil verzamelen in Yooka-Laylee zit je voor ieder uur dat je plezier met de game hebt minstens een uur lang frustrerende minigames te spelen, en dat drukt de pret enorm.
Hetzelfde geldt voor de Kartos minecart challenges. Deze races in een mijnwagon, waarbij je zoveel mogelijk punten moet verzamelen, waren bijna vijfentwintig jaar geleden leuk toen Donkey Kong Country net uit was op de SNES en toen waren ze al ontzettend pittig. Echter is moeilijk natuurlijk niet per definitie slecht. Maar in Yooka-Laylee zijn ze zo oneerlijk qua plaatsing van vijanden, of komt het echt op een handjevol diamanten aan die je net voor de finish niet kunt pakken omdat er twee vijanden omheen zweven, waardoor je weer bij het begin mag beginnen. Ook wordt de eindbaas van de vierde wereld pas vrijgespeeld nadat je de minecart challenge in dit level hebt kunnen halen. Ben je slecht in dit onderdeel van de game, dan kun je dus niet eens de eindbaas een pak rammel geven.
Wisselende kwaliteit
Verder is de kwaliteit van de verschillende spelwerelden wisselvallig. Zo zijn vooral de eerste en vijfde ontzettend tof en voelt de derde het meest aan als een level uit Banjo-Kazooie. Met name het Casino-level voelt vrij leeg en inspiratieloos aan. Het kleurenschema oogt dof en grauw en het moeten verzamelen van muntjes om in te wisselen voor Pagies is minder leuk dan het echt verdienen van de gebladerde collectibles. Waarom hiervoor gekozen is – in plaats van een vrolijk ogend casino zoals bijvoorbeeld in de intro van Persona 5 zien – weten we niet, maar jammer is het wel.
We hebben Yooka-Laylee mogen testen op een PS4 Pro met de meest recente patch, die wat framerate en camera issues verhelpt. Helaas werkt na deze patch de camera nog steeds regelmatig tegen, wat als resultaat kan hebben dat je bijvoorbeeld langs een platform springt in plaats van erop, waardoor je weer helemaal naar boven mag klimmen. Het spel wordt overigens gerenderd in 1080p en 30 frames per seconde, wat een soepele spelervaring oplevert. Ook op de gewone PS4 heeft het spel geen last van framedrops. Helaas speelt het spel op de verschillende Xbox One modellen op moment van schrijven iets minder goed af, maar dit mag de pret niet drukken. Op de PC heeft de game zelfs de mogelijkheid om 60 frames per seconde te halen, dus mocht je over een goede PC beschikken dan is dit je beste optie. Ook heeft die versie de mogelijkheid om 4K-beelden te tonen.
Volgende keer beter?
Is Yooka-Laylee een slechte game? Zeker niet. De game is leuk, klinkt lekker, biedt bijna dertig uur speelplezier en is zeker een welkome toevoeging aan het gaming-landschap van vandaag de dag. Dat de game een spirituele successor is op spellen uit de 90’s betekent echter niet dat het de minpunten van die games met zich mee moet nemen. Hopelijk weet Playtonic deze foutjes achterwege te laten bij Tooka-Laylee!
Conclusie
Op de momenten dat Yooka-Laylee goed is, is de game ook écht goed. Het spel zorgt dan voor plezier en geeft een ontzettend nostalgisch gevoel. Maar op de momenten dat Yooka-Laylee niet goed is, is de game ook meteen ontzettend frustrerend en doet het eerder smachten naar de games van vroeger.
Deze review is geschreven door Gert Jan Naber.
Oordeel Yooka-Laylee (PS4)
- Graphics 70
- Gameplay 60
- Originality 60
- Sound 70
- Replay 60
- Eindcijfer 65