Wie het gamenieuws op de voet volgt, weet ongetwijfeld dat A Way Out in de markt wordt gezet als een ambitieuze titel die enkel coöperatief kan worden gespeeld; zowel online (niet met vreemden overigens, want er is zelfs geen matchmaking) als samen op de bank. Het is zodoende nagenoeg onmogelijk om de game in je eentje te spelen. Het is immers specifiek de bedoeling om dit avontuur van begin tot eind te beleven met dezelfde gamebuddy. Omdat dit voor sommigen een potentieel obstakel kan vormen, heeft men de “Friend Pass” bedacht. Slechts een van de twee spelers hoeft de game effectief aan te schaffen, je partner in crime kan via de free trial de volledige ervaring meebeleven.
Een mooie geste, ook al wordt het behalen van achievements/trophies voor de uitgenodigde speler uitgeschakeld. Het hele avontuur verloopt in splitscreen en zelfs als je online elk op een apart scherm speelt, zal je ook steeds de wereld ervaren van het standpunt van je co-op kompaan. Het stijlvol in tweeën splitsen van je scherm is derhalve geen beperking, maar eerder een element om het verhaal steeds vanuit twee paar ogen te vertellen.
Bromance
Dat verhaal volgt twee veroordeelden, Vincent Moretti en Leo Caruso, die elkaar achter de tralies leren kennen, daarna samen een plan smeden om uit de bajes te ontsnappen, vervolgens op de vlucht blijven voor de ordediensten, en ondertussen naar een gezamenlijk einddoel werken. Beide protagonisten hebben een eigen persoonlijkheid: de eigenwijze Leo heeft een kort lontje en zal met zijn agressievere houding sneller voor geweld kiezen, terwijl Vincent liever bedachtzamer te werk gaat en weet dat je met een subtielere aanpak ook veel bereikt.
Het complete misdaaddrama, van de traag op gang komende introductie binnen de gevangenismuren tot het stomp-in-de-maag-einde, neemt gemiddeld zo’n zes uur in beslag. In die tijdspanne komt Fares z’n grootste belofte om continu uniek te blijven en niet in herhaling te vallen makkelijk na, maar die drang om herhaling in de kiem te smoren, zorgt hier simpelweg voor een fragmentarisch geheel. Per hoofdstuk neemt de game voortdurend een nieuwe wending, locaties worden slechts vluchtig bezocht en ook de gameplay past zich voortdurend aan.
Er is onder meer een sluipgedeelte waarin we met z’n tweeën geruisloos oliedomme politieagenten uitschakelen, een achtervolging in een auto die niet al te geweldig stuurt, nog even later loodsen we een roeibootje over een steeds wilder wordende rivier, een halve minuut lang verandert de game zelfs even in een side-scrolling beat ‘m up, en naar het einde toe heeft A Way Out nog het meeste weg van een matig spelende third-person shooter. Daarnaast bevat het spel nog een heleboel optionele minispelletjes, zoals vier-op-een-rij, hoefijzergooien of darten, die voor wat verstrooiing zorgen.
Schittert te weinig
Dat niet alle afzonderlijke onderdelen even goed zijn uitgewerkt, maakt de ambitie en aanpak van Josef Fares en de medewerkers van het door hem opgerichte Hazelight Studios daarom niet minder oprecht. Bij momenten zijn de kwaliteiten van A Way Out absoluut zichtbaar. Bijvoorbeeld bij dat cruciale moment in het eerste hoofdstuk waarbij één speler de patrouillerende cipiers in de gaten houdt, terwijl de andere het gat achter z’n toilet aan het open beitelen is. De game schittert wanneer het gedeelde scherm op zulke manieren creatief wordt ingezet voor enkele vernuftige samenwerkingspuzzels, maar die momenten zijn te dun gezaaid.
Af en toe komt daar nog het perspectief van een derde personage bij om voor wat extra spanning te zorgen. In het hospitaal wordt het splitscreen idee zelfs even opgegeven voor een machtig langgerekte scène waarin de camera vooral cinematografisch interessante standpunten opzoekt, terwijl er continu gewisseld wordt tussen beide personages. Een knap staaltje regiewerk, al blijft de inbreng van de speler ook hier weer erg beperkt. Sowieso bevat A Way Out, voor een game die zich specifiek op coöperatieve gameplay richt, veel te weinig uitdaging.
Josef Fares gaat het – gezien enkele eerdere uitspraken in interviews – wellicht niet graag horen, maar A Way Out is eigenlijk een film verpakt als game. Een filmische vertelling, maar met een grote focus op samenspel en sowieso meer interactiviteit als in de games van bijvoorbeeld Telltale. Toch schippert de game vaak tussen oprecht aangrijpend drama en scènes van tenenkrommend tv-film-niveau. Bovendien mispakt Hazelight Studios zich soms aan matig schrijfwerk, volstrekt nutteloze dialogen, monotone voice-acting en een hoop clichés. Zo nu en dan moet je gezamenlijk een belangrijke beslissing maken, zoals wanneer beide heren beslissen om een benzinestation te overvallen voor geld en zich afvragen wie van de twee de revolver zal hanteren. De keuze tussen twee uitersten creëert enkel de illusie dat je een directe invloed hebt op het verhaal. En die overval zelf? In twee minuten geklaard, om meteen weer verder te gaan naar het volgende fragment. A Way Out is inderdaad een ontsnappingsthriller voor twee, maar zinderend wordt het nooit.
Conclusie
Er zijn genoeg momenten in A Way Out waarop Hazelight Studios, onder leiding van creatieveling Josef Fares, toont dat ze een getalenteerd Indie-collectief zijn die alle aandacht verdienen. A Way Out is redelijk geprijsd en de Friend Pass is een mooi initiatief dat ik alleen maar kan toejuichen. In de zes uur durende tocht, van kennismaking binnen de gevangenismuren tot de dolle finale, worden de twee hoofdpersonages in zeer gevarieerde, maar spijtig genoeg niet altijd even goed uitgewerkte situaties gesmeten. De drang om een beknopte spelervaring neer te zetten waarin je geen moment hetzelfde doet, zorgt voor erg oppervlakkige en zelfs ronduit saaie gameplay.
Het feit dat het scherm voortdurend in tweeën wordt gedeeld en je te allen tijde beide personages ziet, is zeer zeker bevorderlijk voor de communicatie tussen de spelers die de controllers in handen hebben en levert wel degelijk een aantal unieke samenspelmogelijkheden op. Maar die momenten zijn te spaarzaam. Het verhaal van twee voortvluchtigen is oké op zijn best, maar het acteer- en schrijfwerk laat net zo vaak te wensen over. A Way Out blijft een interessant experiment, maar de hoge verwachtingen worden niet ingelost.
Deze review is geschreven door Davy de Rauw.
Oordeel A Way Out (Download) (XboxOne)
- Graphics
75 - Gameplay 70
- Originality 80
- Sound
65 - Replay 60
- Eindcijfer 68
1870 )
29-03-2018 14:27
1)
29-03-2018 16:39
