Het is de laatste tijd angstig stil geworden qua nieuwe games. Na de eindejaarsstorm is het nu wachten op de eerste topper van het jaar. In dit interbellum kunnen we daarom wat meer aandacht schenken aan de wat kleinere games. Amy is zo een typisch kleinere game. Voor 1200 Microsoft punten download je 1,55 GB aan horror op je harde schijf. In een vroeg preview stadium werd Amy nog wel eens omschreven als ICO met zombies, een veelbelovend uitgangspunt. Maar al bij het opstarten rijst bij mij een angstig vermoeden op.

Angst
Angst is een aparte ervaring. Je krijgt het wat kouder, wordt alert van je omgeving, je hart gaat harder kloppen en adem versnelt. Toch zijn mensen graag angstig. Niet als ze ’s avonds door Amsterdam West lopen, maar wel wanneer het aankomt op het genieten van een boek, film of game. Amy is een game die graag inspeelt op de wil om angstig te zijn. Volgens goede horror traditie begint de game met een nogal onsamenhangende introductie, welke laat zien dat de protagonist een vlotte jonge vrouw is, genaamd Lana. Zij is samen met een mysterieus klein meisje, Amy, op de vlucht geslagen richting een ziekenhuis. Het hoe en waarom werd mij niet duidelijk, maar het “horror samen met een klein meisje genre” is een beproefd recept voor veel goede games. Ik denk aan Hunting Grounds en Resident Evil 4.

Kleine meisjes game
Wanneer het spel begint, is er zojuist een mysterieuze ontploffing geweest. Amy is weg en Lana gaat al roepend door het verlaten station. In deze eerste paar minuten wordt mij al veel duidelijk over Amy. Zo zal Lana vaak schrikken van scripted gebeurtenissen in je omgeving. Denk bijvoorbeeld aan een schilderij dat valt. Hierdoor kreeg ik al snel het idee dat ik weinig controle had over mijn spelfiguur. De besturing sluit hierbij aan; het lopen en vooral rennen werkt simpelweg niet lekker. Al met al is de eerste indruk van Amy vooral eentje van goedkoop en snel gemaakt.
Als je na een paar minuten spelen Amy terugvindt, snap je direct waarom ICO aangehaald wordt: het meisje praat niet en dient te worden geroepen om achter je aan te lopen. Ook kun je haar aan de hand nemen om haar in de buurt te houden of haar gebruiken om door kleine openingen te kruipen en zo deuren te openen. Dit element, dat op het eerste gezicht leuk is, blijkt helaas ook geplaagd door een slechte besturing. Zo zul je veelvuldig op de rechter bumper moeten drukken om Amy aan de hand te nemen. In paniekerige situaties levert dit veel frustratie op. 

Sloombies
Dat je Amy in de buurt wil houden is te wijten aan de mysterieuze omstandigheden waarin Lana zich bevindt. Om onduidelijke redenen lopen er namelijk geïnfecteerde, zombie-achtige schepsels rond die, zoals gebruikelijk, graag kleine meisjes eten. Aan de speler om dit te voorkomen door de zombies met een stok te lijf te gaan. De meeste onfortuinlijke ondoden zullen na één slag naar de grond gaan om dan direct te verdwijnen. Vijanden die verdwijnen doen mij altijd denken aan de Playstation 2 dagen, waar dat nog heel gewoon was. Gaandeweg het spelen van Amy kwamen er meer momenten dat ik mij weer in 2001 waande.

Zwierige woorden
Als ik de hoofdpersoon voor de gein tegen de muur aan zet, blijft zij tegen de muur op lopen. Als ik met een stok tegen een muur sla, komt de stok aan de andere kant van de muur weer tevoorschijn. Een gebrek aan motion en collision detection noemt men dat. Misschien zou je denken dat mij dat alleen opvalt omdat ik het spel aan een grondige test moet onderwerpen, maar dit soort dingen vallen gewoon op als je Amy speelt, je hoeft er niet naar op zoek. Als een stok dwars door de muur gaat, is bij mij de suspension of disbelief weg. Suspension of disbelief betekent dat ik weet dat ik een spel speel, maar mijzelf wijsmaak dat ik iets spannends aan het beleven ben. Als stokken dan door muren gaan of hoofdpersonen tegen de muur op blijven rijden, geloof ik het allemaal niet zo snel meer. En nu ik toch kritisch ben, de graphics die ik in het begin nog wel vond kunnen, beginnen steeds matiger te worden.

How bad can it be?
Nu had ik natuurlijk al wat slechte dingen gehoord over Amy, maar ik meen dat er altijd wel wat positiefs te zeggen is over een game. Dat gaat ook op voor Amy, want de muziek en geluidseffecten wisten mij in het begin van de game toch mee te slepen. Ook was ik wel benieuwd of het plot nog goed zou komen, maar dat hangt van zoveel clichés aan elkaar dat ik me alleen maar bleef ergeren aan Amy’s domme gezicht wanneer ze iets goed had gedaan. Mezelf met de paniekerige Lana identificeren, lukte me ook voor geen meter. Hiernaast gebeurt er ook iets raars met Amy; het spel belandt in een identiteitscrisis. Paranormale krachten en rare futuristische gadgets worden in rap tempo geïntroduceerd om het spelen interessant te moeten maken. Beste ontwikkelaar: zo werkt dat niet in survival horror! Na verloop van tijd is de muziek niet meer voldoende om je te motiveren verder te spelen. Simpele spelelementen als puzzels, backtracking om items op te sporen en het gebruik van je inventory blijven continu het bloed onder je nagels vandaan halen. Spannend wordt het nooit, door een totaal inconsistente spelwereld, rommelig verhaal en slome tegenstanders.